Algemeen
Johan Derksen verwacht vertrek Jeroen Pauw bij Bar Laat: ‘Diep beschamend!
Het is een klap voor NPO 1: de late talkshow Bar Laat, die als opvolger van Op1 moest fungeren, heeft allesbehalve een vliegende start gemaakt. Het programma kampt met tegenvallende kijkcijfers, een gebrek aan relevantie en kritiek van kijkers en critici. Sophie Hilbrand leidt de gesprekken, maar haar vaste co-host Jeroen Pauw is inmiddels vervangen door Tim de Wit. Pauw geniet momenteel van een winterverblijf op Curaçao, wat de vraag doet rijzen: keert hij überhaupt nog terug?
Vergane glorie
Johan Derksen, vaste tafelgast bij Vandaag Inside, heeft weinig hoop voor de toekomst van Bar Laat. In de uitzending van dinsdagavond laat hij zich onverbloemd uit over de show en de betrokkenen. “Is het nou waar dat Jeroen Pauw niet meer terugkomt?” vraagt hij zich af. Volgens geruchten overweegt Pauw serieus om helemaal niet terug te keren naar de NPO-studio’s. Johan reageert: “Ik zou het eigenlijk heel logisch vinden. Hij moet zich hiervoor generen.”
Volgens Johan heeft Jeroen, ooit een van de meest gerespecteerde interviewers van Nederland, simpelweg niet meer het ‘heilige vuur’ dat nodig is om een programma als Bar Laat succesvol te maken. “Hij zat er een beetje bij alsof hij geen zin had. Hij mist de energie en scherpte die hij vroeger wél had. Het was alsof hij er zelf ook niet in geloofde.”
De ‘saaie kroeg’ van de late avond
Het gebrek aan enthousiasme beperkt zich niet tot de presentatoren, vindt mediakenner Albert Verlinde. Hij vergelijkt het programma met een ongezellige bar. “Ken je dat, dat je op vakantie bent, een kroeg binnenloopt en denkt: dit is niks? Dat is Bar Laat. Het mist sfeer, energie en uitstraling,” zegt Albert.
Hij benadrukt dat het format weinig uitnodigend is voor kijkers. “Je hebt totaal niet het idee dat er iets belangrijks gebeurt. Het voelt meer als een verplicht nummer dan als een show die ertoe doet.” Volgens Albert is dat één van de redenen waarom het programma niet de impact heeft die men bij de NPO waarschijnlijk hoopte.
Pauw en de toekomst van Bar Laat
Met Jeroen Pauw tijdelijk afwezig, heeft de NPO besloten om Tim de Wit in te schakelen als vervanger. Het is echter de vraag of dit genoeg is om het tij te keren. Johan ziet weinig heil in het idee dat Jeroen na zijn winterverblijf weer vol goede moed terugkeert. “Jeroen heeft in het verleden fantastische dingen gedaan, maar je kunt niet eeuwig op je oude successen teren. Dit programma voegt niets toe aan zijn legacy.”
Albert sluit zich daarbij aan. “Als Jeroen slim is, blijft hij lekker in de zon zitten. Dit is een verloren zaak, en dat weet hij zelf waarschijnlijk ook wel.”
Uitnodigingen die blijven uitstaan
Ondanks de kritiek blijft Bar Laat proberen om relevante gasten aan te trekken. Albert Verlinde onthult dat hij onlangs werd gevraagd om aan te schuiven. “Ze wilden dat ik iets kwam vertellen over mijn ervaringen bij Vandaag Inside. Het voelde alsof ze gewoon wanhopig op zoek zijn naar namen die kijkers kunnen trekken,” zegt hij.
Johan Derksen reageert spottend op die onthulling. “Als ze jou al bellen, zijn ze echt ver gezakt, Albert. Dat is toch geen strategie om kijkers te trekken? Ze moeten terug naar de basis en kijken wat ze fout doen. Dit is gewoon pappen en nathouden.”
Wilfred Genee, die naast Johan en Albert aan tafel zat, voegde eraan toe dat ook VI’s vaste mediadeskundige Chris Woerts al een uitnodiging heeft afgeslagen. “Zelfs Chris gaat er niet heen. Dat zegt eigenlijk al genoeg.”
Het probleem met Sophie Hilbrand
Naast de kritiek op Jeroen Pauw is ook Sophie Hilbrand niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Veel kijkers vinden dat zij niet goed past bij het format van een late talkshow. Johan is minder fel over Sophie, maar stelt wel dat zij niet de juiste persoon lijkt om de show te dragen. “Ze heeft geen natuurlijke autoriteit aan tafel. Als kijker moet je het gevoel hebben dat de presentator de leiding heeft, en dat mis ik bij haar.”
Volgens Albert is de keuze voor Sophie een symptoom van een dieper probleem bij de NPO. “Ze willen een jongere doelgroep aanspreken, maar vergeten dat je daarvoor niet zomaar een populaire naam kunt neerzetten. Het hele format moet kloppen, en dat is bij Bar Laat duidelijk niet het geval.”
Het einde in zicht?
Met de aanhoudende kritiek, slechte kijkcijfers en een weifelende co-host als Jeroen Pauw lijkt Bar Laat op dit moment meer dood dan levend. Johan Derksen voorspelt dat de stekker er snel uitgetrokken zal worden. “Ik zie niet hoe ze dit nog kunnen redden. Je kunt nog zoveel gasten uitnodigen, maar als niemand kijkt, maakt het toch niet uit.”
Albert is het daarmee eens. “Het voelt alsof dit programma bij voorbaat al gedoemd was te mislukken. Als de NPO slim is, stoppen ze er nu mee voordat het nog gênanter wordt.”
Hoewel er nog geen officiële uitspraken zijn gedaan over de toekomst van Bar Laat, lijkt het erop dat de late talkshow niet lang meer op de buis zal blijven. De vraag blijft of Jeroen Pauw zijn tijd op Curaçao inderdaad zal verlengen en daarmee symbolisch de deur achter zich dichttrekt bij dit mislukte experiment.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken