Algemeen
Tineke Schouten spreekt openhartig over het afscheid van Hans
In De Telegraaf kijkt Tineke Schouten terug op de laatste momenten die ze met haar geliefde Hans heeft gehad. Hans is twee maanden geleden op 79-jarige leeftijd overleden in het bijzijn van Tineke.
Hans had al vele jaren te kampen met gezondheidsproblemen. Hij leed aan COPD, hart- en nierfalen, en diabetes. Als gevolg van zijn diabetes moest in 2021 zijn been geamputeerd worden.
“Het kon niet langer,” vertelde Hans destijds aan weekblad Privé. “Een amputatie was onvermijdelijk. Mijn aderen waren verstopt geraakt, waardoor de wonden aan mijn voet niet meer genazen.”
Woensdag 6 september is een dag die Tineke nooit meer zal vergeten. In het bijzijn van Tineke sloot Hans definitief zijn ogen.
“De avond voor zijn overlijden hebben we voor het slapengaan nog gezellig met elkaar gepraat en de dag doorgenomen.”
“De volgende ochtend maakte ik hem wakker. Hij veerde even op en het leek erop dat hij zou doen wat hij altijd deed: douchen en koffiezetten. Maar binnen drie minuten was hij overleden.”
Tineke heeft vrede met het feit dat Hans zijn rust heeft gevonden, het is goed zo. “Hij is jarenlang ziek geweest. Hoe vaak ik in paniek 112 heb gebeld.”
“Dan was er weer een bekkenbreuk, hartproblemen of was zijn bloedsuiker te laag. Nu hij vredig in zijn eigen bed lag, was ik niet in paniek en greep ik ook niet naar de telefoon om een ambulance te bellen.”
Groot verlies voor Tineke Schouten en haar gezin: Hans heeft zijn ogen gesloten Hans werd opgebaard in hun eigen woning. Tineke vertelt dat Hans er prachtig bijlag met zijn gebruinde hoofd.
Maar liefst 45 jaar waren ze samen, daar is ze dan ook heel dankbaar voor. “Met mooie kinderen en kleinkinderen. Dus ik tel mijn zegeningen.”
Momenteel is Tineke druk bezig met de voorbereiding van haar nieuwe theatershow. Volgens haar zou Hans het niet anders gewild hebben.
“Hij heeft mij meerdere malen gezegd dat ik gewoon door moet gaan met mijn werk, dus dat doe ik ook maar.”
“Natuurlijk ben ik verdrietig om zijn heengaan, maar door het maken van een nieuwe voorstelling heb ik wat afleiding. Met de hele dag treuren haal ik hem toch niet terug.”
Toch is Hans altijd een beetje bij haar tijdens haar shows. “Hij was toch 35 jaar lang de belangrijke man op de achtergrond. Hij stimuleerde en steunde mij.”
Algemeen
Zeurende moeder brengt man ertoe om dna-test uit te voeren om duidelijkheid te krijgen over zijn zoon
In een klein, hecht dorp in Nederland woonden Mark en Emily, een echtpaar dat het toonbeeld leek van huwelijksgeluk. Samen hadden zij een zoon, Daniel, wiens lach het huis vulde met vreugde.
Ondanks deze idyllische setting, was er een aanhoudende bron van onrust die hun geluk belemmerde: Susan, Emily’s schoonmoeder. Haar aanhoudende opmerkingen over hoe weinig Daniel op zijn vader leek, schiepen een sluier van twijfel en zorgden voor een gespannen sfeer tijdens familiebijeenkomsten.
Susan, die uit een familie kwam waar familiegelijkenissen bijna als een erfenis werden beschouwd, kon haar observaties niet voor zich houden, wat leidde tot ongemakkelijke momenten en verstoorde relaties binnen de familie.
Na jaren van subtiele hints en minder subtiele opmerkingen, voelde Mark de noodzaak om een einde te maken aan de constante twijfels die als een schaduw over hun leven hingen.
Met de steun van Emily, die evenzeer de behoefte voelde om de familieharmonie te herstellen, besloten ze tot een DNA-test. Deze beslissing was niet eenvoudig. Het bracht ethische overwegingen met zich mee, en de angst voor de mogelijke uitkomsten die hun gezin uit elkaar konden drijven. Echter, de wens om transparantie en vertrouwen te herstellen woog zwaarder, en samen zetten zij de stap naar onthulling.
Toen de resultaten van de DNA-test arriveerden, was het moment van waarheid aangebroken. Emily, wiens zenuwen gespannen waren door de mogelijke implicaties, riep de familie samen in hun gezellige woonkamer. Met een diepe ademhaling deelde ze het nieuws: “Mark is inderdaad Daniels biologische vader.”
De impact van deze woorden was onmiddellijk en diepgaand. Susan’s gezicht vertoonde een combinatie van schok en schaamte. Haar jarenlange twijfels waren ongegrond en hadden onnodige spanning veroorzaakt.
Dit moment, hoewel pijnlijk, bood een kans voor groei en heling. Mark, die altijd het gezin bij elkaar had gehouden, sprak nu woorden van eenheid en vergeving. Hij benadrukte de betekenis van familie en de banden die niet enkel door bloed, maar door liefde worden gevormd.
Het gezin, nu verenigd in hun begrip en empathie, vond een nieuw begin. De lucht klaarde op en de toekomst leek helderder met de belofte van open communicatie en wederzijds respect.