Algemeen
Monsterlijke moeder veroordeeld tot levenslang voor gruwelijke marteling van haar totaal weerloze 13-jarige dochter – stiefvader komt er vanaf met slechts 20 jaar!
De Franse Sandrine Pissara (54) is veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf vanwege de gruwelijke mishandeling en verwaarlozing van haar 13-jarige dochter, Amandine. Jarenlang werd het meisje onderworpen aan fysiek en psychologisch geweld, wat uiteindelijk leidde tot haar tragische overlijden in 2020. Haar stiefvader werd eveneens bestraft en kreeg een gevangenisstraf van twintig jaar voor zijn rol als medeplichtige in deze gruweldaden.
Jarenlange mishandeling en isolatie
De mishandeling van Amandine begon al op jonge leeftijd. Al tijdens haar basisschooltijd werd het meisje regelmatig slachtoffer van fysiek geweld door haar moeder. De situatie verslechterde tijdens de coronapandemie, toen ze volledig werd geïsoleerd van de buitenwereld. Ze werd opgesloten in een kleine, donkere voorraadkamer zonder ramen en daglicht.
Amandine moest naakt in deze ruimte verblijven en werd onderworpen aan zware straffen. Haar moeder onthield haar regelmatig van voedsel en water, waardoor het meisje extreem verzwakte. Ze kreeg niet de kans om naar school te gaan en had geen enkel contact met de buitenwereld. Haar stiefvader, die op de hoogte was van de afschuwelijke omstandigheden waarin het meisje verkeerde, greep niet in en liet haar lijden voortduren.
De fatale gevolgen van de verwaarlozing
Op de dag van haar overlijden, in 2020, was Amandine ernstig ondervoed. Ze woog nog slechts 28 kilogram, een schokkend laag gewicht voor een kind van haar leeftijd. Daarnaast had ze blauwe plekken over haar hele lichaam, open wonden, kale plekken op haar hoofd en miste ze meerdere tanden. Uiteindelijk bezweek haar lichaam aan de extreme ontberingen en kreeg ze een fatale hartstilstand.
Toen de hulpdiensten arriveerden, troffen ze een uitgemergeld lichaam aan. De forensische experts concludeerden dat de dood het gevolg was van extreme ondervoeding en voortdurende mishandeling. Het onderzoek bracht aan het licht dat het meisje geen enkele medische hulp had gekregen, ondanks haar verslechterende toestand.
De rechtszaak en bekentenissen
Tijdens de rechtszaak werd duidelijk hoe gruwelijk de omstandigheden waren waarin Amandine leefde. Haar moeder, Sandrine Pissara, gaf toe verantwoordelijk te zijn voor de afschuwelijke mishandeling. In de rechtszaal verklaarde ze: “Ik ben een monsterlijke moeder.” Ze gaf aan dat ze haar dochter voortdurend had gestraft omdat het meisje haar herinnerde aan haar vader, Frédéric Florès. De man was eerder door een rechter uit de ouderlijke macht ontzet en had geen voogdij meer over zijn kinderen.
De stiefvader, die gedurende jaren getuige was van het geweld en de mishandelingen, bleef passief en deed niets om Amandine te beschermen. Ook hij werd schuldig bevonden en kreeg een celstraf van twintig jaar.
Reacties op de veroordeling
De zaak heeft voor veel opschudding gezorgd in Frankrijk en daarbuiten. Mensenrechtenorganisaties en kinderbeschermingsinstanties benadrukken hoe belangrijk het is om signalen van kindermishandeling eerder op te merken en in te grijpen. Er waren aanwijzingen dat Amandine in gevaar verkeerde, maar de ernst van de situatie werd pas na haar dood volledig duidelijk.
In de nasleep van de rechtszaak werd er gepleit voor strengere controles en betere bescherming van kwetsbare kinderen. De Franse autoriteiten willen evalueren hoe een dergelijk gruwelijk misbruik zo lang kon doorgaan zonder dat er werd ingegrepen.
Een leven dat niet had mogen eindigen
Amandine had een toekomst moeten hebben, vol kansen en liefde, maar werd beroofd van haar jeugd en uiteindelijk haar leven. De rechtszaak en de zware veroordelingen vormen een vorm van gerechtigheid, maar kunnen haar lijden en tragische dood niet ongedaan maken.
Met deze zaak komt opnieuw de vraag naar voren hoe de maatschappij kinderen in kwetsbare situaties beter kan beschermen en voorkomen dat dergelijke gruweldaden zich herhalen.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken