Algemeen
Annelies (32) woont alleen in het bos: ‘Mijn hond heeft mijn leven gered’ die is me zoveel waard!
Leven in harmonie met de natuur
Diep in een bos, omringd door eeuwenoude bomen en fluitende vogels, woont Annelies Nollet (32) in een houten huisje zonder water- en gasleiding. Terwijl de meeste mensen niet zonder luxe kunnen, voelt Annelies zich hier gelukkiger dan ooit. Haar enige gezelschap is haar hond Kibo, die haar door de moeilijkste momenten in haar leven heeft geholpen. “Mijn idee van een leuke avond? Mijn kachel, mijn hond naast mij op de zetel en een goed fantasyboek.”
Op zoek naar rust en vrijheid
Annelies heeft bewust gekozen voor een leven in afzondering. Haar liefde voor de natuur en haar verlangen naar rust brachten haar naar het bos. Hier leeft ze zonder overbodige prikkels, zonder de druk van sociale verwachtingen. “Zie je die eik? Daar zitten drie eekhoorns, elke dag om tien uur komen ze hun eten halen. De egels slapen nog hun winterslaap, vogels prospecteren al een potentieel nestkastje.”
Ze beschouwt zichzelf als een gast in het bos en gedraagt zich daarnaar. “Leven en laten leven. Ik hak zelf mijn hout voor de kachel en probeer zo veel mogelijk zelfvoorzienend te zijn.” Haar leven mag dan misschien een sprookje lijken, het was niet altijd zo eenvoudig.
Een moeilijke jeugd: pesten en eenzaamheid
Annelies groeide op in een gezin waar weinig over emoties werd gepraat. “Ik had wel ouders, maar er werd niet echt geluisterd. Er werd voor onderdak en eten gezorgd en dat was het.” Dit zorgde ervoor dat ze zich vaak eenzaam voelde en haar toevlucht zocht in boeken. “Harry Potter hield me overeind. Hij had ook geen ouders en was ook triestig en alleen.”
Op school werd ze gepest. “Ik was altijd een beetje ronder en kreeg thuis niet zulke mooie kleren, waardoor ik een makkelijk doelwit was.” Hoewel ze een paar vriendinnen had, voelde ze zich nooit echt ergens bij horen. Ze studeerde economie-moderne talen omdat het zo hoorde, maar achteraf gezien had ze liever houtbewerking gedaan. “Dat was not done in die tijd. Als je goeie punten had, deed je dat niet.”
De zoektocht naar identiteit
In haar tienerjaren probeerde Annelies zich aan te passen aan de verwachtingen van anderen. “In het hoger middelbaar was uitgaan de norm. Kleurde je buiten de norm, dan hoorde je er niet bij. Ik ging dus ook uit, al voelde ik me vaak ongemakkelijk.”
Op haar achttiende koos ze voor een studie journalistiek, waar ze vrienden voor het leven maakte en haar liefde voor taal ontdekte. Toch worstelde ze met onzekerheid. “Ik dronk veel, soms een fles wodka op een dag, om me toch aan te passen. Het was een soort vlucht.” Ze wist niet goed wie ze was en wat ze wilde, omdat ze nooit bevestiging had gekregen dat haar gevoelens er mochten zijn. “Dus werd ik een pleaser, een ‘zie me graag’-persoon.”
Het keerpunt: de komst van Kibo
Het leven van Annelies veranderde toen Kibo, haar pleeghond, haar pad kruiste. De hond had ernstige gedragsproblemen en werd als ‘hopeloos’ bestempeld. “Het enige wat je kan doen, is hem laten inslapen, zeiden ze.” Maar Annelies weigerde dat te accepteren. Kibo gaf haar een reden om ’s ochtends op te staan en structuur in haar leven. “Mensen zonder hond begrijpen dat niet, maar een hond ziet je onvoorwaardelijk graag.”
Ze volgde gedragstherapielessen om Kibo te helpen, en dat bleek succesvol. “Hij heeft mijn jongvolwassen leven gered. Dankzij hem vond ik een doel.” Dit leidde uiteindelijk tot haar eigen onderneming: Honden in Nesten, waar ze op een alternatieve manier met honden werkt. “Ik kijk naar de angst van de hond, niet naar het borstgeklop van het superieure baasje.”
Het opbouwen van een onafhankelijk leven
De eerste jaren van haar onderneming waren zwaar. “Financieel was het moeilijk. Een vriendin kwam geregeld een potje eten in de koelkast zetten.” Toch hield ze vol. “Ik moest, zou en wou. En nu lukt het.” Ze betaalt haar huisje in het bos helemaal zelf af en heeft haar leven opgebouwd zonder afhankelijk te zijn van anderen.
Hoewel ze graag alleen woont, betekent dat niet dat ze sociaal geïsoleerd is. “Ik spreek af met vriendinnen, heb een sociale job en bel vaak met mijn beste vriendin.” Maar na een dag onder de mensen keert ze met plezier terug naar haar rustige plek in het bos.
De bewuste keuze om geen partner te hebben
Annelies heeft al acht jaar geen relatie en is daar helemaal tevreden mee. “Ik kan me niet voorstellen dat ik gelukkiger zou worden met iemand.” Haar hond Kibo slaapt ook op haar bed, wat een eventuele partner ingewikkeld zou maken, grapt ze. “Ik heb besloten dat ik geen lief meer wil.”
Ze merkt dat veel mensen het moeilijk vinden om te begrijpen dat je bewust kiest voor een leven zonder romantische partner. Maar voor haar is het een opluchting om niet in een relatie te zitten waarin ze zichzelf moet aanpassen. “Mijn geluk hangt niet af van een ander, en ik voel me compleet zoals ik ben.”
Leven volgens haar eigen waarden
Annelies is een zelfverklaarde ‘bomenknuffelaar’, een alternatief, veganistisch persoon die probeert het goede te doen. “Ik ben blij dat ik eindelijk kan zijn wie ik ben en altijd was.” Ze leert van oudere mentoren en haar superlieve oma en broer. Psychologen kan ze zich niet veroorloven, maar ze leest veel en vindt op die manier antwoorden.
Het leven in het bos heeft haar geholpen om haar eigen weg te vinden en zichzelf te accepteren zoals ze is. “Ik weet dat ik eigenlijk nog niets weet, en dat is oké.”
De toekomst: altijd dichtbij de natuur
Annelies heeft geen plannen om haar levensstijl drastisch te veranderen. Ze voelt zich thuis in het bos en geniet van de rust, haar dieren en haar vrijheid. Toch weet ze dat niets permanent is. “Misschien verhuis ik ooit, maar ik zal altijd dichtbij de natuur blijven.”
Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om hun eigen pad te volgen, ongeacht de verwachtingen van de maatschappij. “Als je voelt dat je een ander leven wilt, wees dan niet bang om het te doen. Mensen zullen je misschien niet begrijpen, maar uiteindelijk gaat het erom wat jou gelukkig maakt.”
Met haar hond Kibo aan haar zijde en haar liefde voor de natuur weet Annelies zeker dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Meer heeft ze niet nodig.
Nederland neemt afscheid van Viola Holt: “Ze stond midden in het leven”
De televisie- en radiowereld reageert geschokt op het plotselinge heengaan van Viola Holt. De oud-presentatrice, jarenlang een geliefd gezicht op de Nederlandse televisie, is op 76-jarige leeftijd onverwachts thuis onwel geworden in haar woning in Muiderberg. Hulpd!ensten kwamen gisteravond laat ter plaatse, maar konden haar niet meer helpen. Nederland verliest een icoon dat generaties kijkers heeft geraakt.
Volgens mensen uit haar nabije omgeving gebeurde het volledig onverwacht. Viola was vitaal, actief en vol levenslust. Enkele uren voordat het noodlot toesloeg, plaatste ze nog een liefdevolle boodschap op sociale media — woorden die nu extra betekenis hebben gekregen.
Een leven vol warmte en positiviteit
Dat Viola kerngezond was, bevestigt ook Evert Santegoeds, hoofdredacteur van Privé. In een video-interview met De Telegraaf zei hij:
“Ze was in topvorm. Een vriendin had nog foto’s geplaatst van een lunch met Viola. Ze straalde, zoals altijd. Niemand had dit kunnen voorzien.”
Santegoeds beschreef haar als een vrouw die midden in het leven stond. “Ze was bezig met nieuwe plannen, ze was gelukkig. Dat maakt dit nieuws des te onwerkelijker.”
Haar laatste woorden aan het publiek
Wat het verdriet voor velen nog groter maakt, is het ontroerende bericht dat Viola enkele uren voor haar 0verlijden plaatste op X (voorheen Twitter). Ze schreef:
“Wat een fijne dag: huishouden, boodschappen, boswandeling, één whiskeytje op het terras, Thai food op het fornuis, en kijkend naar de prachtige grote maan, genietend van de Peer Gynt-suite op de radio. Allemaal iets om blij van te worden, en dankbaar voor onverwachte geluksmomenten.”
Een boodschap die, gezien de timing, door velen wordt ervaren als een poëtisch en liefdevol afscheid.
Journalist Aran Bade noemde het bericht “ontroerend mooi”.
“Het is alsof ze haar laatste dag precies heeft beleefd zoals ze wilde: rustig, dankbaar, en vol waardering voor het leven.”
Ook collega-journalist Wierd Duk reageerde:
“Wat een prachtige laatste woorden. Zo puur, zo echt.”
Het bericht werd inmiddels duizenden keren gedeeld. Voor velen symboliseert het hoe Holt altijd in het leven stond — met aandacht voor het kleine geluk en een hart vol dankbaarheid.
Een telefoontje dat alles veranderde
Paragnost Thomas Woolthuis (66), een van Viola’s dierbaarste vrienden, vertelde aan De Telegraaf dat hij gisteravond laat werd gebeld door haar partner Peter, met wie Viola 37 jaar samen was.
“Hij belde en zei: ‘Het gaat niet goed.’ En op dat moment voelde ik het. Nog voordat hij iets uitlegde, wist ik wat er was gebeurd.”
Thomas en zijn partner stapten direct in de auto richting Muiderberg.
“We reden in het donker, bijna geen verkeer. Je weet waar je naartoe gaat, maar het dringt nog niet echt door.”
Eenmaal aangekomen, bleef de kleine kring vrienden de hele nacht samen.
“Niemand wilde naar huis. We bleven bij elkaar, hielden elkaar vast, letterlijk en in woorden. Het was intens, stil en liefdevol.”
“Ze was zó levenslustig”
Thomas spreekt met bewondering over hoe gezond en energiek Holt de laatste tijd was.
“Het ging juist ontzettend goed met haar. Ze was vrolijk, actief, en had haar energie helemaal teruggevonden. Ze sportte, at bewust, en dronk nauwelijks. Ze zei vaak lachend: ‘Mijn energetische leeftijd is zestig.’ En dat geloofde je ook meteen.”
Volgens hem genoot ze de laatste jaren zichtbaar van haar vrijheid. “Ze had rust gevonden, zonder de druk van de omroepwereld. Ze straalde een soort vrede uit.”
Spiritualiteit als levenspad
In de laatste fase van haar leven hield Viola zich intensief bezig met spiritualiteit. Ze verdiepte zich in Reiki, meditatie en energiewerk — onderwerpen die haar rust en zingeving boden.
“Ik heb haar zelf mogen inwijden in Reiki,” vertelt Woolthuis. “Ze zei vaak: ‘Ik ben klaar met de harde kant van de media. Ik zoek warmte, zachtheid en stilte.’ En dat vond ze.”
Mensen die haar goed kenden, beschrijven hoe Viola de laatste jaren een nieuwe balans had gevonden. Ze gaf spirituele workshops, bezocht natuurretraites en inspireerde anderen met haar nuchtere kijk op het leven.
“Ze had een prachtige mix van spirituele diepgang en Hollandse nuchterheid,” zegt Woolthuis. “Ze geloofde dat liefde en positiviteit de sterkste krachten zijn die we hebben.”
Geen grootse uitvaart, maar een intiem afscheid
Ondanks haar bekendheid zal Viola niet groots worden herdacht met camera’s en pers. Volgens mensen uit haar directe kring wordt ze in besloten kring gecremeerd, enkel in aanwezigheid van haar partner, familie en enkele dierbare vrienden.
“Het wordt heel klein,” zegt Woolthuis. “Alleen de mensen die echt bij haar hoorden. Met aandacht, stilte en liefde. Precies zoals ze leefde.”
Er wordt geen officiële publieke ceremonie verwacht. Wel hebben fans op sociale media aangegeven dat ze later graag een herdenkingsmoment zouden zien — bijvoorbeeld door samen muziek van de Peer Gynt Suite te draaien, zoals Viola dat op haar laatste avond deed.
Een vrouw die generaties inspireerde
Viola Holt groeide in de jaren tachtig en negentig uit tot een van de meest geliefde gezichten van de Nederlandse televisie. Ze was te zien in populaire programma’s als De 5 Uur Show en Tijd voor Twee, waar haar charme, humor en oprechte betrokkenheid bij mensen de toon zetten.
Ze werd geroemd om haar optimisme en menselijke warmte. In een tijd waarin televisie vaak afstandelijk was, bracht Viola juist nabijheid en echtheid. Ze kon een gesprek voeren met een wereldster of een onbekende gast, en altijd voelde het oprecht.
Naast haar televisiecarrière werkte ze ook op radio, deed ze vrijwilligerswerk en bleef ze betrokken bij maatschappelijke thema’s. Haar interesse in mensen, muziek en spiritualiteit bleef tot haar laatste dag haar drijvende kracht.
Dankbaarheid als nalatenschap
Hoewel haar plotselinge heengaan voor velen als een schok komt, overheerst bij haar vrienden en collega’s ook dankbaarheid. Dankbaarheid voor de warmte die ze bracht, voor haar humor en haar onverwoestbare levenslust.
Een voormalige collega vatte het mooi samen:
“Viola leefde intens, lief, en zonder haast. Ze maakte van elke dag iets bijzonders — zelfs van een gewone donderdag in november.”
En dat blijkt ook uit haar laatste woorden aan de wereld: een eenvoudig bericht over een mooie dag, een glas whiskey, muziek en de maan.
Die woorden klinken na als een
boodschap aan iedereen die haar kende:
vier het leven, wees
dankbaar, en geniet van het nu.