Algemeen
Meer dan 600 miljard euro op Nederlandse rekeningen, Miranda (32) ’maar ik heb al moeite met een tasje boodschappen’ – hoe kan dat?
Volgens De Nederlandsche Bank (DNB) staat er momenteel meer dan 600 miljard euro op Nederlandse rekeningen. In 2024 werd er door Nederlanders maar liefst 24 miljard euro meer gespaard dan het jaar ervoor. Dat lijkt een teken van financiële stabiliteit, maar tegelijkertijd kampen veel Nederlanders met schulden en leven sommigen zelfs in diepe armoede. Hoe is het mogelijk dat er zoveel geld op spaarrekeningen staat, terwijl steeds meer mensen moeite hebben om financieel rond te komen?
Gemiddeld 73.000 euro spaargeld per huishouden: een scheve verdeling
Nederland telt ongeveer 8,4 miljoen huishoudens, wat neerkomt op een gemiddeld spaarsaldo van 73.000 euro per huishouden. Dat gemiddelde schetst echter een vertekend beeld. Een relatief kleine groep huishoudens bezit een groot deel van het totale spaargeld, terwijl een aanzienlijk deel van de bevolking amper of zelfs geen spaargeld heeft. Veel mensen leven van loonstrook naar loonstrook en hebben weinig financiële buffers om onverwachte kosten op te vangen.
Volgens cijfers van het Nibud heeft ongeveer een derde van de huishoudens minder dan 2.000 euro spaargeld. Dit betekent dat een grote groep mensen kwetsbaar is voor financiële tegenvallers, zoals een kapotte wasmachine, autopech of een hoge energierekening.
Waarom zitten zoveel Nederlanders in de schulden?
Hoewel er miljarden euro’s op spaarrekeningen staan, zitten veel Nederlanders in financiële problemen. Dit komt door een combinatie van factoren:
🔹 Stijgende kosten van levensonderhoud – De prijzen voor basisbehoeften zoals energie, huur en boodschappen zijn de afgelopen jaren fors gestegen. Vooral lage inkomensgroepen hebben hierdoor steeds minder financiële ruimte.
🔹 Lage lonen en flexibele contracten – Veel mensen werken met tijdelijke of oproepcontracten, waardoor ze geen stabiel inkomen hebben. Dit maakt het moeilijk om te sparen of een financiële buffer op te bouwen.
🔹 Hoge schuldenlast – Studieschulden, hypotheken en consumentenkredieten drukken zwaar op de financiële situatie van veel huishoudens. Vooral jongeren hebben vaak te maken met een hoge studieschuld, wat hun financiële start bemoeilijkt.
🔹 Problemen met toeslagen en belastingen – De toeslagenaffaire heeft laten zien dat bureaucratische problemen en complexe regelgeving gezinnen in de financiële afgrond kunnen storten. Fouten in de toeslagenadministratie of onverwachte naheffingen kunnen gezinnen in grote problemen brengen.
🔹 Uitkeringen die onvoldoende zijn om van rond te komen – Veel Nederlanders leven van een uitkering, maar de hoogte daarvan is vaak net genoeg om de vaste lasten te dekken, zonder ruimte om te sparen of schulden af te lossen.
De groeiende kloof tussen rijk en arm
Terwijl sommige huishoudens enorme vermogens hebben opgebouwd, moeten anderen elke maand vechten om rond te komen. De kloof tussen arm en rijk groeit in Nederland en dat is duidelijk te zien aan de verschillen in spaargeld. De top 10% van de rijkste huishoudens bezit het grootste deel van het totale vermogen, terwijl de onderste 40% nauwelijks spaargeld heeft of zelfs in de schulden zit.
In grote steden zoals Amsterdam en Rotterdam zie je dit verschil heel duidelijk. Waar sommige huishoudens miljoenen bezitten aan vastgoed en beleggingen, kampen anderen met huurachterstanden en voedselbanken. Dit zorgt voor een groeiend gevoel van ongelijkheid en maatschappelijke onvrede.
Wat moet er veranderen?
Om de financiële ongelijkheid in Nederland aan te pakken, zouden de volgende maatregelen kunnen helpen:
✅ Hogere lonen en meer vaste contracten – Door mensen meer inkomenszekerheid te bieden, krijgen zij de kans om te sparen en schulden af te lossen.
✅ Lagere vaste lasten en betere toeslagen – Het betaalbaar houden van basisvoorzieningen zoals energie, zorg en huur zou huishoudens meer financiële ademruimte geven.
✅ Schuldhulpverlening verbeteren – Vroegtijdige hulp bij schulden en een toegankelijker systeem voor schuldhulp kunnen voorkomen dat mensen in een vicieuze cirkel belanden.
✅ Ondersteuning voor lage inkomens – Door bijvoorbeeld een hoger minimumloon en betere sociale voorzieningen kan armoede effectief worden bestreden.
Nederland is een rijk land, maar dat geldt niet voor iedereen. Het is noodzakelijk dat er meer aandacht komt voor de grote financiële verschillen en de oorzaken daarvan. Zonder structurele oplossingen zal de kloof tussen arm en rijk alleen maar verder groeien.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken