Algemeen
Tragisch overlijden na Braziliaanse billift: 26-jarige moeder van drie sterft na operatie in Turkije
Een 26-jarige moeder van drie kinderen, Demi Agoglia uit Salford, is overleden na een Braziliaanse billift (BBL) in Turkije. De coroner beschreef de medische praktijk als “ronduit barbaars” en concludeerde dat Demi geen goed geïnformeerde toestemming had gegeven voor de ingreep. Haar overlijden, veroorzaakt door een microscopische vetembolie, werd toegeschreven aan “ongeluk, mede veroorzaakt door nalatigheid”.
Een fatale beslissing
Demi reisde in januari naar Turkije voor de cosmetische ingreep, die werd uitgevoerd door Comfort Zone, een kliniek in Istanbul. Na het zien van social media-advertenties voor de kliniek had ze maanden eerder al de procedure geboekt, ondanks waarschuwingen van haar familie. Haar moeder, Christine Tydd, had haar nog gezegd dat ze al “een knap meisje” was en geen operatie nodig had. Ook haar partner, Bradley Jones, was tegen de ingreep, maar Demi was vastbesloten.
Volgens Jones was Demi geïnspireerd door een beroemdheid die dezelfde ingreep had ondergaan. “Ze was onzeker over haar uiterlijk en niets kon haar van gedachten veranderen,” verklaarde hij tijdens de hoorzitting.
De BBL-procedure, waarbij vet van andere delen van het lichaam wordt geïnjecteerd in de heupen en billen, staat bekend als een risicovolle operatie. Toch wordt het wereldwijd steeds populairder, mede door de invloed van sociale media en beroemdheden.
Gebrekkige zorg
Na de operatie op 5 januari vertelde Demi haar moeder trots: “Ik heb de billen die ik altijd al wilde.” Maar kort daarna begonnen de complicaties. Volgens Jones voelde Demi zich de volgende dag al slecht. Ze rilde en leek “heel, heel koud”. Later klaagde ze over een beklemmend gevoel op haar borst.
Comfort Zone stuurde personeel naar de villa waar Demi verbleef, maar de coroner merkte op dat deze medewerkers geen gekwalificeerde verpleegkundigen waren. Ze controleerden haar bloeddruk, maar inspecteerden het operatiegebied niet en namen ook geen hartslag of polsslag op. De volgende dag stortte Demi in. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht, maar overleed daar op 8 januari, drie dagen na de operatie.
De coroner, John Pollard, bekritiseerde de zorg van Comfort Zone scherp. “Er was geen behoorlijke pre-operatieve zorg en advies, geen goed geïnformeerde toestemming en geen adequate nazorg,” verklaarde hij. “Deze gebreken droegen significant bij aan haar overlijden.”
Hartverscheurend verlies
Demi’s familie was geschokt en verscheurd door het nieuws. Haar moeder ontving een verpletterend bericht van Bradley: “Ze is weg.” Haar zus, Chloe, beschreef haar als een “mooie, zelfverzekerde vrouw” die zich niet goed genoeg voelde en daarom de operatie onderging. “Onze Demi had de operatie helemaal niet nodig,” zei ze. “Ze heeft niet alleen haar familie achtergelaten, maar ook haar drie prachtige kleine jongens.”
Buiten de rechtbank las een familievriend, Ellie Foulkes, namens Chloe een verklaring voor. “Dit is het ergste hartzeer dat je je kunt voorstellen. Onze Demi zal voor altijd in ons hart blijven.” Ze riep anderen op om grondig onderzoek te doen voordat ze besluiten om naar Turkije te reizen voor cosmetische operaties.
Reactie van de kliniek
Een woordvoerder van Comfort Zone ontkende de aantijgingen en beweerde dat Demi volledig was geïnformeerd over de risico’s van de operatie. “De bewering dat ons personeel niet gekwalificeerd is, is categorisch onwaar. Al onze medewerkers zijn volledig gekwalificeerde verpleegkundigen, getraind in postoperatieve zorg,” aldus de verklaring. De kliniek benadrukte dat het de hoogste prioriteit geeft aan de veiligheid en het welzijn van haar patiënten.
Roep om strengere regelgeving
De coroner drong aan op actie om de risico’s van deze ingrepen aan te pakken. Hij beloofde Demi’s familie een brief te sturen aan minister van Volksgezondheid Wes Streeting. “Ik voel dat er meer gedaan moet worden om deze ronduit barbaarse medische praktijken, uitgevoerd volgens zulke lage standaarden, te stoppen. Dit zou zeker niet worden getolereerd in het Verenigd Koninkrijk,” voegde hij toe.
Een woordvoerder van het Department of Health and Social Care reageerde met medeleven. “Onze gedachten zijn bij Demi’s familie en vrienden in deze moeilijke tijd,” zei hij. “Het is onacceptabel dat levens worden blootgesteld aan risico’s door onvoldoende opgeleide operators in de cosmetische sector. De regering onderzoekt met urgentie verdere regelgeving in deze kwestie.”
Een waarschuwing aan anderen
Demi’s tragische dood is een waarschuwing voor de groeiende populariteit van cosmetische ingrepen in het buitenland. Hoewel deze vaak tegen lagere kosten worden aangeboden, brengt het gebrek aan strenge regelgeving in sommige landen aanzienlijke risico’s met zich mee. De familie van Demi hoopt dat haar verhaal anderen aanzet om zorgvuldiger onderzoek te doen en weloverwogen beslissingen te nemen.
Met haar dood laat Demi een leegte achter in het leven van haar dierbaren, vooral haar jonge kinderen. Haar familie roept op tot strengere controles en maatregelen om soortgelijke tragedies in de toekomst te voorkomen. “Onze Demi verdient beter,” besloot haar moeder emotioneel. “Rust zacht, lieve meid.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken