Algemeen
Burgerlijke gerechtigheid: Het verhaal van de “wraakmoeder” die de moordenaar van haar kind in de rechtbank neerschoot
Op 6 maart 1981 betrad Marianne Bachmeier met vastberadenheid de rechtszaal in Lübeck, Duitsland. Plotseling greep ze een geladen pistool uit haar tas en opende het vuur op Klaus Grabowski, een 35-jarige zedendelinquent die werd beschuldigd van ontvoering, misbruik en de moord op haar 7-jarige dochter, Anna Bachmeier.
Binnen enkele seconden had Grabowski zijn laatste adem uitgeblazen, na te zijn geraakt door zeven kogels van Marianne. De wraakzuchtige moeder toonde geen spoor van berouw en werd onmiddellijk gearresteerd. Nu, 40 jaar later, blijft “Revenge mom” nog steeds voortleven in de gedachten van mensen, en haar veroordeling blijft een verdeelde natie achterlaten.
Het verlies van een kind is een onbeschrijfelijke tragedie en een van de meest hartverscheurende ervaringen die een ouder kan doormaken.
Het leven van Marianne Bachmeier veranderde voorgoed op 5 mei 1980. In de jaren ’80 was ze een worstelende alleenstaande moeder die een café runde in Lübeck, Noord-Duitsland.
Marianne’s eigen jeugd was getekend door ellende en trauma’s. Haar vader was ooit lid van de beruchte Waffen-SS, een organisatie in nazi-Duitsland. Ze werd meerdere keren verkracht door verschillende mannen tijdens haar jeugd. Op 16-jarige leeftijd werd ze zwanger en kon ze haar baby niet alleen opvoeden, dus koos ze ervoor om het kind voor adoptie af te staan. Op 18-jarige leeftijd raakte ze opnieuw zwanger en deed ze hetzelfde.
In 1973 beviel Marianne van haar derde kind, Anna, en bleef ze als alleenstaande moeder voor haar zorgen. Anna werd omschreven als een gelukkig en open-minded kind, maar tragisch genoeg zou ze en haar familie spoedig een gruwelijk lot ondergaan.
In mei 1980 ontstond er ruzie tussen Anna en Marianne. Anna besloot te spijbelen en ging in plaats daarvan naar een vriendin. Onderweg werd ze ontvoerd door Klaus Grabowski, een lokale slager van 35 jaar oud.
Grabowski hield Anna urenlang gevangen, misbruikte haar en wurgde haar uiteindelijk tot de do0d. Hij begroef haar lichaam in een kist langs de oever van een kanaal. Grabowski werd later gearresteerd, maar had al een geschiedenis als veroordeelde zedendelinquent.
Tijdens het proces beweerde Grabowski dat Anna hem had proberen te verleiden en af te persen, en gaf hij haar de schuld van zijn gruweldaad. Deze verklaring bracht Marianne tot razernij.
Op 6 maart 1981, op de derde dag van het proces, smokkelde Marianne een pistool de rechtszaal binnen en schoot Grabowski neer, waarbij ze zeven van de acht kogels op hem afvuurde. Ze werd onmiddellijk gearresteerd en beweerde later dat ze hem had neergeschoten in een droomtoestand.
Deskundigen getuigden echter dat haar actie speciale oefening vereiste, wat suggereerde dat ze de schietpartij had gepland. Ze schreef ook een boodschap die aan Anna was gericht, versierd met zeven harten, als eerbetoon aan elk jaar van Anna’s leven.
Marianne werd uiteindelijk veroordeeld voor do0dslag met voorbedachten rade en illegaal wapenbezit. Ze kreeg een straf van zes jaar, maar werd na drie jaar vrijgelaten.
Haar straf verdeelde de bevolking: sommigen vonden het gerechtvaardigd, anderen vonden het te zwaar of te mild.
Na haar vrijlating emigreerde Marianne naar Nigeria en trouwde met een Duitse leraar. Na een scheiding verhuisde ze naar Sicilië, waar ze werd gediagnosticeerd met alvleesklierkanker. Ze keerde terug naar Lübeck, waar ze op 17 september 1996 overleed en naast haar dochter werd begraven.
Het verhaal van Marianne Bachmeier blijft onderwerp van discussie. Velen prijzen haar daad als gerechtigheid voor haar dochter, terwijl anderen vinden dat ze het rechtssysteem had moeten laten beslissen. Wat is uw mening? We horen graag uw gedachten in onze commentaarsectie op Facebook.
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
