Algemeen
Zijn meesterlijke vertolking in zijn grootste rol deed vrouwen zo geloven dat hij simpel was dat ze wegliepen
Vincent D’Onofrio is wellicht het meest bekend vanwege zijn onvergetelijke rol als de mollige, onhandige marinerekrutant in Stanley Kubrick’s “Full Metal Jacket”. Maar na die rol veranderde zijn populariteit.
De stoere en knappe 64-jarige acteur heeft onthuld dat de rol een enorme fysieke transformatie van hem vereiste, waardoor de vrouwen die ooit vielen voor zijn krullende donkere haar en atletische bouw, werden afgeschrikt.
Vincent D’Onofrio heeft een indrukwekkend en gevarieerd cv opgebouwd. Hij zet zich altijd voor de volle 200% in voor elke rol en weet zich volledig in zijn personage te verplaatsen, waardoor je vergeet wie hij eigenlijk is.
Hij begon zijn carrière in het theater, met enkele off-Broadway-producties en had zelfs verschillende bijbaantjes, zoals het fungeren als bodyguard voor bekendheden als Yul Brynner en Robert Plant. Deze verschillende ervaringen hielpen hem om zijn droom om acteur te worden te verwezenlijken.
In zijn beginjaren werkte D’Onofrio als uitsmijter in nachtclubs, bezorgde bloemen, hing gordijnen op en reed in een taxi. Het was zijn vriend, acteur Matthew Modine, die hem aanmoedigde om een auditie te doen voor Stanley Kubrick, die op dat moment op zoek was naar zijn volgende grote project.
Gewichtstoename
D’Onofrio, met zijn indrukwekkende gestalte van 1 meter 80 en oorspronkelijke atletische lichaamsbouw, kreeg de rol van de zwaarlijvige, niet al te slimme Leonard aangeboden. Deze rol bracht echter enkele uitdagingen met zich mee.
Het werken met Kubrick was een levensveranderende ervaring voor D’Onofrio. Het stelde hem in staat om diep in zijn personage te duiken en zijn acteertalent te verkennen in een veeleisende en intense omgeving.
Hij moest flink aankomen in gewicht voor de rol, waarbij hij zijn weelderige haardos moest afscheren en uiteindelijk 70 tot 80 pond extra gewicht aankwam, een gewichtstoename die tot op heden ongeëvenaard is in de filmgeschiedenis.
De gewichtstoename was geen gemakkelijke opgave voor D’Onofrio, vooral gezien de zware bootcampscènes in de film. Deze zouden voor iemand met zijn oorspronkelijke atletische lichaamsbouw al uitdagend zijn geweest, maar waren bijzonder zwaar voor iemand die 280 pond woog.
D’Onofrio’s uitmuntende vertolking van de mollige, onnozele en geestelijk gestoorde Leonard werd geprezen door critici, maar bracht hem ook in de situatie dat fans hem vaak verwarden met zijn personage.
Hij merkte op: “Mensen behandelen je anders als je zo zwaar bent. Je moet niet vergeten dat mijn hoofd kaalgeschoren was, dus het was een totaal andere persoonlijkheid voor mij, van een lange, slungelige acteur naar een grote, stevige vent met een kaal hoofd… het was een heel vreemde verandering in mijn leven.” D’Onofrio vervolgde: “Het veranderde mijn leven. Vrouwen keken niet naar me, meestal zag ik alleen hun rug terwijl ze wegrenden. Mensen herhaalden dingen, omdat ze dachten dat ik dom was.”
Een jaar later had de acteur uit “Magnificent Seven” zijn weelderige haardos weer terug en was zijn lichaam weer in topvorm.
Tegenwoordig schrijft D’Onofrio zijn lange en gevarieerde carrière toe aan Stanley Kubrick. Hij heeft meer dan 50 films op zijn naam staan, dankzij deze rol. Naast zijn vele film- en tv-rollen is hij bekend van zijn vaste rol in “Law & Order: Criminal Intent” (2001-2011) en “Marvel’s Daredevil” (2015-2018), en heeft hij hoofdrollen gespeeld in films als “Dying Young”, “The Break-Up” en “Jurassic World”.
Wat vind jij van zijn indrukwekkende vertolking van de onnozele, dikke Leonard?
Leo Beenhakker
Een groot hoofdstuk in de voetbalgeschiedenis is afgesloten. Leo Beenhakker, de man die generaties voetballiefhebbers wist te boeien met zijn kennis, charisma en karakteristieke stijl, is op 82-jarige leeftijd uit het leven verdwenen. Zijn familie heeft het droevige nieuws bevestigd aan de NOS. Vanuit de voetbalwereld stromen de reacties binnen: clubs, oud-spelers en fans eren de man die bekendstond als ‘Don Leo’.
Jongste coach in het betaald voetbal
De carrière van Beenhakker begon al op jonge leeftijd. In 1968 nam hij als 26-jarige het roer over bij Veendam en werd daarmee de jongste hoofdtrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Wat volgde was een indrukwekkende reis langs topclubs, nationale teams en historische momenten.
Zijn stijl was direct, zijn visie helder en zijn persoonlijkheid onvergetelijk. Al vroeg werd duidelijk dat Leo anders was dan anderen: hij combineerde tactische scherpte met charisma en had de gave om spelers op scherp te zetten.
Succes bij zowel Ajax als Feyenoord
Beenhakker behoort tot een zeldzaam rijtje coaches die bij zowel Ajax als Feyenoord titels wonnen. Met Ajax pakte hij in 1980 en 1990 het landskampioenschap, met Feyenoord werd hij in 1999 kampioen. Een unicum dat hem in beide kampen tot een gerespecteerd figuur maakte.
In Amsterdam liet hij jeugdspelers bloeien, in Rotterdam straalde hij rust en controle uit. Zowel de Johan Cruijff ArenA als De Kuip is vandaag in rouw, en dat zegt alles over zijn unieke positie in het Nederlandse voetbal.
Gloriejaren bij Real Madrid: ‘Don Leo’
Internationaal maakte Beenhakker furore bij het machtige Real Madrid. Tussen 1987 en 1989 werd hij drie keer op rij kampioen van Spanje. Onder zijn leiding schitterden sterren als Hugo Sánchez, Butragueño en Michel.
Zijn bijnaam ‘Don Leo’ kreeg hij niet voor niets: hij combineerde Rotterdamse nuchterheid met Spaanse flair. Hij hield van controle, maar liet ook ruimte voor creativiteit. Met zijn karakteristieke houding en scherpe persconferenties groeide hij uit tot een van de meest herkenbare coaches in Europa.
Oranje: ambitie en teleurstelling
Als bondscoach van het Nederlands elftal kende Beenhakker hoogte- en dieptepunten. In 1986 liep Oranje op het nippertje kwalificatie voor het WK mis, na een pijnlijke tweestrijd met België. In 1990 leidde hij Nederland wel naar het WK in Italië, maar het toernooi werd overschaduwd door interne spanningen.
Veel is er gespeculeerd over wat er precies misging, maar Beenhakker bleef altijd discreet. “Sommige dingen houd je voor jezelf,” zei hij daar later over. Die houding leverde hem zowel respect als vragen op – maar hij week nooit van zijn principes.
Wereldreiziger met een missie
Na zijn tijd bij Oranje bleef Beenhakker actief in het internationale voetbal. Hij coachte onder meer Saudi-Arabië, Trinidad en Tobago en Polen. En met succes: met Trinidad kwalificeerde hij zich voor het WK in 2006, met Polen voor het EK in 2008.
Wat hem bijzonder maakte, was zijn vermogen om zich aan te passen aan totaal verschillende culturen. Hij leerde snel, paste zich aan én wist het beste uit spelers te halen, ongeacht waar hij werkte. Dat maakt hem tot een van de meest veelzijdige coaches die Nederland ooit heeft voortgebracht.
Meester van de oneliners
Beenhakker was meer dan een coach. Hij was ook een taalvirtuoos. Zijn scherpe uitspraken en droge humor zorgden voor legendarische momenten voor de camera. Termen als “de patatgeneratie” (voor verwende jonge spelers) en “de cup met de grote oren” (voor de Europa Cup I) zijn onlosmakelijk met hem verbonden.
Zijn persmomenten waren nooit saai. Soms cynisch, vaak raak, altijd memorabel. Hij had de gave om dingen kernachtig te verwoorden en hield niet van mooipraterij. Dat maakte hem geliefd bij journalisten én supporters.
Massale steunbetuigingen
Na het nieuws over zijn afscheid deelden talloze clubs, spelers en voetbalorganisaties hun herinneringen aan Beenhakker. Ajax, Feyenoord en Real Madrid plaatsten een eerbetoon op sociale media. Oud-internationals zoals Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder spraken hun respect uit.
“Leo was geen man van oppervlakkigheid. Hij had een scherpe blik en een groot hart,” aldus Van Bronckhorst. Ook de KNVB liet weten dankbaar te zijn voor zijn bijdrage aan het Nederlandse voetbal. “Hij was een gezicht, een stem en een bouwer van generaties.”
Invloed op meerdere generaties
Wat Beenhakker uniek maakte, was zijn langdurige impact. Spelers uit de jaren ’70 en ’80 kennen hem als een veeleisende vakman. Latere generaties zagen hem als analist, mentor en voetbaldenker. Hij overbrugde generaties en wist zich altijd relevant te houden.
Hij stond bekend als iemand die zijn spelers serieus nam, maar ook durfde te confronteren. Hij eiste inzet, maar gaf vertrouwen. En dat maakte hem een echte leermeester.
De man achter de coach
Achter het publieke figuur ging een warme, betrokken man schuil. Collega’s roemen zijn loyaliteit, zijn aandacht voor het individu en zijn oprechte interesse in mensen. Hij kon streng zijn, maar had ook altijd oog voor het menselijke aspect van topsport.
Zijn favoriete uitspraak, vaak herhaald in interviews: “Voetbal is het belangrijkste van de minst belangrijke dingen.” Het laat zien hoe diep hij in het spel zat – en tegelijk hoe goed hij het wist te relativeren.
Een onuitwisbare erfenis
Leo Beenhakker laat een indrukwekkende erfenis achter. Niet alleen in prijzen of statistieken, maar vooral in invloed. Hij hielp spelers groeien, bouwde teams met visie en liet overal een herkenbare signatuur achter.
Zijn nalatenschap leeft voort in trainersopleidingen, in de voetbalcultuur van Nederland én ver daarbuiten. De impact van Don Leo zal nog jaren voelbaar zijn – op velden, in kleedkamers en in herinneringen.
Conclusie: Don Leo blijft voor altijd een voetbalicoon
Met het afscheid van Leo Beenhakker verliest de voetbalwereld een man die veel méér was dan alleen een coach. Hij was een inspirator, een denker, een leider en een persoonlijkheid. Hij maakte van voetbal een kunstvorm, met oog voor detail en respect voor het spel.
Zijn stem zal gemist worden, zijn lessen blijven bestaan. Don Leo heeft het veld verlaten, maar zijn invloed blijft voelbaar in elke wedstrijd waar passie, discipline en visie samenkomen.
Leo Beenhakker
