Algemeen
Horeca woedend: Rookverbod nu ook op terrassen – ‘Moeten wij politieagent spelen? Kan niet eens meer m’n peukie rustig roken!
Een nieuwe maatregel in het regeerakkoord zorgt voor onrust binnen de horecasector. Vijftien jaar na het rookverbod in binnenruimtes wordt het nu ook verboden om te roken op terrassen en in speciale rookruimtes. Horecaondernemers reageren bezorgd en vrezen dat deze nieuwe regelgeving negatieve gevolgen zal hebben voor hun zaak.
Onvrede binnen de sector
Veel horeca-uitbaters zien de maatregel als moeilijk uitvoerbaar. Zij stellen dat het handhaven van een rookverbod op terrassen extra druk legt op het personeel, dat zich nu ook moet bezighouden met het aanspreken van rokende klanten. “Dit zal ons weer geld kosten en het valt amper te controleren,” aldus een café-eigenaar. “Moeten wij nu agent spelen op ons eigen terras?”
De horeca klaagt dat het al te maken heeft met tal van regels en extra beperkingen, en vreest dat dit rookverbod de klantenervaring negatief beïnvloedt. “Mensen komen naar het terras om te ontspannen, en voor sommigen hoort een sigaret daarbij. Als we hen dat ook verbieden, gaan ze misschien ergens anders naartoe.”
Daarnaast wijzen horecaondernemers erop dat terrassen vaak in de openlucht zijn, waardoor de impact van sigarettenrook op niet-rokers minimaal zou zijn. “Roken op een overdekt terras kan ik begrijpen, maar in de open lucht? Dit gaat te ver,” zegt een restauranthouder.
Politieke achtergrond
Minister Vandenbroucke, een van de voorstanders van het nieuwe verbod, benadrukt dat de maatregel is bedoeld om de volksgezondheid te beschermen en de normalisering van roken verder tegen te gaan. Volgens hem is het een logische volgende stap in de strijd tegen tabaksgebruik. “We willen een gezondere omgeving creëren voor iedereen,” zegt hij. “Niet-rokers moeten niet worden blootgesteld aan schadelijke rook, ook niet op terrassen.”
Voorstanders van het verbod vinden het een vooruitgang op het gebied van volksgezondheid. “De horeca heeft destijds ook moeite gehad met het rookverbod binnen, maar uiteindelijk is dat geaccepteerd,” stelt een woordvoerder van een anti-rookorganisatie. “Dit is gewoon de volgende stap.”
Toch blijven horecaondernemers sceptisch. Ze stellen dat roken in de buitenlucht minder schadelijk is voor omstanders en betwijfelen of dit nieuwe verbod daadwerkelijk het gewenste effect zal hebben. Sommigen vinden dat de overheid zich niet moet bemoeien met hoe ondernemers hun zaak runnen. “Laat het aan ons over om te beslissen of we een rookvrij terras willen of niet,” zegt een restauranteigenaar.
Handhaving en mogelijke gevolgen
De handhaving van dit nieuwe verbod roept ook vragen op. Wie zal controleren of klanten zich aan de regels houden? Gaat dit extra werk betekenen voor de politie, of moeten horecamedewerkers zelf boetes uitdelen? Er is nog onduidelijkheid over hoe streng het verbod gehandhaafd zal worden en welke sancties overtreders riskeren.
Daarnaast wordt gevreesd dat het rookverbod invloed zal hebben op het aantal bezoekers. Sommige ondernemers denken dat rokers minder snel een café of restaurant zullen bezoeken als ze helemaal niet meer mogen roken. “We willen geen klanten verliezen aan dit soort regelgeving,” zegt een caféhouder. “En hoe ga je dit handhaven? Moet ons personeel straks ruzie maken met klanten die toch roken?”
Ook klanten hebben gemengde gevoelens over de maatregel. “Ik rook zelf niet, maar als ik op een terras zit, heb ik er geen last van als iemand een eindje verderop rookt,” zegt een vaste terrasbezoeker. Anderen vinden juist dat het verbod bijdraagt aan een prettigere terraservaring zonder rookoverlast.
Toekomstperspectief
Ondanks de kritiek lijkt het erop dat het rookverbod op terrassen en in rookruimtes definitief doorgaat. De horecasector hoopt dat er nog ruimte is voor dialoog en dat er eventueel uitzonderingen of alternatieven worden overwogen. Sommigen pleiten voor speciale rookzones op terrassen om zowel rokers als niet-rokers tegemoet te komen.
Voor nu blijft het afwachten hoe de nieuwe maatregel in de praktijk zal worden geïmplementeerd en welke impact het zal hebben op zowel de horeca als de klanten. “We hopen dat er naar ons geluisterd wordt,” zegt een restauranteigenaar. “Anders zitten we straks met boze klanten en dalende inkomsten, terwijl we al genoeg uitdagingen hebben.”
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken