Leven in harmonie met de natuur

Diep in een bos, omringd door eeuwenoude bomen en fluitende vogels, woont Annelies Nollet (32) in een houten huisje zonder water- en gasleiding. Terwijl de meeste mensen niet zonder luxe kunnen, voelt Annelies zich hier gelukkiger dan ooit. Haar enige gezelschap is haar hond Kibo, die haar door de moeilijkste momenten in haar leven heeft geholpen. “Mijn idee van een leuke avond? Mijn kachel, mijn hond naast mij op de zetel en een goed fantasyboek.”

Op zoek naar rust en vrijheid

Annelies heeft bewust gekozen voor een leven in afzondering. Haar liefde voor de natuur en haar verlangen naar rust brachten haar naar het bos. Hier leeft ze zonder overbodige prikkels, zonder de druk van sociale verwachtingen. “Zie je die eik? Daar zitten drie eekhoorns, elke dag om tien uur komen ze hun eten halen. De egels slapen nog hun winterslaap, vogels prospecteren al een potentieel nestkastje.”

Ze beschouwt zichzelf als een gast in het bos en gedraagt zich daarnaar. “Leven en laten leven. Ik hak zelf mijn hout voor de kachel en probeer zo veel mogelijk zelfvoorzienend te zijn.” Haar leven mag dan misschien een sprookje lijken, het was niet altijd zo eenvoudig.

Een moeilijke jeugd: pesten en eenzaamheid

Annelies groeide op in een gezin waar weinig over emoties werd gepraat. “Ik had wel ouders, maar er werd niet echt geluisterd. Er werd voor onderdak en eten gezorgd en dat was het.” Dit zorgde ervoor dat ze zich vaak eenzaam voelde en haar toevlucht zocht in boeken. “Harry Potter hield me overeind. Hij had ook geen ouders en was ook triestig en alleen.”

Op school werd ze gepest. “Ik was altijd een beetje ronder en kreeg thuis niet zulke mooie kleren, waardoor ik een makkelijk doelwit was.” Hoewel ze een paar vriendinnen had, voelde ze zich nooit echt ergens bij horen. Ze studeerde economie-moderne talen omdat het zo hoorde, maar achteraf gezien had ze liever houtbewerking gedaan. “Dat was not done in die tijd. Als je goeie punten had, deed je dat niet.”

De zoektocht naar identiteit

In haar tienerjaren probeerde Annelies zich aan te passen aan de verwachtingen van anderen. “In het hoger middelbaar was uitgaan de norm. Kleurde je buiten de norm, dan hoorde je er niet bij. Ik ging dus ook uit, al voelde ik me vaak ongemakkelijk.”

Op haar achttiende koos ze voor een studie journalistiek, waar ze vrienden voor het leven maakte en haar liefde voor taal ontdekte. Toch worstelde ze met onzekerheid. “Ik dronk veel, soms een fles wodka op een dag, om me toch aan te passen. Het was een soort vlucht.” Ze wist niet goed wie ze was en wat ze wilde, omdat ze nooit bevestiging had gekregen dat haar gevoelens er mochten zijn. “Dus werd ik een pleaser, een ‘zie me graag’-persoon.”

Het keerpunt: de komst van Kibo

Het leven van Annelies veranderde toen Kibo, haar pleeghond, haar pad kruiste. De hond had ernstige gedragsproblemen en werd als ‘hopeloos’ bestempeld. “Het enige wat je kan doen, is hem laten inslapen, zeiden ze.” Maar Annelies weigerde dat te accepteren. Kibo gaf haar een reden om ’s ochtends op te staan en structuur in haar leven. “Mensen zonder hond begrijpen dat niet, maar een hond ziet je onvoorwaardelijk graag.”

Ze volgde gedragstherapielessen om Kibo te helpen, en dat bleek succesvol. “Hij heeft mijn jongvolwassen leven gered. Dankzij hem vond ik een doel.” Dit leidde uiteindelijk tot haar eigen onderneming: Honden in Nesten, waar ze op een alternatieve manier met honden werkt. “Ik kijk naar de angst van de hond, niet naar het borstgeklop van het superieure baasje.”

Het opbouwen van een onafhankelijk leven

De eerste jaren van haar onderneming waren zwaar. “Financieel was het moeilijk. Een vriendin kwam geregeld een potje eten in de koelkast zetten.” Toch hield ze vol. “Ik moest, zou en wou. En nu lukt het.” Ze betaalt haar huisje in het bos helemaal zelf af en heeft haar leven opgebouwd zonder afhankelijk te zijn van anderen.

Hoewel ze graag alleen woont, betekent dat niet dat ze sociaal geïsoleerd is. “Ik spreek af met vriendinnen, heb een sociale job en bel vaak met mijn beste vriendin.” Maar na een dag onder de mensen keert ze met plezier terug naar haar rustige plek in het bos.

De bewuste keuze om geen partner te hebben

Annelies heeft al acht jaar geen relatie en is daar helemaal tevreden mee. “Ik kan me niet voorstellen dat ik gelukkiger zou worden met iemand.” Haar hond Kibo slaapt ook op haar bed, wat een eventuele partner ingewikkeld zou maken, grapt ze. “Ik heb besloten dat ik geen lief meer wil.”

Ze merkt dat veel mensen het moeilijk vinden om te begrijpen dat je bewust kiest voor een leven zonder romantische partner. Maar voor haar is het een opluchting om niet in een relatie te zitten waarin ze zichzelf moet aanpassen. “Mijn geluk hangt niet af van een ander, en ik voel me compleet zoals ik ben.”

Leven volgens haar eigen waarden

Annelies is een zelfverklaarde ‘bomenknuffelaar’, een alternatief, veganistisch persoon die probeert het goede te doen. “Ik ben blij dat ik eindelijk kan zijn wie ik ben en altijd was.” Ze leert van oudere mentoren en haar superlieve oma en broer. Psychologen kan ze zich niet veroorloven, maar ze leest veel en vindt op die manier antwoorden.

Het leven in het bos heeft haar geholpen om haar eigen weg te vinden en zichzelf te accepteren zoals ze is. “Ik weet dat ik eigenlijk nog niets weet, en dat is oké.”

De toekomst: altijd dichtbij de natuur

Annelies heeft geen plannen om haar levensstijl drastisch te veranderen. Ze voelt zich thuis in het bos en geniet van de rust, haar dieren en haar vrijheid. Toch weet ze dat niets permanent is. “Misschien verhuis ik ooit, maar ik zal altijd dichtbij de natuur blijven.”

Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om hun eigen pad te volgen, ongeacht de verwachtingen van de maatschappij. “Als je voelt dat je een ander leven wilt, wees dan niet bang om het te doen. Mensen zullen je misschien niet begrijpen, maar uiteindelijk gaat het erom wat jou gelukkig maakt.”

Met haar hond Kibo aan haar zijde en haar liefde voor de natuur weet Annelies zeker dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Meer heeft ze niet nodig.