Algemeen
Mara (34): Ik wil niet op de kinderen van mijn broer passen!
Mara, een 34-jarige vrouw zonder kinderen, zit in een lastige situatie met haar familie. Toen haar broer en schoonzus haar vroegen om op hun twee jonge kinderen te passen tijdens een vakantie, besloot ze eerlijk te zijn: ze wilde het niet doen. Nu is de familie teleurgesteld, en Mara voelt de druk om haar grenzen te overschrijden, maar blijft bij haar beslissing.
Ik heb mijn eigen leven
Mara legt uit dat haar beslissing niets te maken heeft met een gebrek aan liefde voor haar neefje en nichtje. “Ik hou van die kinderen, maar oppassen is iets heel anders dan ze af en toe zien bij familie-etentjes,” zegt ze. “Het zijn handenbinders. Ze hebben constante aandacht nodig, en ik weet gewoon niet of ik dat aankan.”
Haar drukke baan en het verlangen naar vrijheid spelen ook een rol. “Ik heb mijn eigen leven en verantwoordelijkheden. Alleen omdat ik geen kinderen heb, betekent dat niet dat ik zomaar alles kan laten vallen om voor de kinderen van iemand anders te zorgen.”
Familiedruk en teleurstelling
Mara hoopte dat haar familie haar grenzen zou respecteren, maar dat bleek niet het geval. Haar broer reageerde boos en vroeg haar waarom ze niet gewoon wilde helpen. “Het voelde alsof hij verwachtte dat ik automatisch ‘ja’ zou zeggen, simpelweg omdat ik zijn zus ben.”
Haar ouders en andere familieleden voegden zich al snel bij de discussie. “Ze zeggen dingen als: ‘Maar het zijn toch je neefje en nichtje, dat kun je toch wel doen?’ Het voelt alsof ik de slechterik ben geworden omdat ik een keer nee heb gezegd.”
De emotionele impact
Sinds de afwijzing merkt Mara een verandering in haar familiebanden. “Mijn broer belt me minder, en tijdens familiebijeenkomsten hangt er een ongemakkelijke sfeer. Het voelt alsof ze allemaal vinden dat ik egoïstisch ben.” Dit maakt haar boos, maar ook verdrietig. “Ik begrijp waarom ze hulp nodig hebben, maar ik ben niet de juiste persoon om dat te geven.”
Mara stelde voor om een professionele oppas in te schakelen, maar haar broer wees dat idee af. “Hij zei dat het onpersoonlijk is om een vreemde op de kinderen te laten passen, terwijl ik beschikbaar ben. Dat voelt als extra druk.”
Balanceren tussen schuld en zelfzorg
Mara voelt zich schuldig, maar blijft vastberaden om haar grenzen te bewaken. “Ik zeg geen ‘nee’ uit gemeenheid of omdat ik niet wil helpen. Ik doe het voor mijn eigen welzijn. Als ik het toch zou doen, zou ik mezelf voorbijlopen, en dat kan ik niet toelaten.”
Ze hoopt dat haar familie uiteindelijk begrijpt dat haar keuze niet voortkomt uit een gebrek aan liefde, maar uit zelfzorg. “Het is oké om nee te zeggen, zelfs tegen familie. Dat betekent niet dat ik niet om ze geef.”
Een moeilijke maar noodzakelijke keuze
Voorlopig blijft de situatie gespannen, maar Mara blijft vasthouden aan haar beslissing. “Ik wil geen ruzie, maar ook niet mijn eigen welzijn opofferen om anderen tevreden te stellen. Soms moet je prioriteit geven aan jezelf, ook als dat betekent dat anderen teleurgesteld zijn.”
Mara’s verhaal benadrukt de moeilijke balans tussen familieverplichtingen en persoonlijke grenzen. Het laat zien dat ‘nee’ zeggen uit zelfzorg een daad van liefde kan zijn, zowel voor jezelf als voor de ander. Ze hoopt dat de spanningen uiteindelijk zullen afnemen en dat haar familie zal zien dat haar keuze niet uit onverschilligheid komt, maar uit de wens om trouw te blijven aan zichzelf.
Algemeen
Man (30) die meisje (14) betastte in zwembad krijgt geen straf, maar wel taallessen en begeleiding over omgang met vrouwen
Een 30-jarige man uit Merksem heeft van de rechtbank een probatie-opschorting gekregen. Hij stond terecht omdat hij in augustus 2023 een 14-jarig meisje ongepast had benaderd in een zwembad in Lier. De man hoeft niet naar de gevangenis, maar moet zich wel aan strikte voorwaarden houden.
Wat er gebeurde in het zwembad
De feiten speelden zich af op 13 augustus 2023 in het zwembad Lago De Waterperels in Lier. De man, aangeduid als Z.A., stapte die dag in een waterglijbaan. Volgens de aanklager maakte hij van dat moment gebruik om tegen een 14-jarig meisje aan te botsen. Onder water betastte hij het meisje kort, zo stelde de openbaar aanklager Karel Berteloot. “Het ging om ernstige feiten, waarvoor een minimumstraf van een jaar geldt”, lichtte de procureur toe.
Achtergrond en verklaring
De verdediging gaf de feiten toe en benadrukte dat Z.A. inziet dat zijn gedrag niet acceptabel was. Zijn advocaat legde tijdens de zitting uit hoe zijn cliënt vanuit Afghanistan naar België is gekomen. “Mijn cliënt maakt deel uit van een minderheidsgroep in Afghanistan, waar mannen en vrouwen strikt gescheiden leven. Hij had nooit eerder met vrouwen gezwommen, behalve met zijn eigen echtgenote”, aldus advocaat Naweed Ahmadzadah.
De man vluchtte destijds omdat hij en zijn familie doelwit werden van de Taliban. In België kreeg hij relatief snel een erkende vluchtelingenstatus.
Mogelijke gevolgen bij veroordeling
Volgens zijn advocaat zou een zware straf verstrekkende gevolgen hebben gehad. Een celstraf, zelfs met uitstel, zou niet alleen zijn huwelijk op het spel zetten, maar ook zijn status in België kunnen beïnvloeden. “Zijn vrouw weet niets van deze zaak. Bij een veroordeling dreigt hij zijn verblijfstitel te verliezen, met het risico dat hij nergens in Europa kan blijven. Terugkeer naar Afghanistan is geen optie”, aldus Ahmadzadah.
Voorwaarden in plaats van celstraf
De rechtbank erkende de ernst van de feiten, maar besloot rekening te houden met de achtergrond en situatie van de verdachte. Daarom koos de rechter voor een probatie-opschorting. Dit betekent dat Z.A. niet naar de gevangenis hoeft, op voorwaarde dat hij zich aan een aantal afspraken houdt.
Zo moet hij verdergaan met zijn Nederlandse lessen en aantonen dat hij actief zoekt naar werk. Ook moet hij begeleiding volgen om zijn kijk op vrouwen bespreekbaar te maken. Hij wordt daarbij begeleid door een justitieassistent of gespecialiseerde instantie.
Signaal van de rechter
Met de probatie-opschorting wil de rechter een duidelijk signaal afgeven. Het gedrag van de man is onaanvaardbaar, maar door begeleiding en verplichtingen moet herhaling worden voorkomen. Volgens de rechtbank is het belangrijk dat Z.A. zijn integratie in België voortzet en zijn kijk op omgangsvormen met vrouwen verbetert.
Het dossier maakt duidelijk dat Z.A. de ernst van zijn gedrag erkent. Door te investeren in taal, werk en begeleiding wil de rechtbank hem een tweede kans bieden, zonder dat hij zijn toekomst in Europa volledig verliest.