Algemeen
Bijzonder verhaal: “Ik overleefde een gescheurde hersenaneurysma”
Een hersenaneurysma is een uitstulping in een bloedvat in de hersenen die kan scheuren en ernstige gevolgen kan hebben. Volgens de Brain Aneurysm Foundation overlijdt ongeveer de helft van de mensen bij wie een aneurysma scheurt. Van de overlevenden ervaart een groot deel blijvende klachten. Gelukkig komt het relatief weinig voor dat een aneurysma daadwerkelijk barst. Toch zijn de gevolgen groot voor de mensen die dit meemaken.
In dit artikel lees je het waargebeurde verhaal van een vrouw die een gescheurd hersenaneurysma overleefde, hoe zij haar herstel doormaakte en hoe zij tien jaar later sterker in het leven staat. Haar ervaring geeft inzicht in wat een hersenaneurysma is, hoe het behandeld wordt en hoe herstel eruit kan zien.
De eerste signalen: een onverwachte pijn
Tien jaar geleden begon de dag voor de toen 59-jarige vrouw zoals zovelen. Ze verbleef in haar vakantiehuis in Ontario, Canada, genoot van een rustige ochtend en maakte aantekeningen voor reisartikelen. Plotseling voelde ze een hevige pijnscheut in haar hoofd. Kort daarna verloor ze het bewustzijn.
Haar man hoorde vreemde geluiden en schakelde direct medische hulp in. Bij aankomst in het ziekenhuis werd gedacht aan een migraineaanval, en na enkele onderzoeken mocht ze naar huis met het advies om terug te komen als de klachten niet weggingen.
De dagen erna bleef de pijn aanhouden. Haar gevoel zei dat er meer aan de hand was. Daarom besloot ze, ondanks eerdere instructies, opnieuw naar het ziekenhuis te gaan. Deze keer werd er een CT-scan gemaakt die duidelijk maakte dat er bloed in de hersenen was gekomen: een aneurysma was gescheurd.
De operatie: levensreddende ingreep
Omdat de situatie ernstig was, werd ze overgebracht naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Daar legde een neurochirurg uit dat er direct gehandeld moest worden. Via een katheter in de lies zou men een dunne slang naar de hersenen leiden. Vervolgens konden kleine platinumdraden in het aneurysma geplaatst worden om het bloeden te stoppen.
De operatie verliep succesvol. De draden bleven permanent in haar hoofd om nieuwe bloedingen te voorkomen. Dankzij deze techniek werd een open hersenoperatie, waarbij een deel van de schedel geopend zou worden, niet nodig.
Bekende overlevenden van een hersenaneurysma
De vrouw ontdekte later dat ze niet alleen stond in haar ervaring. Ook bekende personen zoals actrice Emilia Clarke, zanger Neil Young en producer Quincy Jones hebben een hersenaneurysma overleefd. Deze verhalen brachten haar kracht en hoop in haar eigen herstelproces.
Het herstel: kleine stappen vooruit
Na de operatie volgde een lange herstelperiode. In de eerste weken lag de nadruk op rust en dagelijkse medische controles. Artsen testten regelmatig haar geheugen en oriëntatie door vragen te stellen als: “Welke dag is het?” of “Peel je een banaan voordat je hem opeet?”
Toch verliep het herstel niet zonder complicaties. Haar natriumwaarden in het bloed daalden sterk, waardoor ze tweemaal in de intensive care belandde. Tijdens een van deze periodes herkende ze voorwerpen niet meer juist – alles leek voor haar een pen.
Na een maand mocht ze weer naar huis. Lopen ging moeizaam en haar energie was beperkt. Toch besloot ze haar herstel actief aan te pakken. Ze begon voorzichtig te wandelen en las boeken en tijdschriften om haar hersenen te blijven stimuleren.
Klachten tijdens de revalidatie
Het herstel bracht ook onverwachte klachten met zich mee. Zo ervaarde ze verschillende soorten hoofdpijn, zoals stekende pijnen of een doffe druk. Ook had ze last van een constant “klikkend” gevoel in haar hoofd, iets dat deel bleek te zijn van het genezingsproces.
Daarnaast kreeg ze te maken met hersenmist, waardoor gesprekken moeilijk te volgen waren. Voor een sociale en spraakzame persoon was dit een grote uitdaging. Door geduld, oefeningen en steun van haar omgeving wist ze langzaam vooruitgang te boeken.
Zelf ontwikkelde herstelmethoden
Omdat er weinig richtlijnen waren voor herstel na een gescheurd aneurysma, besloot ze haar eigen aanpak te ontwikkelen. Ze keek buitenlandse films, las veel en oefende met cognitieve opdrachten. Samen met haar man maakte ze dagelijkse wandelingen, die steeds wat langer werden.
Een belangrijke inspiratiebron was het boek The Brain’s Way of Healing van Norman Doidge, dat uitlegde hoe de hersenen zichzelf kunnen herstellen door middel van neuroplasticiteit. Deze kennis gaf haar handvatten en vertrouwen om door te zetten.
Zes maanden later: het keerpunt
Ongeveer een half jaar na de operatie merkte ze dat de hersenmist langzaam optrok. Dit moment betekende een enorme opluchting. Vanaf dat moment ging haar herstel sneller. Ze voelde zich energieker, kon zich beter concentreren en kreeg haar sociale leven weer terug.
In plaats van terug te keren naar hoe ze was vóór de ingreep, merkte ze dat ze juist actiever en doelgerichter werd. Ze reisde vaker, zocht nieuwe avonturen op en bleef nauw contact houden met familie en vrienden.
Tien jaar later: leven met dankbaarheid
Vandaag de dag viert ze tien jaar overleving na haar hersenaneurysma. Bij jaarlijkse controles spreekt ze haar neurochirurg, die aangeeft dat er niet veel mensen zijn met een vergelijkbare lange overlevingsperiode. Dat maakt haar verhaal bijzonder en hoopvol voor anderen.
Ze kijkt met dankbaarheid terug op haar herstel en benadrukt hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren en door te zetten, ook wanneer de vooruitgang langzaam gaat.
Conclusie: veerkracht en hoop
Het verhaal van deze vrouw laat zien dat een gescheurd hersenaneurysma ernstig en levensbedreigend is, maar dat herstel mogelijk is. Dankzij snelle medische hulp, moderne operatietechnieken en persoonlijke inzet kan het leven na een aneurysma zelfs nieuwe perspectieven bieden.
Haar ervaring benadrukt het belang van doorzettingsvermogen, de kracht van medische innovaties en de steun van dierbaren. Voor iedereen die te maken krijgt met een hersenaandoening is dit verhaal een bemoedigende herinnering dat herstel, hoewel zwaar, zeker haalbaar is.
In Nederland dient deze week een bijzondere rechtszaak. De 28-jarige Veronica, een transgender vrouw afkomstig uit de Verenigde Staten, heeft asiel aangevraagd in Nederland. Haar verzoek werd echter afgewezen, omdat de VS door Nederland wordt aangemerkt als een ‘veilig land’. Samen met haar advocaat probeert zij nu via de rechter alsnog een verblijfsvergunning te krijgen. Het gaat om de eerste Nederlandse zaak in deze categorie, meldt de organisatie LGBT Asylum Support, die haar bijstaat.
Discussie over beoordeling van de situatie in de VS
Volgens voorzitter Sandro Kortekaas van LGBT Asylum Support gaat de zaak niet alleen om Veronica persoonlijk, maar ook om de manier waarop Nederland de situatie in de VS beoordeelt. Voor veel landen wordt gebruikgemaakt van zogenoemde ambtsberichten, waarin de actuele omstandigheden voor specifieke groepen mensen worden beschreven. Voor de Verenigde Staten ontbreekt zo’n officieel document. Kortekaas pleit voor een spoedige invoering, omdat er volgens hem sprake is van “verslechterende omstandigheden voor transgender en queer personen in de VS”.
Het persoonlijke verhaal van Veronica
Veronica vluchtte naar Nederland omdat zij naar eigen zeggen geen toekomst meer zag in de Verenigde Staten. Haar vader begeleidde haar bij deze stap. Hij gaf aan dat hij niet wilde dat zijn dochter gevaar zou lopen door langer te blijven. Haar echtgenote, eveneens transgender, heeft momenteel geen geldig paspoort omdat in de VS vaak nog het geboortegeslacht leidend is. Dit maakt het voor veel mensen moeilijk om legaal het land te verlaten.
Stijging in Amerikaanse asielaanvragen
Hoewel het aanvragen van asiel in Nederland voor inwoners van westerse landen doorgaans lastig is, zien organisaties een duidelijke toename in aanvragen vanuit de VS. Uit eerdere rondgangen bleek dat in 2025 het aantal aanvragen al hoger lag dan in heel 2024. Alleen mensen die aantoonbaar gevaar lopen op vervolging of onmenselijke behandeling maken kans op bescherming. Dit maakt de drempel hoog, maar de recente cijfers tonen aan dat steeds meer Amerikanen deze stap toch zetten.
Beleid in de Verenigde Staten onder de loep
De zorgen onder de Amerikaanse lhbti-gemeenschap hangen samen met veranderingen in beleid. Zo erkent de Amerikaanse overheid nog slechts twee geslachten, zijn regenboogvlaggen in overheidsgebouwen verboden en is financiering van transgenderzorg voor jongeren stopgezet. Ook termen zoals genderidentiteit en non-binair worden officieel niet langer erkend. Dit alles heeft geleid tot bezorgdheid bij groepen die zich minder veilig voelen.
In sommige staten gaan wetten zelfs verder. Een voorbeeld is Arkansas, waar discussies lopen over regels rond uiterlijk en kleding van kinderen. Volgens organisaties leidt dit tot extra druk op gezinnen en jongeren die zich anders identificeren dan hun geboortegeslacht.
Alternatieve routes naar verblijf in Nederland
Niet iedereen kiest voor een asielaanvraag. Volgens immigratiespecialist Wesley de Robles van Immigration Netherlands Services maken steeds meer Amerikanen gebruik van het Dutch-American Friendship Treaty (DAFT). Dit verdrag, bedoeld om ondernemerschap te stimuleren, biedt Amerikanen de mogelijkheid om via een eigen bedrijf een verblijfsvergunning te verkrijgen. Zijn organisatie ziet sinds 2025 een forse stijging in aanvragen, waarvan meer dan de helft afkomstig zou zijn uit de lhbti-gemeenschap.
Toenemende zorgen over veiligheid
Naast beleidsveranderingen wijst LGBT Asylum Support ook op cijfers van de FBI, waaruit blijkt dat het aantal haatmisdrijven in de VS stijgt. Volgens Kortekaas is er een directe link tussen beleid en deze ontwikkeling. Ook internationaal groeit de aandacht: in Canada werd recent een uitzetting van een non-binaire Amerikaan stopgezet vanwege vergelijkbare zorgen.
Nederland en internationale reputatie
Nederland staat wereldwijd bekend als een land dat diversiteit en inclusie hoog in het vaandel heeft. Ons land was een van de eerste waar het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht werd ingevoerd. Toch blijkt uit cijfers van het CBS dat er ook in Nederland nog werk te doen is: in 2023 gaf 10 procent van de lhbtqia-gemeenschap aan slachtoffer te zijn geweest van geweld, tegenover 6 procent van de overige bevolking.
Conclusie
De zaak van Veronica kan belangrijk worden voor toekomstige aanvragen van Amerikaanse transgender personen die in Nederland asiel willen aanvragen. Het resultaat van deze rechtszaak kan richting geven aan hoe Nederland omgaat met situaties waarin landen officieel als ‘veilig’ worden gezien, maar waar delen van de bevolking zich toch kwetsbaar voelen.
De uitspraak van de rechter wordt de komende tijd met belangstelling gevolgd, zowel in Nederland als daarbuiten.