Angela en haar gezin hebben een bewuste keuze gemaakt om een leven zonder geld te leiden, een beslissing die door velen als onconventioneel wordt beschouwd. Deze keuze betekent echter niet dat ze volledig zonder inkomsten zitten. Ze maken gebruik van overheidssteun, waaronder zorgtoeslag, kinderbijslag en kindgebonden budget. Angela legt uit dat ze recht hebben op deze toeslagen als gezin met een laag inkomen, en dat deze bijdragen essentieel zijn om basisbehoeften te dekken zoals zorg, huur en kleding voor hun kinderen.

De reden achter hun beslissing kwam voort uit een diep verlangen om los te breken van de ratrace van het moderne leven. Angela en haar partner werkten jarenlang fulltime, maar realiseerden zich dat ze nauwelijks tijd hadden voor hun gezin en zichzelf. De constante druk om meer te verdienen en het gevoel altijd achter de feiten aan te lopen, motiveerden hen om een drastische verandering in hun levensstijl door te voeren. Ze verkochten hun huis in de stad en verhuisden naar een boerderij op het platteland, waar ze streven naar zelfvoorzienend leven. Ze verbouwen hun eigen groenten, ruilen goederen met buren en proberen zoveel mogelijk zelf te repareren en hergebruiken.

Hoewel de keuze om zonder geld te leven voor hen persoonlijk bevrijdend was, was het niet zonder uitdagingen. Ze wisten dat ze tijdelijk afhankelijk zouden zijn van overheidssteun om rond te komen. Angela benadrukt echter dat hun afhankelijkheid van toeslagen slechts een tussenstap is, totdat ze volledig zelfvoorzienend kunnen worden. Haar gezin werkt hard om steeds minder afhankelijk te zijn van externe hulpbronnen, waarbij ze hopen uiteindelijk zonder enige vorm van inkomen of toeslagen te kunnen leven.

Ondanks hun bewuste keuze roept hun levensstijl gemengde reacties op. Sommige mensen beschuldigen hen ervan te profiteren van het systeem omdat ze geen conventionele baan hebben, terwijl ze toch gebruikmaken van toeslagen. Angela verwerpt deze kritiek door te benadrukken dat hun levensstijl juist gebaseerd is op hard werken en duurzaamheid, en dat ze hun gemeenschap ondersteunen door diensten en goederen te ruilen. Ze helpen hun buren bij het verbouwen van voedsel, repareren apparatuur en dragen bij aan de lokale economie op manieren die misschien minder zichtbaar zijn, maar net zo waardevol.

Voor Angela is leven zonder geld niet alleen een praktische keuze, maar ook een filosofische. Ze wil haar kinderen laten zien dat geluk en voldoening niet afhankelijk zijn van een hoog inkomen of materialistische doelen. In plaats van te focussen op een carrière en financiële rijkdom, moedigt ze haar kinderen aan om hun passies te volgen en vaardigheden te ontwikkelen die hen vreugde brengen. Ze willen hun kinderen laten zien dat het mogelijk is om op een creatieve en zelfvoorzienende manier te leven, zonder de afhankelijkheid van het financiële systeem.

Hoewel Angela’s gezin momenteel nog gebruikmaakt van toeslagen, benadrukt ze dat dit een tijdelijke oplossing is. Het uiteindelijke doel is om volledig onafhankelijk te zijn van financiële middelen en hun zelfvoorzienende levensstijl verder uit te bouwen. Ze ziet een toekomst waarin ze zonder geld kunnen leven en volledig onafhankelijk zijn, zowel van overheidssteun als van het financiële systeem.

Angela erkent dat hun keuzes controversieel kunnen zijn en dat hun levensstijl niet voor iedereen geschikt is. Toch blijft ze trouw aan haar overtuigingen. Voor haar gaat het niet alleen om het vermijden van geld, maar om het leiden van een leven dat in lijn is met hun waarden van duurzaamheid, onafhankelijkheid en vrijheid. Hun zelfvoorzienende leven stelt hen in staat om tijd met elkaar door te brengen, te genieten van de natuur en de dingen die er echt toe doen.

Ondanks de uitdagingen blijft Angela hoopvol. Ze is vastberaden om door te zetten en gelooft dat ze uiteindelijk hun doel zullen bereiken om volledig zelfvoorzienend te worden. “Het is niet altijd makkelijk,” zegt Angela, “maar we zijn gelukkiger dan ooit. We hebben tijd voor elkaar, voor onze kinderen en voor de dingen die echt belangrijk zijn in het leven.”