Algemeen
Baby voor de gek gehouden vanwege wit haar – jaren later is hij volledig gezond en gelukkig
Veel ouders genieten ervan om foto’s van hun pasgeboren kinderen te maken en deze te delen met vrienden en familie. Patricia Williams was niet anders. Ze legde liefdevol momenten met haar zoon vast en wilde die graag delen. Maar toen ze deze foto’s met anderen wilde delen, stond haar een onaangename verrassing te wachten.
Blijf lezen om meer te weten te komen…
In 2012 werd Patricia’s zoon Redd geboren, met opvallend wit haar. Echter, pas toen hij twee maanden oud was, begon zijn moeder iets ongewoons op te merken.
Zijn ogen bewogen ongewoon en toen haar man Dale de reden hiervoor opzocht op Google, deed hij een schokkende ontdekking: het was een symptoom dat meestal wordt geassocieerd met albinisme. Patricia had nog nooit van deze term gehoord en was sceptisch, maar de tekenen waren duidelijk aanwezig bij haar zoon: een bleke huid, wit haar en ogen die ongebruikelijk reageerden.
De volgende stap voor het paar was een ontmoeting met een optometrist en genetische specialisten om een officiële diagnose te krijgen. De diagnose was definitief: Redd had oculocutaan albinisme type één (OCA1), een zeldzame aandoening die slechts één op de 17.000 mensen treft.
Patricia herinnerde zich de opwinding van het ziekenhuispersoneel toen Redd werd geboren; iedereen wilde de baby met wit haar en blauwe ogen zien. Maar op dat moment maakte Patricia zich nog geen zorgen, aangezien zijzelf, haar man en hun oudste zoon Gage allemaal blond haar hadden.
Ze herinnerde zich hoe het haar van Redd een maand na de geboorte zo wit was dat het glinsterde in de zon. Zelfs als ze zijn ogen probeerde te bedekken, bleven ze de bewegingen volgen. Zijn ogen waren zo blauw dat ze soms zelfs rood fonkelden in bepaald licht.
Patricia dacht aanvankelijk dat haar zoon deze eigenschappen zou ontgroeien, maar toen haar tweede zoon met dezelfde aandoening werd geboren in februari 2018, besefte ze dat het een levenslange realiteit was.
Rockwell, de jongste zoon, werd geboren met dezelfde aandoening als zijn oudere broer. Helaas werden foto’s van de pasgeborene gestolen en gebruikt voor kwetsende memes op sociale media.
Redd had al eerder te maken gehad met pesterijen op school vanwege zijn uiterlijk, maar zijn oudere broer Gage beschermde hem altijd. Toen Rockwell werd geboren, was de familie echter al bekend met albinisme en was ze beter voorbereid. Wat ze echter niet hadden verwacht, was dat foto’s van hun zoon in memes zouden veranderen.
In eerste instantie probeerden Dale en Patricia contact op te nemen met degenen die de afbeeldingen deelden om ze te laten verwijderen, maar al snel beseften ze dat dit een onmogelijke taak was. Daarom besloten ze de kwestie te negeren en zich in te zetten om bewustzijn te creëren over albinisme, zodat kinderen met deze aandoening niet langer gepest zouden worden vanwege hun uiterlijk.
Patricia was diep bezorgd over hoe haar zoon in het leven zou worden behandeld vanwege zijn uiterlijk en hoe de dynamiek in hun gezin zou veranderen, gezien het feit dat Redd gemakkelijk verbrandt en gedeeltelijk blind kan zijn.
Ze verklaarde waarom Rockwell zoveel aandacht trok: “Het is buitengewoon zeldzaam om een baby met wit haar te zien, en Rockwells haar staat recht omhoog, waardoor het heel opvallend is.”
Nadat de beelden van haar zoon viraal waren gegaan als memes, kreeg Patricia veel volgers op sociale media. Mensen begonnen vragen te stellen over waarom haar zoon er zo uitzag, en dit bracht haar tot het besef dat er weinig kennis was over albinisme.
Ze besefte dat de meeste mensen hun informatie over albinisme haalden uit obscure films met weinig representatie. Ze zag dit als een kans om bewustzijn te verspreiden.
Redd onderging een succesvolle oogoperatie om zijn scheelzien te corrigeren en stapte over van een privéschool voor blinde kinderen naar een openbare school. Dit bleek een uitstekende beslissing te zijn voor het gezin, omdat het Redd enorm hielp.
In plaats van een ooglapje te dragen kozen ze voor de operatie, om te voorkomen dat Redd nog meer opviel en ongewenste aandacht kreeg. Naarmate Redd ouder werd, letten zijn vrienden steeds minder op zijn ‘anders zijn’.
Het enige wat ze wisten, was dat Redd een hoed, een donkere zonnebril en zonnebrandcrème nodig had om buiten te spelen, maar verder kon hij alles doen wat andere kinderen deden. Ook Rockwell deed het uitstekend.
Op 28 april 2023 deelde Patricia een video van Rockwell tijdens de ‘Western Dag’ op school. Deze keer ontving de jongen veel liefde en lof op sociale media. Mensen noemden hem ‘schattig’ en ‘lief’.
Patricia legde uit dat er een grote misvatting bestaat dat mensen met albinisme rode ogen hebben. Ze benadrukte dat ze meestal lichtblauwe ogen hebben vanwege het ontbreken van pigment.
De jongens floreren nu en genieten van hun leven!
We zijn erg blij voor dit geweldige gezin. Deel dit inspirerende verhaal met je vrienden op Facebook. Iedereen zal het zeker waarderen!
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
