Actueel
Deze fotograaf vond 10 jaar lang tientallen vreemden die op tweelingen lijken – de foto’s zijn ongelooflijk
Niet familie, maar als twee druppels water: Het fascinerende fotoproject van François Brunelle
Kun jij je voorstellen dat je op straat wordt aangesproken door iemand die ervan overtuigd is dat jij een oude bekende bent? Of dat je ineens geconfronteerd wordt met een foto van iemand die zó op jou lijkt, dat je begint te twijfelen aan je eigen identiteit? Precies dat fenomeen staat centraal in het indrukwekkende fotoproject I’m not a look-alike van de Canadese fotograaf François Brunelle.
Tien jaar lang zoeken naar dubbelgangers
Brunelle heeft meer dan tien jaar gewerkt aan zijn internationale kunstproject, waarin hij mensen portretteert die geen enkele familieband met elkaar hebben, maar die toch verbijsterend veel op elkaar lijken. Het project begon als een persoonlijke fascinatie en groeide uit tot een wereldwijd fenomeen dat inmiddels duizenden mensen inspireert en verbaast.
De portretten die Brunelle heeft gemaakt, zijn stuk voor stuk adembenemend. Mensen met verschillende achtergronden, leeftijden en nationaliteiten blijken soms zó veel op elkaar te lijken dat het nauwelijks te geloven is dat ze genetisch niets met elkaar te maken hebben.
Wat betekent identiteit eigenlijk?
Met zijn werk stelt Brunelle een belangrijke vraag: Wat is identiteit eigenlijk? Is het wat we zien in de spiegel? Is het bepaald door onze genen, of door hoe anderen ons waarnemen? Zijn we uniek, of zijn er misschien meerdere versies van onszelf verspreid over de wereld?
Door onbekenden naast elkaar te zetten die als twee druppels water op elkaar lijken, daagt hij kijkers uit om hun opvattingen over individualiteit, afkomst en zelfbeeld te heroverwegen.
Visuele impact: zwart-wit als stijlmiddel
Alle foto’s in I’m not a look-alike zijn bewust in zwart-wit geschoten. Brunelle gebruikt deze stijl niet alleen om een tijdloos karakter aan zijn werk te geven, maar ook om de focus volledig op de gezichten te leggen. Zonder afleiding van kleur, kleding of achtergrond, wordt de gelijkenis tussen de twee personen in elke foto nog intenser voelbaar.
Het resultaat is een reeks krachtige portretten die iets universeels uitstralen. Elke foto vertelt een verhaal, niet door middel van woorden, maar via blik, houding en visuele echo’s tussen mensen die elkaar soms pas net hebben ontmoet.
Geen familie, toch verbonden
Wat het project nog bijzonderder maakt, is dat veel van de mensen op de foto’s elkaar voor de fotosessie nog nooit eerder hadden gezien. Ze werden bij elkaar gebracht door de fotograaf zelf, na een lange zoektocht naar visuele gelijkenissen. Sommige van hen wonen zelfs aan de andere kant van de wereld.
En toch is er vaak sprake van een onmiddellijke klik. Velen geven aan zich op een vreemde manier verbonden te voelen met hun ‘dubbelganger’. Het roept vragen op over hoe diep uiterlijke kenmerken kunnen reiken in ons gevoel van verwantschap en herkenning.
Wereldwijde media-aandacht
Het project kreeg veel internationale aandacht van onder andere BBC, CNN, The Guardian en National Geographic. Ook op sociale media zijn de beelden viraal gegaan. Mensen van over de hele wereld reageren verbaasd, soms met foto’s van hun eigen ‘dubbelgangers’ die ze spontaan tegenkwamen.
Er is inmiddels zelfs een interactieve website waarop mensen hun eigen gelijken kunnen zoeken en aanmelden voor toekomstige fotosessies. Dit versterkt het gemeenschapsgevoel rondom het project en toont aan hoe universeel deze visuele verwondering is.
Wetenschappelijke interesse in look-alikes
Naast de artistieke waarde heeft het werk van François Brunelle ook wetenschappers geïnspireerd. Onderzoekers van genetica, gedragswetenschappen en psychologie zijn geïnteresseerd in hoe mensen die totaal niet verwant zijn toch zó veel op elkaar kunnen lijken.
Sommige studies suggereren dat bepaalde gezichtskenmerken simpelweg vaker voorkomen in combinatie, terwijl anderen wijzen op ‘genetische toevalligheden’ of gedeelde evolutionaire achtergronden als mogelijke verklaringen.
De impact op deelnemers
Voor de mensen die deelnamen aan het project, is het vaak een transformatieve ervaring. Sommigen voelden zich jarenlang ‘anders’ of uniek in negatieve zin, maar voelden zich ineens begrepen of herkend bij het zien van hun look-alike.
Anderen vonden het juist verwarrend of zelfs emotioneel confronterend. Want als er iemand is die eruitziet zoals jij – maar een totaal ander leven leidt – wat zegt dat dan over wie jij bent?
Brunelle’s portretten zijn dus meer dan alleen visueel indrukwekkend. Ze raken aan diep menselijke thema’s zoals eenzaamheid, herkenning, zelfbeeld en verbondenheid.
Herkenbaarheid in een wereld vol verschillen
In een wereld die steeds meer focust op verschillen – van afkomst tot overtuiging – laat dit project juist zien hoe veel mensen op elkaar lijken, letterlijk én figuurlijk. Het herinnert ons eraan dat onderhuids veel meer overeenkomsten schuilen dan we op het eerste gezicht denken.
Door deze gelijkenissen te vieren zonder de mensen zelf in hokjes te plaatsen, nodigt het project uit tot meer empathie, begrip en nieuwsgierigheid naar ‘de ander’.
Kun je jouw look-alike vinden?
Met de groeiende database en wereldwijde aandacht is de kans steeds groter dat mensen hun dubbelganger ontdekken. Er zijn zelfs verhalen van mensen die via het project langdurige vriendschappen hebben opgebouwd met hun look-alike.
Brunelle moedigt geïnteresseerden aan om hun portret op te sturen als ze denken dat ze op iemand anders lijken. Zijn doel is om het project verder uit te breiden met nog meer duo’s uit verschillende landen, culturen en leefstijlen.
Exposities en toekomstplannen
De fotoserie is op verschillende plekken in de wereld geëxposeerd, waaronder in Montreal, Parijs, Berlijn en Amsterdam. Bezoekers reageren steevast verbaasd en gefascineerd. De meeste mensen blijven minutenlang staren naar elk portret, zoekend naar subtiele verschillen en gelijkenissen.
Brunelle heeft aangegeven dat hij voorlopig nog niet stopt met het project. Zolang er nieuwe look-alikes te vinden zijn, blijft hij op pad om ze te portretteren.
Conclusie: een spiegel voor de mensheid
Het project I’m not a look-alike is veel meer dan een verzameling bijzondere foto’s. Het is een spiegel die ons uitnodigt om na te denken over wie we zijn, hoe we naar anderen kijken, en hoe diep de schijnbare verschillen werkelijk gaan.
François Brunelle heeft met zijn werk een visuele taal ontwikkeld die iedereen begrijpt – ongeacht cultuur of achtergrond. In een wereld waarin identiteit steeds vaker wordt besproken, biedt zijn werk een nieuwe, verrassende invalshoek.
Misschien lopen er wel tientallen versies van ons rond op aarde. En misschien, heel misschien, is dat niet iets om bang voor te zijn, maar juist om te koesteren.
Het overlijden van Dieuwertje Blok op 2 maart 2024 op 67-jarige leeftijd bracht veel verdriet bij haar familie, vrienden en talloze kijkers die haar jarenlang hebben gevolgd op televisie. Toch was het niet alleen de leegte die ze achterliet die indruk maakte, maar ook de manier waarop ze met haar laatste levensfase omging. In een openhartig gesprek in de talkshow Eva vertelde haar zus, radiopresentatrice Tessel Blok, hoe Dieuwertjes nuchtere en vredige houding haar omgeving tot steun is geweest.
Geen angst, maar acceptatie
Volgens Tessel Blok wist haar zus Dieuwertje dat het einde nabij was. Toch keek ze dit niet met angst of woede tegemoet. “Ze was niet bang. Ze stond er niet om te juichen, maar boos of in paniek was ze ook niet,” vertelde Tessel. De enige zorg die Dieuwertje uitsprak, was dat ze geen pijn wilde ervaren. “Dat moest haar bespaard blijven,” aldus haar zus.
Dieuwertje Blok stond bekend om haar warme uitstraling, heldere stem en rustige aanwezigheid op televisie. Diezelfde rust wist ze ook vast te houden in haar laatste dagen. Volgens haar zus zag ze haar naderende afscheid niet als iets angstaanjagends, maar als iets dat onderdeel was van het leven zelf. “Ze zei: ‘Het overkomt zo veel mensen, en nu overkomt het mij.’”
Een troost voor haar dierbaren
Juist die kalme en berustende houding gaf veel steun aan haar directe omgeving. Haar echtgenoot, familieleden en vrienden vonden kracht in haar manier van denken. “Haar man zei dat we daar echt kracht uit haalden,” vertelde Tessel in het interview. Dieuwertje was duidelijk in haar woorden: “Het had langer mogen duren, maar het is niet zo.”
Het loslaten van het leven ging voor haar niet gepaard met weerstand, maar met acceptatie. En die innerlijke rust straalde af op de mensen om haar heen. In een periode die voor velen zwaar en verwarrend is, gaf Dieuwertje haar geliefden richting. Haar kalme instelling bood houvast.
Meer dan zussen: een levenslange vriendschap
In het programma Wat blijft op NPO Radio vertelde Tessel Blok openhartig over haar band met haar zus. Die relatie ging volgens haar veel verder dan een typische zussenband. “We waren ook beste vriendinnen,” zei ze.
Een bijzonder ritueel dat hun band illustreerde, keerde zelfs terug in de laatste fase van Dieuwertjes leven. “Als kind trok ik vaak mijn matras naar haar kamer. Dan lagen we hand in hand te praten over alles wat ons bezighield.” In de laatste twee weken voor haar overlijden gebeurde dat opnieuw. Niet om vooruit te blikken, maar om samen terug te kijken. “Af en toe pakten we even elkaars hand,” vertelde Tessel. “Dat voelde zó vertrouwd.”
Een inspirerend voorbeeld voor velen
De manier waarop Dieuwertje Blok omging met haar afscheid is voor velen een voorbeeld geworden van hoe het ook kan. Geen paniek, geen ophef — alleen rust, liefde en acceptatie. Tessel omschreef het treffend: “Ze zag het als een nieuw avontuur.”
Deze houding is opmerkelijk, maar niet verrassend voor wie Dieuwertje van dichtbij kende. Ze stond bekend om haar rustige aard, haar reflectieve manier van spreken en haar vermogen om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken. Haar levenshouding kwam tot uiting in haar werk, haar relaties en uiteindelijk ook in haar afscheid.
Een vertrouwd gezicht op televisie
Dieuwertje Blok was jarenlang een geliefd gezicht in de Nederlandse media. Het meest bekend werd ze door haar rol als presentatrice van het Sinterklaasjournaal, waarmee ze generaties kinderen op warme en vertrouwde wijze begeleidde richting 5 december. Maar haar carrière reikte veel verder dan dat.
Ze presenteerde uiteenlopende programma’s op televisie en radio, waaronder kunst- en cultuurshows, actualiteitenrubrieken en boekenprogramma’s. Haar stijl was kenmerkend: bescheiden, zorgvuldig en altijd met aandacht voor inhoud.
Na haar overlijden stroomden de eerbetonen binnen. Collega’s en bekende Nederlanders prezen haar integriteit, haar talent om te verbinden en de rust die ze bracht in elk programma waar ze aan meewerkte. Ook talloze kijkers en luisteraars deelden hun herinneringen via sociale media, waarbij vooral haar warme uitstraling en heldere stem werden genoemd.
Een nalatenschap van rust en wijsheid
Het overlijden van Dieuwertje Blok betekent het afscheid van een vertrouwde stem en een herkenbaar gezicht. Maar het is ook het afscheid van een vrouw die, in alles wat ze deed, rust en diepgang bracht. Die eigenschap bleef tot het laatste moment aanwezig. Ze wist haar geliefden tot steun te zijn door haar eigen manier van omgaan met het levenseinde.
“Ze was wie ze was, tot op het allerlaatste moment,” aldus Tessel. En juist dat is misschien wel het meest indrukwekkende: Dieuwertje hoefde niets te veranderen aan zichzelf om haar omgeving kracht te geven. Ze hoefde geen grootse woorden te gebruiken of heroïsche gebaren te maken. Haar rust was genoeg.
Het belang van openheid over het levenseinde
In een samenleving waarin het gesprek over het einde van het leven vaak wordt vermeden, brengt Dieuwertje’s houding een ander perspectief. Door haar nuchtere manier van denken en spreken liet ze zien dat het mogelijk is om ook dit deel van het leven met waardigheid en rust tegemoet te treden.
Haar verhaal biedt aanknopingspunten voor een breder gesprek over omgaan met ziekte, afscheid nemen, en steun vinden in moeilijke tijden. Voor nabestaanden kan het waardevol zijn om te zien hoe krachtig een positieve, open houding kan zijn — niet alleen voor degene die afscheid neemt, maar ook voor de mensen die achterblijven.
Een leven om op terug te kijken met trots
Hoewel het verlies van Dieuwertje Blok verdrietig is, blijft de herinnering aan haar een bron van inspiratie. Niet alleen vanwege haar werk in de media, maar ook door haar persoonlijke houding in de meest kwetsbare fase van het leven.
Met haar bescheidenheid, haar liefde voor mensen en haar rustige acceptatie van wat komen moest, heeft ze een diepe indruk achtergelaten bij iedereen die haar kende — dichtbij of van een afstand. Ze liet zien dat het leven, hoe kort of lang ook, waardevol is als je het met oprechtheid en compassie invult.