Algemeen
Yolanthe Cabau woest op Tina Nijkamp: ‘Vieze, vuile leugenaar ben je en meer niet!
Yolanthe Cabau is boos op Tina Nijkamp en andere mediacritici die haar en haar team beschuldigen van leugens. Volgens haar is het onterecht dat zij als leugenaar wordt neergezet. “Dat vond ik eigenlijk heel sneu. Ik had er zelf nooit iets over gezegd,” zegt ze in een interview met Veronica Superguide.
De soapserie en het ontkennen van geruchten
Vorig jaar zomer wist tv-kenner Tina Nijkamp al in een vroeg stadium te melden dat Yolanthe bezig was met een eigen soapserie. Destijds werd dit echter door haar team stellig ontkend. Dit leidde tot kritiek, vooral omdat het Tina in een slecht daglicht zette en haar betrouwbaarheid als bron ondermijnde.
Pas maanden later werd alsnog bevestigd dat Yolanthe inderdaad met een realityserie komt, wat voor veel commotie zorgde in de media. Haar eerdere ontkenningen werden door sommigen opgevat als bewuste misleiding.
Yolanthe reageert op de leugen-beschuldigingen
De kritiek op haar en haar management steekt Yolanthe diep. Niet alleen in de media, maar ook op sociale platforms werd ze door sommige volgers en deskundigen als een ‘leugenaar’ bestempeld. Ook RTL Boulevard-deskundige Rob Goossens was kritisch en noemde haar aanpak onprofessioneel. In de nieuwste editie van Veronica Superguide laat Yolanthe weten dat ze zich niet in deze kritiek kan vinden.
Ze stelt dat het nooit haar eigen beslissing is geweest om de informatie over haar serie geheim te houden. “Het was mijn management dat samen met Netflix besloot om niks te delen op dat moment. Niemand heeft mij persoonlijk iets gevraagd. En ineens was het: ‘Yolanthe heeft gelogen’. Dat is zo typisch.”
Het ontstaan van een verkeerd imago
Wat Yolanthe vooral steekt, is dat er nu een beeld over haar bestaat dat ze niet eerlijk zou zijn. “Mensen zoeken niet naar de waarheid, ze nemen gewoon alles over en voor je het weet, is dat dan het beeld van mij,” zegt ze. “Maar als mensen de serie zien, ontdekken ze vanzelf hoe ik écht ben.”
Volgens haar heeft de media de neiging om een bepaald imago te schetsen van bekende Nederlanders, vaak zonder dat daar gedegen onderzoek aan voorafgaat. Dit zorgt ervoor dat bepaalde verhalen een eigen leven gaan leiden en de publieke opinie beïnvloeden.
Waarom een realityserie?
Veel mensen vragen zich af waarom Yolanthe een realityserie maakt, aangezien ze eerder is verhuisd naar Los Angeles om de Nederlandse showbizz te ontvluchten. De actrice begrijpt dat dit tegenstrijdig lijkt, maar zegt dat ze hier goede redenen voor heeft.
“Ik snap dat het een vreemde keuze lijkt, maar ik heb daar zo mijn redenen voor,” legt ze uit.
De werkfocus en een groter podium
De afgelopen jaren heeft Yolanthe zich vooral gericht op haar carrière. Ze is actief als actrice, heeft haar eigen lifestylemerk en zet zich in voor Free a Girl, een stichting die zich inzet tegen kinderuitbuiting. Toen Netflix haar benaderde met het voorstel om een realityserie te maken, zag ze hierin een kans om haar werk en haar persoonlijke leven op een authentieke manier te laten zien.
“Voor mij was het een mooie kans om ook aandacht te vragen voor Free a Girl, iets wat ik ontzettend belangrijk vind. Dat podium had ik op geen enkele andere manier kunnen krijgen.”
Met de serie hoopt ze niet alleen haar eigen carrière een boost te geven, maar ook maatschappelijke kwesties onder de aandacht te brengen. Ze benadrukt dat de serie niet alleen om glamour draait, maar ook om de serieuze onderwerpen waar ze zich mee bezighoudt.
De kritiek blijft aanhouden
Ondanks haar uitleg blijft de kritiek aanhouden. Veel mensen in de media vinden het nog steeds kwalijk dat er lange tijd werd ontkend dat de serie eraan zat te komen. Critici zoals Tina Nijkamp en Rob Goossens blijven erbij dat Yolanthe en haar team beter hadden kunnen communiceren.
Ook fans reageren verdeeld. Waar sommigen haar steunen en begrip tonen voor de situatie, vinden anderen dat ze open kaart had moeten spelen. Op sociale media wordt er volop gediscussieerd over het onderwerp.
Hoe gaat Yolanthe verder?
Ondanks de kritiek blijft Yolanthe zich richten op haar werk en haar persoonlijke doelen. Ze is ervan overtuigd dat de realityserie haar de kans biedt om haar ware zelf te laten zien en hoopt dat de negatieve beeldvorming daarmee zal verdwijnen.
De actrice blijft daarnaast werken aan haar andere projecten en zet zich onverminderd in voor Free a Girl. Ze hoopt dat mensen na het zien van haar serie zullen begrijpen waarom ze bepaalde keuzes heeft gemaakt.
“Mijn leven is niet perfect en ik ben ook niet perfect. Maar ik ben wel eerlijk en ik hoop dat mensen dat uiteindelijk zullen inzien,” besluit ze.
Met haar realityserie wil Yolanthe niet alleen een inkijkje geven in haar leven, maar ook een groter podium creëren voor belangrijke maatschappelijke onderwerpen. De toekomst zal uitwijzen of haar aanpak haar imago kan herstellen en of haar serie het succes wordt waar ze op hoopt.
Het was een prachtige dag toen Emma met haar kersverse echtgenoot Dylan over de dansvloer bewoog. De lucht was doordrenkt met de romantische melodie van de muziek, en het zachte licht van de kroonluchters weerkaatste in de tranen van vreugde die af en toe over Emma’s wangen rolden. Alles leek perfect: hun liefde vulde de ruimte en de gasten stonden even stil om het moment te absorberen.
Toch hing er een onzichtbare schaduw over Emma’s hart. Ondanks haar immense geluk kon ze de afwezigheid van haar ouders niet negeren. Ze hadden het huwelijk van hun dochter moeten meemaken, maar waren er niet om deze vreugdevolle gebeurtenis te delen. Terwijl Emma in gedachten verzonken was, kwam de hotelmanager, meneer Scotliff, op haar af. Zijn gezicht droeg een ongemakkelijke uitdrukking.
“Excuses voor de onderbreking,” begon meneer Scotliff, duidelijk nerveus. “Maar er is iemand buiten die u wil spreken, mevrouw Henderson.” Emma fronste en keek Dylan aan, die de verstoring met een lichte frons opmerkte.
“Wie?” vroeg ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid. “Ze zei dat ze uw oma is,” antwoordde de manager zachtjes. “Martha.” Dylan’s grip op Emma’s hand werd strakker terwijl hij haar bezorgd aankeek. “Ik zal met haar praten en haar vragen te vertrekken,” bood hij aan, zijn beschermende instinct in volle kracht.
Maar Emma schudde haar hoofd en zuchtte diep. “Nee,” antwoordde ze zachtjes. “Als ik niet met haar praat, zal ze waarschijnlijk een scène maken. Laat me maar even gaan kijken wat ze wil.” Emma liep naar buiten en zag haar grootmoeder Martha staan. Martha, een vrouw die Emma de afgelopen jaren had vermeden, had haar ogen verlicht toen ze haar kleindochter in haar bruidsjurk zag.
“Je bent de mooiste bruid die ik ooit heb gezien,” zei Martha met een warme glimlach terwijl ze Emma’s hand pakte. Maar Emma trok zich terug, haar ogen koud en afstandelijk. “Wat doe je hier?” vroeg ze scherp. “Je was niet uitgenodigd.” Martha’s glimlach vervaagde en haar ogen vulden zich met tranen. “Ik weet het, Emma,” antwoordde ze zachtjes. “Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de bruiloft van mijn enige kleindochter te missen. Ik moest je zien, al was het maar voor een moment.”
Emma sloeg haar armen over elkaar, haar houding stijf en defensief. “Je moet nu gaan,” zei ze koel. “Je aanwezigheid hier is niet gewenst. Als het niet was voor wat jij hebt gedaan, zou mijn vader hier vandaag zijn.” De pijn in Martha’s ogen was duidelijk, maar ze bleef vastberaden. “Het spijt me, lieverd,” fluisterde ze. “Ik heb spijt van mijn fouten. Maar ik kwam niet om pijn te doen. Ik kwam om je een huwelijkscadeau te geven.” Martha reikte naar haar tas en haalde een klein, rood sieradendoosje tevoorschijn. “Dit is alles wat ik je kan geven,” zei ze, terwijl ze het doosje in Emma’s handen legde. “Ik hoop dat je het mooi vindt.”
Emma keek naar het doosje met een mengeling van walging en verontwaardiging. “Wat is dit?” vroeg ze, haar stem ijskoud. “Een goedkoop sieraad? Hoe heb je dit in vredesnaam kunnen betalen?” Emma’s scherpe woorden sneden door Martha’s hart, maar de oudere vrouw hield zich staande. “Emma, ik weet dat je boos op me bent,” zei Martha zachtjes. “Maar ik vraag je om me te vergeven. Dit is een kostbare ring die al generaties in onze familie is. Ik wilde dat jij het zou hebben als symbool van mijn liefde.”
Maar Emma was niet onder de indruk. “Als het niet was voor jouw hebzucht,” beet ze Martha toe, “zou mijn vader hier vandaag zijn. Hij zou hier zijn geweest om mij naar het altaar te begeleiden. En nu… is hij er niet. Wegens jou.” Tranen begonnen te stromen terwijl Emma vocht om haar emoties onder controle te houden. “Ik wil je nooit meer zien. Verlaat dit feest en kom nooit meer in mijn buurt.”
Martha keek verdrietig naar haar kleindochter. “Emma,” begon ze nog een keer, maar de woorden kwamen niet uit. Ze wist dat er niets was dat ze kon zeggen om het hart van Emma te verzachten. Met een zucht draaide ze zich om en liep weg, haar wandelstok het enige geluid dat door de nachtelijke stilte weerklonk.
Emma bleef staan, alleen en verward, terwijl de herinneringen aan haar vader en het verleden haar overweldigden. Haar boosheid jegens haar oma was niet zonder reden; het was het resultaat van een diepe wond die nog steeds niet was genezen.
Jaren geleden, lang voordat ze haar trouwjurk droeg, had Emma te maken gehad met een nachtmerrie die haar leven veranderde. Haar vader, Johnny, was aangeklaagd door een groep mensen die compensatie eisten voor iets wat hij had gedaan. Emma had de details nooit volledig begrepen, maar ze wist dat het ernstig was. Ze herinnerde zich hoe ze in het kantoor van de advocaat had gezeten, terwijl meneer Morgan, een ernstige man met een no-nonsense houding, haar uitlegde wat er zou gebeuren als ze het geld niet konden betalen.
“Als we ze niet betalen, gaan we naar de rechtbank en zal meneer Colby hoogstwaarschijnlijk een lange gevangenisstraf krijgen,” had meneer Morgan gezegd. Emma’s hart zonk bij die woorden. Ze wist dat haar vader geen heilige was, maar de gedachte aan hem in de gevangenis was ondraaglijk. Ze wist dat ze iets moest doen om hem te helpen, maar ze had geen idee hoe.
Emma’s enige optie was haar oma, Martha. Ze had naar haar huis gerend, uitgeput en wanhopig, en Martha alles verteld. Ze smeekte haar oma om de bakkerij te verkopen en haar vader te redden. Maar Martha had geweigerd. Ze kon haar levenswerk niet opgeven, zelfs niet voor haar familie.
Emma had die dag haar oma vervloekt en gezegd dat ze haar nooit meer wilde zien. En ze had woord gehouden. De band tussen hen was gebroken, en hoewel Emma vaak aan haar oma had gedacht, was haar boosheid nooit verdwenen. Het verdriet om haar vaders overlijden had haar hart gehard en elke mogelijkheid tot verzoening onmogelijk gemaakt.
Maar nu, op haar bruiloftsdag, werd Emma geconfronteerd met de realiteit van haar eigen harde woorden en daden. Terwijl ze naar het sieradendoosje in haar handen keek, voelde ze de spanning in haar borst toenemen. Ze opende het doosje en smeet het met kracht op de grond. Dylan, die net naar buiten was gekomen om haar te zoeken, schrok van haar plotselinge uitbarsting.
“Emma, wat doe je?” vroeg hij bezorgd. Maar Emma besteedde nauwelijks aandacht aan hem. Het doosje was bij de impact gebroken, en een glanzende ring rolde eruit. Dylan bukte zich om de ring op te rapen en hield hem omhoog. “Emma, dit is geen goedkope ring. Dit is een smaragden ring. Hij moet een fortuin waard zijn.” Emma knielde naast Dylan en pakte de ring op. Ze bestudeerde hem nauwkeurig en voelde haar hart sneller kloppen. Hoe had haar oma zoiets kunnen betalen? Ze keek naar het kapotte doosje en zag dat er een klein stukje papier uitstak. Voorzichtig haalde ze het eruit en vouwde het open.
De woorden die ze las, deden haar hart beven. In de brief legde Martha uit waarom ze destijds de bakkerij niet had verkocht. Ze vertelde over Johnny’s donkere verleden en hoe hij haar dochter, Emma’s moeder, in een onhoudbare situatie had gebracht. Martha had Johnny nooit kunnen vergeven voor wat hij had gedaan, en ze had besloten om de bakkerij te behouden voor Emma, in de hoop dat ze het ooit zou begrijpen.
Martha had ook geschreven over haar diagnose. Ze had kanker in een vergevorderd stadium en wist dat ze niet lang meer te leven had. Ze had haar huis verkocht en het geld opzijgezet voor Emma, zodat ze het leven kon leiden dat ze verdiende. De ring was slechts een klein deel van het geschenk; de rest zou via de advocaat aan Emma worden overgedragen.
De volgende dag besloot Emma om haar oma op te zoeken. Ze voelde een brandend verlangen om alles goed te maken, om de banden die ze had doorgesneden weer te herstellen. Ze reed snel naar het huis van haar grootmoeder, maar toen ze aankwam, zag ze tot haar verbazing twee grote verhuiswagens voor de deur staan. Mensen waren druk bezig om meubels en dozen in te laden.
Emma stapte uit en liep naar de verhuizers toe. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ze verbaasd. “Dit is het huis van mijn oma.” De verhuizers keken haar aan alsof ze gek was. “Het huis is verkocht,” zei een van hen schouderophalend. “We zijn bezig met het verhuizen van de nieuwe eigenaren.” Verward en met een groeiend gevoel van paniek klopte Emma op de deur van de buurvrouw, Judy. Judy was een lieve oude vrouw die al jaren naast Martha woonde. Ze glimlachte hartelijk toen ze Emma zag. “Wat een verrassing om je te zien, lieverd! Hoe gaat het met je?”
“Judy,” begon Emma met trillende stem, “weet je waar mijn oma is? Ik moet haar spreken.” Judy’s gezicht betrok. “Ach, lieverd, wist je het niet? Martha is enkele weken geleden verhuisd. Ze vertelde me dat ze het huis had verkocht en het geld voor jou had gereserveerd.” Emma’s hart zakte in haar schoenen. “Waarom heeft ze me dat niet verteld?” vroeg ze met een mix van verdriet en verwarring.
Judy legde haar hand zachtjes op Emma’s arm. “Martha had niet lang meer te leven, lieverd. Ze had kanker, en het was in een vergevorderd stadium. Ze wilde dat jij het geld zou hebben, zodat je een goed leven zou kunnen leiden. Ze was zo trots op je, Emma. Ze sprak altijd over je.” Emma’s ogen vulden zich met tranen. “Weet je waar ze nu is? Ik moet haar zien, Judy.” Judy knikte en wees in de richting van het plaatselijke motel, Frank’s. “Ze verbleef daar in haar laatste dagen. Ze wilde niemand tot last zijn.”
Emma bedankte Judy en rende naar haar auto. Ze reed zo snel ze kon naar het motel, maar toen ze bij de receptie aankwam, kreeg ze het hartverscheurende nieuws te horen dat Martha de avond ervoor was overleden. Ze had haar laatste adem uitgeblazen, alleen in een kleine motelkamer. Emma’s hart brak op dat moment in duizend stukjes. Ze had nooit afscheid kunnen nemen, nooit kunnen zeggen dat ze haar oma vergaf. De pijn van het verlies en het schuldgevoel over de harde woorden die ze ooit had uitgesproken, zouden haar voor altijd bijblijven.