Algemeen
André Hazes twijfelt over naam van zijn zoon: “Een groot cadeau, maar ook een vloek!
BEELDEN ONDERAAN TE ZIEN!
André Hazes heeft in een recent interview spijt geuit over de naamkeuze voor zijn zoon Dré. Tijdens een openhartig gesprek met Fernando Halman sprak de zanger zijn zorgen uit over de verwachtingen en druk die gepaard gaan met het doorgeven van de beladen naam. “De naam André Hazes is het grootste cadeau dat ik ooit kreeg, maar het is ook echt een vloek,” gaf hij toe.
De Totstandkoming van de Naam
Hazes vertelde dat het destijds zijn eis was dat zijn zoon dezelfde naam zou dragen als hijzelf. Deze beslissing werd genomen in samenspraak met Monique Westenberg, de moeder van Dré. “Het was mijn eis dat hij zo zou heten,” onthulde Hazes. “Maar ik weet niet of dat zo’n slimme keuze is geweest.”
Voor Hazes was de naam André Hazes altijd een bron van trots, maar ook een zware last. Hij besefte al vroeg dat de naam niet alleen respect en bewondering met zich meebrengt, maar ook torenhoge verwachtingen. Diezelfde druk kan nu ook op de schouders van zijn jonge zoon komen te liggen, en dat baart hem zorgen.
Een Dubbele Last
Hazes legt uit dat zijn zoon mogelijk met een nog zwaardere last te maken zal krijgen dan hijzelf. “Ik had alleen een vader waar ik tegenop moest boksen,” vertelt hij. “Maar hij heeft straks zowel een vader als een opa.” Hiermee doelt Hazes op zijn eigen carrière en die van zijn vader, André Hazes senior, de legendarische volkszanger die voor altijd een iconische plek in de Nederlandse muziekgeschiedenis heeft.
De zanger maakt zich zorgen dat de naam Dré een belemmering kan vormen voor de vrijheid van zijn zoon om zijn eigen pad te kiezen. “Het brengt enorm veel verwachtingen met zich mee. Stel je voor dat hij dezelfde richting op wil als ik. Dan moet hij niet alleen mijn voetsporen volgen, maar ook die van mijn vader,” zegt Hazes.
Bewustwording van de Druk
André Hazes staat bekend om zijn openheid over zijn persoonlijke leven, en ook dit keer neemt hij geen blad voor de mond. Zijn reflectie over de naamkeuze laat zien hoezeer hij nadenkt over de impact van zijn beslissingen op zijn zoon. De zanger is zich er terdege van bewust dat de naam Hazes in Nederland niet zomaar een naam is, maar een begrip. Het roept associaties op met roem, talent, muziek en een familie-erfenis die diep in de volkscultuur is geworteld.
Hazes gaf aan dat hij hierover gesprekken heeft gevoerd met Monique Westenberg. Hoewel het niet duidelijk is of hij concrete stappen overweegt, benadrukt hij dat hij wil voorkomen dat zijn zoon lijdt onder keuzes die in het verleden zijn gemaakt. “Ik wil dat hij zich vrij voelt om zijn eigen keuzes te maken, zonder het gevoel dat hij iets moet bewijzen,” zegt hij.
Reflectie en Toekomst
Hoewel André Hazes niet expliciet heeft aangegeven of hij overweegt om de naam van zijn zoon officieel te wijzigen, benadrukt hij dat het belangrijk is om open te blijven over deze twijfels. “Ik ben trots op mijn naam en op alles wat ik heb bereikt,” zegt hij. “Maar ik wil niet dat het voor mijn zoon een hindernis wordt.”
Zijn reflectie roept een bredere discussie op over hoe roem en familienaam de identiteit van een kind kunnen beïnvloeden. Het is een herkenbaar dilemma voor veel kinderen van beroemdheden, die vaak te maken krijgen met verwachtingen en vergelijkingen die hun eigen ontwikkeling kunnen belemmeren.
Een Bewuste Vader
De uitspraken van Hazes laten zien dat hij niet alleen nadenkt over zijn eigen nalatenschap, maar ook over de toekomst van zijn zoon. Het is duidelijk dat hij er alles aan wil doen om Dré te beschermen tegen de druk van het leven in de schaduw van een bekende naam. Tegelijkertijd benadrukt hij dat hij enorm trots is op zijn zoon en op alles wat hij al heeft bereikt.
Conclusie
André Hazes heeft met zijn uitspraken laten zien dat zelfs een eenvoudige naamkeuze een diepe impact kan hebben. Het toont zijn groei als vader en als persoon, terwijl hij worstelt met de balans tussen trots en verantwoordelijkheid. Of er uiteindelijk iets aan de naam wordt veranderd, blijft onduidelijk, maar één ding is zeker: André Hazes blijft zich inzetten om het beste te doen voor zijn zoon en zijn toekomst.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken