Algemeen
Waarom je airco nu weinig doet tegen beslagen autoruiten: Dit is de reden!
In de herfst is het vaak simpel: heb je beslagen autoruiten, dan zet je de airco aan en binnen een paar minuten zijn je ruiten droog en helder. Maar in de winter lijkt dat trucje ineens minder goed te werken. Dit kan je flink frustreren, zeker als je haast hebt. Wat is er aan de hand? Het antwoord zit in hoe aircosystemen in auto’s werken, vooral bij lage temperaturen.
Airco werkt niet bij extreme kou
De meeste aircosystemen functioneren niet wanneer het echt koud is. Vaak schakelt de compressor van de airco uit bij temperaturen onder de 5 graden Celsius. Dit is een beveiliging om te voorkomen dat de condensor en leidingen bevriezen, wat schade aan het systeem kan veroorzaken. Hoewel je het knopje van de airco gewoon kunt indrukken, zal de compressor niet activeren als de buitentemperatuur onder deze drempel ligt. Sommige auto’s schakelen zelfs automatisch de airco uit als je de ventilatie in de ‘auto-stand’ hebt staan.
Als je het instructieboekje van je auto erbij pakt – iets wat de meeste mensen zelden doen – kun je vaak deze informatie terugvinden. Voor sommige auto’s ligt de drempel op 4 graden, bij andere is het 6 graden. Hoe dan ook, het betekent dat je in de winter minder op je airco kunt rekenen om snel beslagen ruiten te verhelpen.
Droge lucht minder nodig bij koude temperaturen
Gelukkig is de luchtvochtigheid bij lage temperaturen over het algemeen al wat lager. Dat betekent dat je auto ook zonder airco wat minder snel last heeft van condens. Toch kan vocht in de auto een probleem blijven, vooral als je vochtige spullen meeneemt. Zorg er daarom voor dat je geen natte paraplu’s, dampende sporttassen of andere vochtige items in je auto hebt liggen. Heb je een afgesloten kofferbak? Leg die natte spullen dan daar. Dit helpt om het vochtgehalte in de lucht van je auto laag te houden, wat condensvorming vermindert.
Warme lucht versus koude lucht
Een veelvoorkomend misverstand is dat je koude lucht nodig hebt om beslagen ruiten te ontwasemen. Dit is niet waar. De reden dat de airco in de herfst zo effectief is, komt niet door de koude lucht, maar door de droge lucht die de airco produceert. In de winter, als de airco niet werkt, kun je het beste warme lucht gebruiken. Droge, warme lucht zorgt ervoor dat het vocht op de ruiten sneller verdampt.
Het is makkelijk te onthouden: de achterruitverwarming werkt met warmte, niet met koude lucht. Gebruik datzelfde principe voor de voorruit. Zet je ventilatie dus op de hoogste temperatuur en richt de luchtstroom op de ruiten. Hoewel het iets langer kan duren dan met een werkende airco, helpt dit toch effectief om je ruiten vrij te maken.
Tips om condens te voorkomen
Om het ontwasemen nog sneller te laten gaan, kun je een paar maatregelen nemen:
- Maak je ruiten schoon: Vuil en vet op de ruiten trekken vocht aan. Door je ruiten regelmatig schoon te maken, beslaan ze minder snel.
- Houd vocht buiten: Vochtige spullen in de auto verhogen de luchtvochtigheid. Zorg dat deze buiten het passagiersgedeelte blijven.
- Ventileer je auto: Laat de ramen een paar minuten openstaan als je instapt, zodat de vochtige lucht kan ontsnappen voordat je de ventilatie aanzet.
Conclusie
In de winter kun je niet altijd op je airco rekenen om beslagen autoruiten snel vrij te maken, omdat de compressor bij koude temperaturen vaak uitschakelt. Gebruik in dat geval je kachel om warme lucht op de ruiten te blazen, en voorkom vocht in je auto door natte spullen achterin of buiten de auto te laten. Met deze tips houd je je ruiten helder, ongeacht de kou.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken