Algemeen
Efteling-superfan (18) start petitie voor genderneutrale toiletten: ‘Ik voel me niet welkom!
Een 18-jarige Efteling-superfan, die zichzelf identificeert als transman, bezoekt wekelijks het bekende pretpark in Kaatsheuvel. De jongeman geniet enorm van de betoverende sfeer en attracties, maar stuit op een probleem dat zijn bezoek minder prettig maakt: het ontbreken van genderneutrale toiletten. Om hier aandacht voor te vragen, is hij een petitie gestart. Zijn initiatief heeft inmiddels brede aandacht gekregen en de discussie over inclusiviteit in de Efteling is losgebarsten.
Een magische plek met een obstakel
De Efteling wordt vaak omschreven als een plek vol magie, waar jong en oud zich welkom moeten voelen. Voor de 18-jarige fan geldt dat grotendeels ook, maar hij ervaart bij elk bezoek opnieuw een ongemakkelijke situatie. “De Efteling is een plek waar ik bijna wekelijks kom en waar ik altijd geniet,” vertelt hij in zijn petitie. “Maar er is één groot probleem: er zijn geen genderneutrale toiletten.”
Voor veel transgenderpersonen is het gebruik van een openbaar toilet niet vanzelfsprekend. “Het kiezen tussen een mannen- of vrouwentoilet kan erg ongemakkelijk zijn. Sommige trans personen voelen zich onveilig of angstig en besluiten daarom de hele dag niets te drinken om het toiletbezoek te vermijden. Dat is ongezond en zou niet nodig moeten zijn.”
De oproep van de superfan is niet alleen bedoeld voor zijn eigen comfort, maar ook voor anderen die zich in een soortgelijke situatie bevinden. Hij hoopt dat zijn actie een eerste stap kan zijn naar een meer inclusieve ervaring in het pretpark.
Impact op de transgendergemeenschap
Het ontbreken van genderneutrale toiletten is volgens de jongeman geen klein probleem, maar een structurele uitdaging voor de transgendergemeenschap. “Het gaat hier niet alleen om mij, maar om een bredere groep mensen die zich onveilig voelt op openbare toiletten. Dit is een gedeelde ervaring binnen de transgendergemeenschap.”
Volgens hem zou een kleine aanpassing, zoals enkele genderneutrale toiletten verspreid door het park, al een enorm verschil maken. “Niemand zegt dat alle toiletten genderneutraal moeten worden, maar een paar opties zouden veel stress en ongemak kunnen wegnemen.”
Zijn petitie is in korte tijd veel gedeeld op sociale media en heeft bijval gekregen van zowel Efteling-fans als activisten die pleiten voor meer inclusiviteit in publieke ruimten.
Efteling reageert op de oproep
De Efteling heeft inmiddels gereageerd op het initiatief en laat weten dat inclusiviteit hoog op de agenda staat. “We streven ernaar om een omgeving te creëren waarin iedereen zich welkom en veilig voelt. Genderneutrale toiletten hebben dan ook onze aandacht,” aldus een woordvoerder van het park.
Hoewel er nog geen concrete plannen zijn aangekondigd, is het een positief signaal dat de Efteling erkent dat er vraag naar is. Dit kan mogelijk de eerste stap zijn in het realiseren van genderneutrale voorzieningen in het park.
De superfan is blij met de reactie, maar benadrukt dat er ook daadwerkelijk actie moet worden ondernomen. “Ik begrijp dat veranderingen tijd kosten, maar ik hoop dat de Efteling dit serieus neemt en een oplossing biedt. Een paar genderneutrale toiletten zouden al een wereld van verschil maken.”
Inclusiviteit in de Efteling: een breder thema
De discussie over genderneutrale toiletten past binnen een bredere trend van inclusiviteit in de Efteling. Het park heeft in het verleden vaker aanpassingen gedaan na kritiek over bepaalde elementen. Zo werd recent een kinderboek uit de schappen gehaald na klachten over stereotypen van Aziatische mensen. “We erkennen dat sommige uitingen uit het verleden nu minder passend zijn. Daarom kijken we kritisch naar onze uitingen en maken we aanpassingen waar nodig,” aldus het management van de Efteling.
Deze reactie laat zien dat het park openstaat voor verandering en bereid is om zich aan te passen aan maatschappelijke ontwikkelingen. Dat geeft hoop aan de transgendergemeenschap en hun bondgenoten dat er ook daadwerkelijk stappen worden gezet richting genderinclusieve voorzieningen.
Genderneutrale toiletten: een breder maatschappelijk debat
De vraag naar genderneutrale toiletten is niet alleen een discussie binnen de Efteling, maar speelt op veel plekken in Nederland. Steeds meer openbare gebouwen, zoals universiteiten, overheidsinstellingen en winkelcentra, krijgen genderneutrale voorzieningen.
Voorstanders van genderneutrale toiletten benadrukken dat het gaat om gelijke toegang en veiligheid voor iedereen. Tegenstanders daarentegen maken zich zorgen over kosten, privacy en persoonlijke voorkeuren. Desondanks is er een duidelijke trend zichtbaar waarin steeds meer organisaties stappen zetten richting een meer inclusieve aanpak.
De petitie van de Efteling-superfan laat zien hoe een individuele ervaring kan bijdragen aan een groter gesprek over inclusiviteit. Door de oproep te steunen, hopen veel mensen dat dit een blijvende impact zal hebben op hoe publieke ruimten worden ingericht.
Wat brengt de toekomst?
Hoewel de Efteling nog geen concrete toezeggingen heeft gedaan, is het feit dat de discussie openlijk wordt gevoerd al een stap in de goede richting. De superfan en zijn medestanders hopen dat het park het signaal serieus neemt en op korte termijn veranderingen doorvoert.
“Ik zou het geweldig vinden als ik binnenkort de Efteling kan bezoeken zonder me zorgen te maken over waar ik naar het toilet kan. Het zou mijn ervaring en die van vele anderen zoveel beter maken,” besluit hij.
Voor nu blijft het afwachten of en wanneer de Efteling tot actie overgaat. De aandacht die deze petitie heeft gegenereerd, laat in ieder geval zien dat inclusiviteit een onderwerp is dat steeds meer mensen bezighoudt. Of dit zal leiden tot blijvende veranderingen in de Efteling, zal de tijd uitwijzen. De discussie over genderneutrale voorzieningen raakt een breed maatschappelijk vlak en zal naar verwachting in de komende jaren alleen maar relevanter worden. Steeds meer bedrijven en instellingen worden zich bewust van het belang van inclusiviteit en de impact die kleine aanpassingen kunnen hebben op het welzijn en de ervaring van hun bezoekers.
Het was een prachtige dag toen Emma met haar kersverse echtgenoot Dylan over de dansvloer bewoog. De lucht was doordrenkt met de romantische melodie van de muziek, en het zachte licht van de kroonluchters weerkaatste in de tranen van vreugde die af en toe over Emma’s wangen rolden. Alles leek perfect: hun liefde vulde de ruimte en de gasten stonden even stil om het moment te absorberen.
Toch hing er een onzichtbare schaduw over Emma’s hart. Ondanks haar immense geluk kon ze de afwezigheid van haar ouders niet negeren. Ze hadden het huwelijk van hun dochter moeten meemaken, maar waren er niet om deze vreugdevolle gebeurtenis te delen. Terwijl Emma in gedachten verzonken was, kwam de hotelmanager, meneer Scotliff, op haar af. Zijn gezicht droeg een ongemakkelijke uitdrukking.
“Excuses voor de onderbreking,” begon meneer Scotliff, duidelijk nerveus. “Maar er is iemand buiten die u wil spreken, mevrouw Henderson.” Emma fronste en keek Dylan aan, die de verstoring met een lichte frons opmerkte.
“Wie?” vroeg ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid. “Ze zei dat ze uw oma is,” antwoordde de manager zachtjes. “Martha.” Dylan’s grip op Emma’s hand werd strakker terwijl hij haar bezorgd aankeek. “Ik zal met haar praten en haar vragen te vertrekken,” bood hij aan, zijn beschermende instinct in volle kracht.
Maar Emma schudde haar hoofd en zuchtte diep. “Nee,” antwoordde ze zachtjes. “Als ik niet met haar praat, zal ze waarschijnlijk een scène maken. Laat me maar even gaan kijken wat ze wil.” Emma liep naar buiten en zag haar grootmoeder Martha staan. Martha, een vrouw die Emma de afgelopen jaren had vermeden, had haar ogen verlicht toen ze haar kleindochter in haar bruidsjurk zag.
“Je bent de mooiste bruid die ik ooit heb gezien,” zei Martha met een warme glimlach terwijl ze Emma’s hand pakte. Maar Emma trok zich terug, haar ogen koud en afstandelijk. “Wat doe je hier?” vroeg ze scherp. “Je was niet uitgenodigd.” Martha’s glimlach vervaagde en haar ogen vulden zich met tranen. “Ik weet het, Emma,” antwoordde ze zachtjes. “Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de bruiloft van mijn enige kleindochter te missen. Ik moest je zien, al was het maar voor een moment.”
Emma sloeg haar armen over elkaar, haar houding stijf en defensief. “Je moet nu gaan,” zei ze koel. “Je aanwezigheid hier is niet gewenst. Als het niet was voor wat jij hebt gedaan, zou mijn vader hier vandaag zijn.” De pijn in Martha’s ogen was duidelijk, maar ze bleef vastberaden. “Het spijt me, lieverd,” fluisterde ze. “Ik heb spijt van mijn fouten. Maar ik kwam niet om pijn te doen. Ik kwam om je een huwelijkscadeau te geven.” Martha reikte naar haar tas en haalde een klein, rood sieradendoosje tevoorschijn. “Dit is alles wat ik je kan geven,” zei ze, terwijl ze het doosje in Emma’s handen legde. “Ik hoop dat je het mooi vindt.”
Emma keek naar het doosje met een mengeling van walging en verontwaardiging. “Wat is dit?” vroeg ze, haar stem ijskoud. “Een goedkoop sieraad? Hoe heb je dit in vredesnaam kunnen betalen?” Emma’s scherpe woorden sneden door Martha’s hart, maar de oudere vrouw hield zich staande. “Emma, ik weet dat je boos op me bent,” zei Martha zachtjes. “Maar ik vraag je om me te vergeven. Dit is een kostbare ring die al generaties in onze familie is. Ik wilde dat jij het zou hebben als symbool van mijn liefde.”
Maar Emma was niet onder de indruk. “Als het niet was voor jouw hebzucht,” beet ze Martha toe, “zou mijn vader hier vandaag zijn. Hij zou hier zijn geweest om mij naar het altaar te begeleiden. En nu… is hij er niet. Wegens jou.” Tranen begonnen te stromen terwijl Emma vocht om haar emoties onder controle te houden. “Ik wil je nooit meer zien. Verlaat dit feest en kom nooit meer in mijn buurt.”
Martha keek verdrietig naar haar kleindochter. “Emma,” begon ze nog een keer, maar de woorden kwamen niet uit. Ze wist dat er niets was dat ze kon zeggen om het hart van Emma te verzachten. Met een zucht draaide ze zich om en liep weg, haar wandelstok het enige geluid dat door de nachtelijke stilte weerklonk.
Emma bleef staan, alleen en verward, terwijl de herinneringen aan haar vader en het verleden haar overweldigden. Haar boosheid jegens haar oma was niet zonder reden; het was het resultaat van een diepe wond die nog steeds niet was genezen.
Jaren geleden, lang voordat ze haar trouwjurk droeg, had Emma te maken gehad met een nachtmerrie die haar leven veranderde. Haar vader, Johnny, was aangeklaagd door een groep mensen die compensatie eisten voor iets wat hij had gedaan. Emma had de details nooit volledig begrepen, maar ze wist dat het ernstig was. Ze herinnerde zich hoe ze in het kantoor van de advocaat had gezeten, terwijl meneer Morgan, een ernstige man met een no-nonsense houding, haar uitlegde wat er zou gebeuren als ze het geld niet konden betalen.
“Als we ze niet betalen, gaan we naar de rechtbank en zal meneer Colby hoogstwaarschijnlijk een lange gevangenisstraf krijgen,” had meneer Morgan gezegd. Emma’s hart zonk bij die woorden. Ze wist dat haar vader geen heilige was, maar de gedachte aan hem in de gevangenis was ondraaglijk. Ze wist dat ze iets moest doen om hem te helpen, maar ze had geen idee hoe.
Emma’s enige optie was haar oma, Martha. Ze had naar haar huis gerend, uitgeput en wanhopig, en Martha alles verteld. Ze smeekte haar oma om de bakkerij te verkopen en haar vader te redden. Maar Martha had geweigerd. Ze kon haar levenswerk niet opgeven, zelfs niet voor haar familie.
Emma had die dag haar oma vervloekt en gezegd dat ze haar nooit meer wilde zien. En ze had woord gehouden. De band tussen hen was gebroken, en hoewel Emma vaak aan haar oma had gedacht, was haar boosheid nooit verdwenen. Het verdriet om haar vaders overlijden had haar hart gehard en elke mogelijkheid tot verzoening onmogelijk gemaakt.
Maar nu, op haar bruiloftsdag, werd Emma geconfronteerd met de realiteit van haar eigen harde woorden en daden. Terwijl ze naar het sieradendoosje in haar handen keek, voelde ze de spanning in haar borst toenemen. Ze opende het doosje en smeet het met kracht op de grond. Dylan, die net naar buiten was gekomen om haar te zoeken, schrok van haar plotselinge uitbarsting.
“Emma, wat doe je?” vroeg hij bezorgd. Maar Emma besteedde nauwelijks aandacht aan hem. Het doosje was bij de impact gebroken, en een glanzende ring rolde eruit. Dylan bukte zich om de ring op te rapen en hield hem omhoog. “Emma, dit is geen goedkope ring. Dit is een smaragden ring. Hij moet een fortuin waard zijn.” Emma knielde naast Dylan en pakte de ring op. Ze bestudeerde hem nauwkeurig en voelde haar hart sneller kloppen. Hoe had haar oma zoiets kunnen betalen? Ze keek naar het kapotte doosje en zag dat er een klein stukje papier uitstak. Voorzichtig haalde ze het eruit en vouwde het open.
De woorden die ze las, deden haar hart beven. In de brief legde Martha uit waarom ze destijds de bakkerij niet had verkocht. Ze vertelde over Johnny’s donkere verleden en hoe hij haar dochter, Emma’s moeder, in een onhoudbare situatie had gebracht. Martha had Johnny nooit kunnen vergeven voor wat hij had gedaan, en ze had besloten om de bakkerij te behouden voor Emma, in de hoop dat ze het ooit zou begrijpen.
Martha had ook geschreven over haar diagnose. Ze had kanker in een vergevorderd stadium en wist dat ze niet lang meer te leven had. Ze had haar huis verkocht en het geld opzijgezet voor Emma, zodat ze het leven kon leiden dat ze verdiende. De ring was slechts een klein deel van het geschenk; de rest zou via de advocaat aan Emma worden overgedragen.
De volgende dag besloot Emma om haar oma op te zoeken. Ze voelde een brandend verlangen om alles goed te maken, om de banden die ze had doorgesneden weer te herstellen. Ze reed snel naar het huis van haar grootmoeder, maar toen ze aankwam, zag ze tot haar verbazing twee grote verhuiswagens voor de deur staan. Mensen waren druk bezig om meubels en dozen in te laden.
Emma stapte uit en liep naar de verhuizers toe. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ze verbaasd. “Dit is het huis van mijn oma.” De verhuizers keken haar aan alsof ze gek was. “Het huis is verkocht,” zei een van hen schouderophalend. “We zijn bezig met het verhuizen van de nieuwe eigenaren.” Verward en met een groeiend gevoel van paniek klopte Emma op de deur van de buurvrouw, Judy. Judy was een lieve oude vrouw die al jaren naast Martha woonde. Ze glimlachte hartelijk toen ze Emma zag. “Wat een verrassing om je te zien, lieverd! Hoe gaat het met je?”
“Judy,” begon Emma met trillende stem, “weet je waar mijn oma is? Ik moet haar spreken.” Judy’s gezicht betrok. “Ach, lieverd, wist je het niet? Martha is enkele weken geleden verhuisd. Ze vertelde me dat ze het huis had verkocht en het geld voor jou had gereserveerd.” Emma’s hart zakte in haar schoenen. “Waarom heeft ze me dat niet verteld?” vroeg ze met een mix van verdriet en verwarring.
Judy legde haar hand zachtjes op Emma’s arm. “Martha had niet lang meer te leven, lieverd. Ze had kanker, en het was in een vergevorderd stadium. Ze wilde dat jij het geld zou hebben, zodat je een goed leven zou kunnen leiden. Ze was zo trots op je, Emma. Ze sprak altijd over je.” Emma’s ogen vulden zich met tranen. “Weet je waar ze nu is? Ik moet haar zien, Judy.” Judy knikte en wees in de richting van het plaatselijke motel, Frank’s. “Ze verbleef daar in haar laatste dagen. Ze wilde niemand tot last zijn.”
Emma bedankte Judy en rende naar haar auto. Ze reed zo snel ze kon naar het motel, maar toen ze bij de receptie aankwam, kreeg ze het hartverscheurende nieuws te horen dat Martha de avond ervoor was overleden. Ze had haar laatste adem uitgeblazen, alleen in een kleine motelkamer. Emma’s hart brak op dat moment in duizend stukjes. Ze had nooit afscheid kunnen nemen, nooit kunnen zeggen dat ze haar oma vergaf. De pijn van het verlies en het schuldgevoel over de harde woorden die ze ooit had uitgesproken, zouden haar voor altijd bijblijven.