Algemeen
Tamara Elbaz ontketent felle ruzie: ‘Mannen horen niet thuis in de kinderopvang!
Tamara Elbaz, bekend van The Real Housewives of Amsterdam, heeft met haar recente uitspraken een hevige discussie losgemaakt. De realityster pleit ervoor dat er geen mannen in de kinderopvang of als zwemleraar zouden mogen werken. “Ik begrijp haar standpunt,” luidt een van de vele reacties op sociale media.
Discussie over mannelijke kinderbegeleiders
Afgelopen weekend zorgde een bericht over Tamara Elbaz op de social media-kanalen van Shownieuws voor een storm aan reacties. De aanleiding was een Instagram-post waarin de realityster aangaf dat haar zoontje Alexander niet langer zwemles mag krijgen van een mannelijke instructeur. “Ik heb dit ook naar de zwemschool gemaild en daar leken ze nogal ontstemd door,” verklaarde ze.
Tamara vindt het ‘vreemd’ dat volwassen mannen zich in zwembaden tussen jonge kinderen bevinden. Ze trekt dit standpunt verder door naar de kinderopvang en stelt dat mannen daar niet thuishoren. “Mannen op de kinderopvang vind ik ook bizar. Het was ooit voor mij een reden om Alexander helemaal niet naar de opvang te laten gaan. Voor kinderen zorgen is echt de taak en interesse van een vrouw. Bij een man krijg ik echt de kriebels. Ben ik raar?”
Verdeelde reacties onder publiek
De uitspraken van Elbaz hebben tot een verhitte discussie geleid onder kijkers van Shownieuws en gebruikers op sociale media. De meningen over dit onderwerp zijn sterk verdeeld.
Sandra, een van de velen die reageerde, schrijft: “Ik ben geen fan van Tamara, maar dit is het beste wat ze ooit heeft gezegd. Ze heeft gelijk. Geen mannelijke kinderbegeleiders of wat dan ook voor kinderen!”
Samantha is het daarmee eens: “Ik heb een dochter en ik snap haar absoluut. 💯.”
Toch zijn er ook veel tegenstanders van dit idee. Een voormalige mannelijke pedagogisch medewerker, Leon, deelt zijn ervaring en voelt zich geraakt door de onderliggende suggestie: “Ik heb drie jaar lang met veel plezier op een BSO gewerkt. De dankbaarheid van de kinderen blijkt uit tekeningen, lieve berichtjes en knuffels. Dat is het mooiste wat er is.”
Impact op het onderwijs
Sylvia, een andere respondent, waarschuwt voor de bredere gevolgen van dit soort uitspraken. “Dit is een bekrompen mening. Een kind heeft ook mannelijke rolmodellen nodig. Door dit soort vooroordelen zijn er zo weinig mannen in het basisonderwijs en op de peuterspeelzaal. Dit houdt een vicieuze cirkel in stand.”
Ook psychologen en pedagogen benadrukken het belang van diversiteit in opvoeding en onderwijs. Een evenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke begeleiders zou bijdragen aan een gezonde ontwikkeling van kinderen. Uit verschillende studies blijkt dat mannelijke leerkrachten positieve rolmodellen kunnen zijn en bijdragen aan een veilige en gevarieerde leeromgeving.
Harde kritiek op Elbaz
Niet iedereen neemt de uitspraken van Tamara Elbaz serieus. Sommige mensen reageren met scherpe kritiek en cynische opmerkingen.
Desiree haalt fel uit: “Mannen als vader is dus ook bizar? Misschien eens het hoofdje leegschudden en het zaagsel eruit laten lopen…😂”
Tony vraagt zich af waarom Tamara een podium krijgt: “Waarom geven wij zulke lijpen een platform? Deze mensen roepen maar wat zonder na te denken. Ze hebben nog nooit iets nuttigs bijgedragen aan de maatschappij, maar er wordt massaal naar geluisterd.”
De bredere maatschappelijke discussie
Het debat over de rol van mannen in kinderopvang en onderwijs is niet nieuw. In Nederland en andere landen wordt al langer gesproken over het lage aantal mannelijke pedagogisch medewerkers en leerkrachten, wat deels te wijten is aan het wantrouwen tegenover mannen in deze sector. Angst voor ongepaste situaties, hoe ongefundeerd ook, leidt er soms toe dat mannen minder snel worden aangenomen of zich minder aangetrokken voelen tot beroepen waarin ze met jonge kinderen werken.
Pedagogen en arbeidsmarktexperts waarschuwen dat een gebrek aan mannelijke begeleiders nadelige effecten kan hebben op de ontwikkeling van kinderen. Jongens en meisjes hebben baat bij diversiteit in opvoeders, zodat ze verschillende perspectieven en rolmodellen meekrijgen. De nadruk zou volgens deskundigen moeten liggen op professionaliteit en geschiktheid, niet op geslacht.
Conclusie
Tamara Elbaz heeft met haar uitspraken opnieuw een maatschappelijke discussie aangewakkerd. Hoewel ze steun krijgt van sommige ouders, roept haar mening ook veel weerstand op. Voorstanders zien haar als iemand die durft te zeggen wat anderen denken, terwijl tegenstanders haar beschuldigen van kortzichtigheid en het verspreiden van schadelijke stereotypen.
De discussie over mannen in kinderopvang en onderwijs zal voorlopig niet verdwijnen. De vraag blijft of dit soort meningen bijdraagt aan een veiligere omgeving voor kinderen, of juist leidt tot meer verdeeldheid en onterechte vooroordelen. Hoe dan ook, de oproep van Tamara Elbaz zal nog lang stof doen opwaaien.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken