Actueel
Deze fotograaf vond 10 jaar lang tientallen vreemden die op tweelingen lijken – de foto’s zijn ongelooflijk
Niet familie, maar als twee druppels water: Het fascinerende fotoproject van François Brunelle
Kun jij je voorstellen dat je op straat wordt aangesproken door iemand die ervan overtuigd is dat jij een oude bekende bent? Of dat je ineens geconfronteerd wordt met een foto van iemand die zó op jou lijkt, dat je begint te twijfelen aan je eigen identiteit? Precies dat fenomeen staat centraal in het indrukwekkende fotoproject I’m not a look-alike van de Canadese fotograaf François Brunelle.
Tien jaar lang zoeken naar dubbelgangers
Brunelle heeft meer dan tien jaar gewerkt aan zijn internationale kunstproject, waarin hij mensen portretteert die geen enkele familieband met elkaar hebben, maar die toch verbijsterend veel op elkaar lijken. Het project begon als een persoonlijke fascinatie en groeide uit tot een wereldwijd fenomeen dat inmiddels duizenden mensen inspireert en verbaast.
De portretten die Brunelle heeft gemaakt, zijn stuk voor stuk adembenemend. Mensen met verschillende achtergronden, leeftijden en nationaliteiten blijken soms zó veel op elkaar te lijken dat het nauwelijks te geloven is dat ze genetisch niets met elkaar te maken hebben.
Wat betekent identiteit eigenlijk?
Met zijn werk stelt Brunelle een belangrijke vraag: Wat is identiteit eigenlijk? Is het wat we zien in de spiegel? Is het bepaald door onze genen, of door hoe anderen ons waarnemen? Zijn we uniek, of zijn er misschien meerdere versies van onszelf verspreid over de wereld?
Door onbekenden naast elkaar te zetten die als twee druppels water op elkaar lijken, daagt hij kijkers uit om hun opvattingen over individualiteit, afkomst en zelfbeeld te heroverwegen.
Visuele impact: zwart-wit als stijlmiddel
Alle foto’s in I’m not a look-alike zijn bewust in zwart-wit geschoten. Brunelle gebruikt deze stijl niet alleen om een tijdloos karakter aan zijn werk te geven, maar ook om de focus volledig op de gezichten te leggen. Zonder afleiding van kleur, kleding of achtergrond, wordt de gelijkenis tussen de twee personen in elke foto nog intenser voelbaar.
Het resultaat is een reeks krachtige portretten die iets universeels uitstralen. Elke foto vertelt een verhaal, niet door middel van woorden, maar via blik, houding en visuele echo’s tussen mensen die elkaar soms pas net hebben ontmoet.
Geen familie, toch verbonden
Wat het project nog bijzonderder maakt, is dat veel van de mensen op de foto’s elkaar voor de fotosessie nog nooit eerder hadden gezien. Ze werden bij elkaar gebracht door de fotograaf zelf, na een lange zoektocht naar visuele gelijkenissen. Sommige van hen wonen zelfs aan de andere kant van de wereld.
En toch is er vaak sprake van een onmiddellijke klik. Velen geven aan zich op een vreemde manier verbonden te voelen met hun ‘dubbelganger’. Het roept vragen op over hoe diep uiterlijke kenmerken kunnen reiken in ons gevoel van verwantschap en herkenning.
Wereldwijde media-aandacht
Het project kreeg veel internationale aandacht van onder andere BBC, CNN, The Guardian en National Geographic. Ook op sociale media zijn de beelden viraal gegaan. Mensen van over de hele wereld reageren verbaasd, soms met foto’s van hun eigen ‘dubbelgangers’ die ze spontaan tegenkwamen.
Er is inmiddels zelfs een interactieve website waarop mensen hun eigen gelijken kunnen zoeken en aanmelden voor toekomstige fotosessies. Dit versterkt het gemeenschapsgevoel rondom het project en toont aan hoe universeel deze visuele verwondering is.
Wetenschappelijke interesse in look-alikes
Naast de artistieke waarde heeft het werk van François Brunelle ook wetenschappers geïnspireerd. Onderzoekers van genetica, gedragswetenschappen en psychologie zijn geïnteresseerd in hoe mensen die totaal niet verwant zijn toch zó veel op elkaar kunnen lijken.
Sommige studies suggereren dat bepaalde gezichtskenmerken simpelweg vaker voorkomen in combinatie, terwijl anderen wijzen op ‘genetische toevalligheden’ of gedeelde evolutionaire achtergronden als mogelijke verklaringen.
De impact op deelnemers
Voor de mensen die deelnamen aan het project, is het vaak een transformatieve ervaring. Sommigen voelden zich jarenlang ‘anders’ of uniek in negatieve zin, maar voelden zich ineens begrepen of herkend bij het zien van hun look-alike.
Anderen vonden het juist verwarrend of zelfs emotioneel confronterend. Want als er iemand is die eruitziet zoals jij – maar een totaal ander leven leidt – wat zegt dat dan over wie jij bent?
Brunelle’s portretten zijn dus meer dan alleen visueel indrukwekkend. Ze raken aan diep menselijke thema’s zoals eenzaamheid, herkenning, zelfbeeld en verbondenheid.
Herkenbaarheid in een wereld vol verschillen
In een wereld die steeds meer focust op verschillen – van afkomst tot overtuiging – laat dit project juist zien hoe veel mensen op elkaar lijken, letterlijk én figuurlijk. Het herinnert ons eraan dat onderhuids veel meer overeenkomsten schuilen dan we op het eerste gezicht denken.
Door deze gelijkenissen te vieren zonder de mensen zelf in hokjes te plaatsen, nodigt het project uit tot meer empathie, begrip en nieuwsgierigheid naar ‘de ander’.
Kun je jouw look-alike vinden?
Met de groeiende database en wereldwijde aandacht is de kans steeds groter dat mensen hun dubbelganger ontdekken. Er zijn zelfs verhalen van mensen die via het project langdurige vriendschappen hebben opgebouwd met hun look-alike.
Brunelle moedigt geïnteresseerden aan om hun portret op te sturen als ze denken dat ze op iemand anders lijken. Zijn doel is om het project verder uit te breiden met nog meer duo’s uit verschillende landen, culturen en leefstijlen.
Exposities en toekomstplannen
De fotoserie is op verschillende plekken in de wereld geëxposeerd, waaronder in Montreal, Parijs, Berlijn en Amsterdam. Bezoekers reageren steevast verbaasd en gefascineerd. De meeste mensen blijven minutenlang staren naar elk portret, zoekend naar subtiele verschillen en gelijkenissen.
Brunelle heeft aangegeven dat hij voorlopig nog niet stopt met het project. Zolang er nieuwe look-alikes te vinden zijn, blijft hij op pad om ze te portretteren.
Conclusie: een spiegel voor de mensheid
Het project I’m not a look-alike is veel meer dan een verzameling bijzondere foto’s. Het is een spiegel die ons uitnodigt om na te denken over wie we zijn, hoe we naar anderen kijken, en hoe diep de schijnbare verschillen werkelijk gaan.
François Brunelle heeft met zijn werk een visuele taal ontwikkeld die iedereen begrijpt – ongeacht cultuur of achtergrond. In een wereld waarin identiteit steeds vaker wordt besproken, biedt zijn werk een nieuwe, verrassende invalshoek.
Misschien lopen er wel tientallen versies van ons rond op aarde. En misschien, heel misschien, is dat niet iets om bang voor te zijn, maar juist om te koesteren.
Op een heldere herfstochtend in oktober 2012 vertrok de twaalfjarige Ryan Gibbons uit Ontario, Canada, vol energie naar school. Zoals op zoveel dagen verheugde hij zich op het buitenspelen met zijn vrienden en een potje voetbal tijdens de pauze. Wat Ryan bijzonder maakte, was dat hij al van jonge leeftijd astma had. Hij wist precies wat hij nodig had wanneer hij benauwd werd: zijn inhalator. Maar juist dat hulpmiddel was die dag niet bij hem in de buurt.
Een jongen met een grote glimlach
Ryan was een actieve jongen die hield van fietsen, avonturen in de natuur en ravotten met klasgenoten. Zijn medische situatie hield hem niet tegen om volop van het leven te genieten. Thuis en bij vrienden wist iedereen hoe belangrijk zijn inhalator was. Maar op school gold een ander beleid: leerlingen mochten geen medicijnen bij zich dragen, zelfs niet als ze levensnoodzakelijk waren.
Beperkt schoolbeleid met grote gevolgen
Tijdens het buitenspelen kreeg Ryan het benauwd. Zijn lichaam gaf het signaal dat hij ondersteuning nodig had. Zijn inhalator, die normaal in zijn zak zat, lag opgeslagen in een afgesloten kast op het schoolkantoor. Klasgenoten probeerden hem erheen te begeleiden, maar de afstand bleek te groot. Het moment waarop elke seconde telt, liep uit op een noodsituatie.
Een moeder in actie
Voor zijn moeder, Sandra Gibbons, was het verlies van haar zoon hartverscheurend. Ze had meerdere keren gevraagd of Ryan zijn inhalator mocht bijhouden. Ze had zelfs een doktersverklaring overlegd. Toch bleef de school vasthouden aan het beleid dat medicijnen alleen op een centrale plek bewaard mochten worden. Sandra wist dat deze situatie niet nog eens mocht voorkomen.
Van verdriet naar verandering
In plaats van zich terug te trekken, besloot Sandra in actie te komen. Ze wilde andere kinderen beschermen tegen wat haar zoon was overkomen. Ze ging in gesprek met artsen, schoolleiders, beleidsmakers en andere ouders. Met steun van parlementslid Jeff Yurek begon ze een campagne voor nieuwe wetgeving.
De invoering van Ryan’s Law
De inzet van Sandra leidde tot het ontstaan van Ryan’s Law. Deze wet, aangenomen in Ontario, geeft kinderen met een medische noodzaak het recht om hun inhalator bij zich te dragen op school. Daarmee veranderde het beleid op honderden scholen. Gezondheid werd vanaf dat moment belangrijker dan starre regels.
Een voorbeeld voor de wereld
Ryan’s Law kreeg internationale aandacht. Andere landen en regio’s begonnen hun eigen beleid onder de loep te nemen. De wet werd een symbool voor hoe regelgeving kan veranderen als mensen samenkomen na een ingrijpende gebeurtenis. Sandra’s missie gaf een stem aan duizenden ouders met zorgen over de veiligheid van hun kinderen.
Onderwijs en bewustzijn
Naast wetgeving startte Sandra ook met bewustwordingscampagnes. Scholen ontvingen voorlichting over het herkennen van benauwdheid en het belang van snelle toegang tot medicatie. Leraren leerden signalen beter te herkennen en kinderen kregen handvatten om hun gezondheid serieus te nemen.
Schoolbeleid met oog voor het kind
De tragiek van Ryan bracht een belangrijk gesprek op gang over hoe scholen omgaan met medische behoeften van leerlingen. Het ging niet alleen om astma, maar ook om andere aandoeningen waarbij snel ingrijpen cruciaal is. Sindsdien zijn veel scholen overgestapt op maatwerk en worden persoonlijke situaties beter besproken en vastgelegd.
Veiligheid en zelfvertrouwen
Kinderen die nu gebruik maken van Ryan’s Law ervaren niet alleen meer veiligheid, maar ook meer zelfstandigheid. Ze mogen hun medicatie bij zich houden en voelen zich daardoor serieus genomen. Het versterkt hun gevoel van eigen regie, wat ook bijdraagt aan hun persoonlijke ontwikkeling.
Wat ouders kunnen doen
Voor ouders is het belangrijk om actief betrokken te blijven bij het schoolbeleid. Door het gesprek aan te gaan met de school, samen te werken met artsen en goed te informeren naar de regels, kunnen ze een veilige omgeving voor hun kind mee helpen creëren. Open communicatie voorkomt misverstanden en maakt ruimte voor maatwerk.
Ryan’s blijvende impact
Hoewel Ryan zelf niet ouder werd dan twaalf jaar, leeft zijn nalatenschap voort in talloze klaslokalen. Overal waar een kind nu veilig zijn inhalator mag bijhouden, is een stukje van Ryan’s verhaal voelbaar. Zijn naam is verbonden aan een verandering die levens blijft redden.
Meer dan wetgeving
Ryan’s Law is meer dan alleen een wet. Het is een beweging geworden. Een oproep aan scholen om kinderen te vertrouwen, aan ouders om hun stem te laten horen, en aan beleidsmakers om te luisteren. Het verhaal van Ryan herinnert ons eraan dat elke regel die we opstellen, menselijk moet blijven.
Een toekomst met ruimte
Wat begon als een persoonlijke tragedie, leidde tot structurele verbetering. Duizenden kinderen hebben nu letterlijk en figuurlijk meer ademruimte. Ze mogen op school zichzelf zijn, met alles wat daarbij hoort – ook hun medische hulpmiddelen.
De belangrijkste lessen
- Kinderen met astma of andere aandoeningen moeten altijd directe toegang hebben tot hun hulpmiddelen
- Ouders spelen een cruciale rol in het schoolbeleid en medische afstemming
- Bewustwording en training binnen scholen maken het verschil
- Wetgeving kan levens redden, als die voortkomt uit echte ervaringen
- Verandering is mogelijk, ook vanuit verdriet
Een tijdloos verhaal
Ryan Gibbons mag dan fysiek niet meer aanwezig zijn, zijn impact is blijvend. In elk kind dat zich nu veiliger voelt, in elke ouder die gehoord wordt, en in elke leraar die weet wat te doen. Zijn verhaal is er één van veerkracht, liefde en verandering.
Het herinnert ons eraan dat ook jonge levens een grote nalatenschap kunnen achterlaten. Ryan maakte met zijn bestaan de wereld veiliger voor velen. En dat verdient blijvende erkenning.
