Connect with us

Algemeen

Politie onthult identiteit verdachten spectaculaire kunstroof Drents Museum!

Avatar foto

Geplaatst

op

De politie heeft de identiteit en foto’s vrijgegeven van twee verdachten die betrokken zouden zijn bij de spraakmakende kunstroof uit het Drents Museum. Het gaat om Bernhard Zeeman en Douglas Chesley Wendersteyt. Door hun namen en beelden openbaar te maken, hoopt de politie meer te weten te komen over hun verblijfplaatsen na de inbraak en met wie zij in contact zijn geweest.

Een derde verdachte, een vrouw uit Heerhugowaard, blijft vooralsnog anoniem. Haar rol in de roof wordt nog onderzocht, maar de autoriteiten hebben ervoor gekozen haar identiteit voorlopig niet vrij te geven. De politie roept het publiek op om tips te geven die kunnen bijdragen aan het onderzoek.

Zoektocht naar gestolen kunstwerken

Het terugvinden van de gestolen kunstwerken heeft voor de politie en het Openbaar Ministerie de hoogste prioriteit. Samen zetten zij alles op alles om de buit op te sporen en te voorkomen dat deze verdwijnt op de zwarte markt. Welke werken precies zijn gestolen, is tot op heden niet bekendgemaakt. Het Drents Museum staat bekend om zijn uitgebreide collectie, met onder andere waardevolle schilderijen, beelden en archeologische vondsten.

Volgens kunstexperts kunnen de gestolen werken miljoenen waard zijn. De vrees bestaat dat deze kunstobjecten via internationale netwerken worden doorverkocht. De politie werkt daarom samen met internationale opsporingsdiensten om de kunstroof op te lossen en de objecten terug te brengen naar het museum.

Forensisch onderzoek en oproep om hulp

Forensische experts zijn druk bezig met het analyseren van de plaats delict en de werkwijze van de daders. Sporenonderzoek en camerabeelden worden geanalyseerd in de hoop aanwijzingen te vinden over de verdachten en hun handlangers. De politie benadrukt dat elk klein detail kan helpen bij het oplossen van de zaak.

Het publiek wordt opgeroepen om mee te helpen door tips en informatie te delen. Mensen die de verdachten hebben gezien, of die mogelijk weten waar zij zich bevinden, worden gevraagd contact op te nemen met de politie. Ook kan informatie over verdachte transacties op de kunstmarkt bijdragen aan het terugvinden van de gestolen kunstwerken.

De kunstroof heeft veel beroering veroorzaakt onder kunstliefhebbers en deskundigen. Dergelijke misdaden hebben een grote impact op de culturele sector en het behoud van erfgoed. Het Drents Museum is een belangrijke locatie voor kunst en geschiedenis, en het verlies van kostbare werken zou een enorme klap zijn voor het museum en zijn bezoekers.

Nederland vaker doelwit van kunstrovers

Dit incident staat niet op zichzelf. Nederlandse musea zijn in het verleden vaker het doelwit geweest van kunstrovers. Eerder werden schilderijen van onder meer Vincent van Gogh en Frans Hals gestolen uit verschillende musea. Ondanks inspanningen van de politie en internationale samenwerkingen blijven kunstrovers inventief en moeilijk te stoppen.

Volgens kunsthistorici vormen georganiseerde misdaadnetwerken een groot gevaar voor het behoud van cultureel erfgoed. Veel gestolen kunstwerken worden verkocht op de zwarte markt of verdwijnen in privécollecties, waardoor ze vaak jarenlang spoorloos blijven. Toch zijn er ook successen geboekt: verschillende gestolen meesterwerken zijn in het verleden teruggevonden dankzij internationale samenwerking en doortastend speurwerk.

De politie benadrukt dat elk spoor van belang kan zijn en roept iedereen met informatie op om zich te melden. Hoe sneller

de verdachten kunnen worden opgespoord, hoe groter de kans dat de gestolen kunstwerken ongeschonden terugkeren naar het Drents Museum.

 

Eva van der Veen (1991) is een veelzijdige journalist en redactrice met een scherpe blik op politieke en maatschappelijke ontwikkelingen. Ze studeerde Journalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar ze zich specialiseerde in onderzoeksjournalistiek en media-ethiek. Na haar studie werkte Eva als politiek verslaggever voor een grote Nederlandse krant, waar ze debatten in Den Haag versloeg en diepgaande analyses schreef over beleid en internationale betrekkingen. Haar werk kenmerkt zich door grondige research, objectiviteit en een kritische benadering van de macht. Sinds 2024 maakt Eva deel uit van het redactieteam van onze nieuwswebsite, waar ze zich richt op diepgaande achtergrondartikelen, interviews met beleidsmakers en fact-checking. Ze is gepassioneerd over het blootleggen van verborgen verhalen en het verstrekken van nauwkeurige informatie aan het publiek. Buiten haar journalistieke werk is Eva een liefhebber van geschiedenis, literatuur en lange wandelingen in de natuur. Ze gelooft in de kracht van onafhankelijke journalistiek en streeft ernaar om complexe onderwerpen toegankelijk te maken voor een breed publiek.

Algemeen

Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!

Avatar foto

Geplaatst

op

Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.

Laatste stappen en onwerkelijke realiteit

Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”

Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”

Van diagnose tot amputatie

Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”

Een ‘robotbeen’ dat niet werkt

Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”

In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”

Verlies op alle fronten

Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”

Steun van lotgenoten

Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.

Levenslessen en hoop delen

Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”

Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”

Letterlijk een berg beklimmen

Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”

Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”

 

Lees verder