Algemeen
Mara (34): Ik wil niet op de kinderen van mijn broer passen!
Mara, een 34-jarige vrouw zonder kinderen, zit in een lastige situatie met haar familie. Toen haar broer en schoonzus haar vroegen om op hun twee jonge kinderen te passen tijdens een vakantie, besloot ze eerlijk te zijn: ze wilde het niet doen. Nu is de familie teleurgesteld, en Mara voelt de druk om haar grenzen te overschrijden, maar blijft bij haar beslissing.
Ik heb mijn eigen leven
Mara legt uit dat haar beslissing niets te maken heeft met een gebrek aan liefde voor haar neefje en nichtje. “Ik hou van die kinderen, maar oppassen is iets heel anders dan ze af en toe zien bij familie-etentjes,” zegt ze. “Het zijn handenbinders. Ze hebben constante aandacht nodig, en ik weet gewoon niet of ik dat aankan.”
Haar drukke baan en het verlangen naar vrijheid spelen ook een rol. “Ik heb mijn eigen leven en verantwoordelijkheden. Alleen omdat ik geen kinderen heb, betekent dat niet dat ik zomaar alles kan laten vallen om voor de kinderen van iemand anders te zorgen.”
Familiedruk en teleurstelling
Mara hoopte dat haar familie haar grenzen zou respecteren, maar dat bleek niet het geval. Haar broer reageerde boos en vroeg haar waarom ze niet gewoon wilde helpen. “Het voelde alsof hij verwachtte dat ik automatisch ‘ja’ zou zeggen, simpelweg omdat ik zijn zus ben.”
Haar ouders en andere familieleden voegden zich al snel bij de discussie. “Ze zeggen dingen als: ‘Maar het zijn toch je neefje en nichtje, dat kun je toch wel doen?’ Het voelt alsof ik de slechterik ben geworden omdat ik een keer nee heb gezegd.”
De emotionele impact
Sinds de afwijzing merkt Mara een verandering in haar familiebanden. “Mijn broer belt me minder, en tijdens familiebijeenkomsten hangt er een ongemakkelijke sfeer. Het voelt alsof ze allemaal vinden dat ik egoïstisch ben.” Dit maakt haar boos, maar ook verdrietig. “Ik begrijp waarom ze hulp nodig hebben, maar ik ben niet de juiste persoon om dat te geven.”
Mara stelde voor om een professionele oppas in te schakelen, maar haar broer wees dat idee af. “Hij zei dat het onpersoonlijk is om een vreemde op de kinderen te laten passen, terwijl ik beschikbaar ben. Dat voelt als extra druk.”
Balanceren tussen schuld en zelfzorg
Mara voelt zich schuldig, maar blijft vastberaden om haar grenzen te bewaken. “Ik zeg geen ‘nee’ uit gemeenheid of omdat ik niet wil helpen. Ik doe het voor mijn eigen welzijn. Als ik het toch zou doen, zou ik mezelf voorbijlopen, en dat kan ik niet toelaten.”
Ze hoopt dat haar familie uiteindelijk begrijpt dat haar keuze niet voortkomt uit een gebrek aan liefde, maar uit zelfzorg. “Het is oké om nee te zeggen, zelfs tegen familie. Dat betekent niet dat ik niet om ze geef.”
Een moeilijke maar noodzakelijke keuze
Voorlopig blijft de situatie gespannen, maar Mara blijft vasthouden aan haar beslissing. “Ik wil geen ruzie, maar ook niet mijn eigen welzijn opofferen om anderen tevreden te stellen. Soms moet je prioriteit geven aan jezelf, ook als dat betekent dat anderen teleurgesteld zijn.”
Mara’s verhaal benadrukt de moeilijke balans tussen familieverplichtingen en persoonlijke grenzen. Het laat zien dat ‘nee’ zeggen uit zelfzorg een daad van liefde kan zijn, zowel voor jezelf als voor de ander. Ze hoopt dat de spanningen uiteindelijk zullen afnemen en dat haar familie zal zien dat haar keuze niet uit onverschilligheid komt, maar uit de wens om trouw te blijven aan zichzelf.
Algemeen
Automobilisten zijn het zat: blokkades door klimaatprotesten zorgen voor woede – ‘We rijden gewoon door’
De frustratie bij Nederlandse automobilisten over de aanhoudende wegblokkades door klimaatdemonstranten loopt hoog op. Steeds vaker raken automobilisten betrokken bij spanningen op de weg wanneer protestgroepen, vaak verbonden aan actiegroepen als Extinction Rebellion of Scientist Rebellion, belangrijke verkeersaders blokkeren. Waar velen aanvankelijk nog begrip konden opbrengen voor het klimaatdoel, lijken sommigen nu het geduld te verliezen. In toenemende mate nemen bestuurders het heft in eigen hand – soms met gevaarlijke gevolgen.
Wegblokkades als actievorm
De afgelopen jaren hebben klimaatactivisten regelmatig snelwegen, rotondes en bruggen bezet om aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Volgens hen is directe actie noodzakelijk: de politiek handelt volgens hen te traag, en de samenleving moet wakker geschud worden. Door het verkeer letterlijk tot stilstand te brengen, willen ze symbolisch aantonen dat het systeem zelf vastloopt.
Deze vorm van protest heeft echter een prijs. Terwijl activisten met spandoeken op de snelweg zitten, ontstaan lange files, worden hulpdiensten opgehouden en missen mensen afspraken, werk of zelfs medische behandelingen. Het begrip onder de bevolking slinkt met de dag.
Toenemende agressie
In recente weken doken er op sociale media filmpjes op waarin automobilisten de confrontatie niet langer schuwen. In sommige gevallen probeerden bestuurders met hun auto langzaam door demonstranten heen te rijden om hun weg te forceren. In andere gevallen klonken er scheldpartijen of duw- en trekwerk. De politie heeft op meerdere momenten moeten ingrijpen om escalaties te voorkomen.
“Ik moest mijn dochter van school halen en stond vast op de A10, terwijl een groep jongeren op het asfalt zat met borden over CO₂-uitstoot,” zegt een Amsterdamse automobilist. “Op een gegeven moment ben ik er gewoon langzaam doorheen gereden. Het was dat, of nog uren wachten.”
Ook vrachtwagenchauffeurs laten steeds vaker van zich horen. “Elke minuut vertraging kost geld,” aldus een transportondernemer uit Rotterdam. “Ik heb collega’s die zeggen: als ze niet opzij gaan, dan gaan wij niet stoppen.”
Juridische en ethische grenzen
Experts waarschuwen voor een gevaarlijke trend. Het nemen van het recht in eigen hand, ook al gebeurt het ‘langzaam’ of zonder opzet tot letsel, is volgens juristen niet te rechtvaardigen. “Zodra je met een voertuig inrijdt op mensen – ook al is het voorzichtig – begeef je je op juridisch zeer glad ijs,” zegt strafrechtadvocaat Martijn Verweij. “Dat kan worden aangemerkt als poging tot mishandeling of erger.”
Toch begrijpt hij de frustratie. “Het probleem is dat de overheid worstelt met een balans: ze willen ruimte bieden aan vreedzaam protest, maar tegelijkertijd is het blokkeren van een snelweg in strijd met de openbare orde.”
Oproep tot duidelijke regels
Zowel belangenorganisaties voor weggebruikers als politieke partijen roepen op tot strengere handhaving. De ANWB pleit voor een beleid waarbij demonstraties direct worden beëindigd zodra ze de verkeersveiligheid in gevaar brengen. Ook in de Tweede Kamer klinkt kritiek op het ‘softe’ optreden van politie en justitie.
VVD-Kamerlid Thom van Dalen: “We kunnen niet toestaan dat een kleine groep activisten het hele land gijzelt. Demonstreren is een recht, maar blokkeren is dat niet. Er moet kordaat worden opgetreden.”
Tegelijkertijd benadrukken tegenstanders van harder optreden dat geweld tegen demonstranten nooit te rechtvaardigen is. GroenLinks-fractievoorzitter Marjolein de Ridder: “Dat mensen zich zorgen maken om het klimaat en vreedzaam actievoeren, is geen reden om ze met auto’s van de weg te duwen. Geweld lost niets op.”
Activisten blijven onverstoord
De klimaatdemonstranten zelf laten weten zich niet te laten intimideren. Volgens hen zijn de reacties juist een bewijs dat de boodschap aankomt. “We begrijpen dat het frustrerend is,” zegt een woordvoerder van Extinction Rebellion. “Maar we zitten daar niet voor ons plezier. We willen dat de overheid in actie komt tegen klimaatverandering, en we doen dat zonder geweld.”
Op de vraag of ze rekening houden met mensen die door hun acties schade ondervinden, klinkt begrip, maar geen berouw. “Verandering doet pijn. We hebben alles geprobeerd – petities, stemgedrag, brieven. Dit is het enige wat nog aandacht genereert.”
De polarisatie groeit
Wat duidelijk wordt, is dat de kloof tussen klimaatactivisten en het bredere publiek groeit. Waar eerder veel mensen nog sympathie hadden voor de klimaatbeweging, lijkt het draagvlak door de steeds hardere acties en ontwrichtende gevolgen af te nemen.
Op sociale media wordt de discussie steeds feller. Voorstanders van actie wijzen op de urgentie van de klimaatcrisis, terwijl tegenstanders wijzen op het gebrek aan respect voor anderen. In de commentaren onder nieuwsberichten wisselen termen als ‘klimaatterroristen’ en ‘wegpiraten’ elkaar af.
Wat nu?
De huidige situatie dreigt uit te monden in een vicieuze cirkel van frustratie, radicalisering en geweld. Zowel activisten als automobilisten voelen zich in het nauw gedreven. Wat nodig lijkt, is een herwaardering van de spelregels rond protest, gecombineerd met politieke actie die recht doet aan de zorgen van beide groepen.
Er moet ruimte blijven voor vreedzaam protest – maar ook respect voor de bewegingsvrijheid van anderen. Als dat evenwicht niet snel wordt hersteld, dreigt een samenleving waarin niet het recht, maar woede en chaos de boventoon voeren.
Voor nu lijkt de realiteit dat automobilisten steeds minder bereid zijn te wachten. En dat is een signaal dat niet genegeerd mag worden.
Dit bericht op Instagram bekijken