Algemeen
Frans Bauer was bang dat hij zijn vrouw zou verliezen: ‘Dat is het enige dat ik niet aankan’
Frans Bauer (49) heeft in zijn leven al veel verdriet en verlies meegemaakt, maar het moeilijkste dat hij heeft moeten doorstaan, is het herseninfarct dat zijn vrouw Mariska vorig jaar heeft gehad.
In het programma De Kist vertelde hij gisteravond openhartig over deze ingrijpende gebeurtenis.
In het programma, waarin presentator Kefah Allush met bekende Nederlanders praat over leven en dood, deelde Frans Bauer zijn diepste gevoelens.
Hij benadrukte dat hij geen tijd wil koppelen aan iemands overlijden, omdat hij vindt dat dit de herinneringen aan die persoon vertroebelt.
Voor Frans voelt het alsof zijn vader Chris nog steeds bij hem is, omdat hij geen specifieke tijdsduur aan zijn overlijden verbindt. Dit helpt hem om met het verdriet om te gaan.
Ondanks het verlies van geliefden in zijn leven, zoals zijn oom
en tante die samen uit het leven stapten en het tragische ongeluk
van het broertje van zijn vrouw Mariska, beschouwt Frans het
herseninfarct van Mariska als het moeilijkste dat hij heeft
meegemaakt.
Hij beschreef de angst en machteloosheid die hij voelde toen Mariska plotseling z!ek werd en snel verslechterde.
Frans en Mariska zijn al sinds hun zestiende samen, en het idee dat hij haar zou kunnen verliezen, was ondraaglijk voor hem.
Hij bekende emotioneel dat hij op dat moment dacht dat ze zou sterven, en dat dit zijn grootste angst was.
Frans voelde zich machteloos en realiseerde zich hoeveel hij van Mariska houdt. Het feit dat hij niets kon doen, maakte de situatie des te moeilijker.
Hoewel hij normaal gesproken niet bidt, begon hij sinds die dag te bidden voor Mariska’s herstel.
Gelukkig gaat het nu goed met haar, en Frans beschouwt het als
een wonder dat ze zo ver is gekomen.
Als het gaat om zijn eigen nalatenschap, hoopt Frans dat zijn kinderen zullen denken dat hij een goede vader is geweest.
Voor hem is dit het belangrijkste, veel meer dan zijn carrièreprestaties. Hij wil herinnerd worden als een liefhebbende vader die er altijd voor zijn kinderen was.
Het openhartige gesprek van Frans Bauer in De Kist raakte veel mensen, omdat het laat zien hoeveel liefde en waardering hij koestert voor zijn familie en geliefden.
Het herinnert ons eraan dat het leven kostbaar is en dat we moeten koesteren wat we hebben, vooral de mensen van wie we houden.
In een recente aflevering van Mr. Frank Visser Doet Uitspraak stond niet een klassiek burenconflict centraal, maar juist een gezamenlijke strijd van twee betrokken bewoners tegen hun woningcorporatie. Margriet en Alice, twee bevlogen buurvrouwen uit Den Helder, kwamen lijnrecht tegenover hun woningbouwvereniging te staan vanwege het gebruik van hun buitenruimte. Wat begon als een praktisch meningsverschil over planten en tuinmeubilair, groeide uit tot een landelijke kwestie die veel mensen raakte.
Acht jaar tuinplezier komt onverwacht tot stilstand
Margriet en Alice wonen al ruim acht jaar naast elkaar in een wooncomplex in Den Helder. Vanaf het moment dat ze er kwamen wonen, besloten ze om hun gezamenlijke terras op een sfeervolle manier in te richten. Met groen, tuinmeubilair en decoratieve elementen gaven ze hun leefomgeving meer persoonlijkheid. Deze inrichting was niet het resultaat van eigen initiatief alleen: er was destijds mondeling overleg geweest met de woningcorporatie, die geen bezwaren had tegen het gebruik van de buitenruimte op die manier.
Lange tijd was er geen vuiltje aan de lucht. De tuinen waren goed onderhouden, stoorden niemand en zorgden zelfs voor meer betrokkenheid in de buurt. Maar na jaren van rust kwam er plots een ommekeer: de woningcorporatie liet weten dat de tuinen moesten verdwijnen vanwege brandveiligheidsvoorschriften.
Bewoonsters voelen zich overvallen
De aankondiging kwam voor Margriet en Alice als een donderslag bij heldere hemel. Wat jarenlang werd getolereerd – of zelfs stilzwijgend werd toegestaan – zou nu ineens verboden zijn. Volgens de woningcorporatie vormen de planten, hekjes en stoelen een potentieel obstakel bij calamiteiten. Ze beriepen zich op recente regelgeving waarin staat dat alle vluchtroutes vrij van belemmeringen moeten zijn.
Voor de buurvrouwen voelde deze verandering als onbegrijpelijk. “We hebben hier altijd netjes voor gezorgd. Er is niets veranderd aan de inrichting. Waarom zou het nu ineens niet meer mogen?” vraagt Alice zich hardop af. Margriet voegt daaraan toe: “We voelen ons gewoon niet gehoord. Het lijkt alsof er gezocht wordt naar een reden om iets weg te nemen dat ons blij maakt.”
Nieuwe beleidsregels zorgen voor discussie
De woningbouwvereniging gaf aan dat zij gebonden zijn aan actuele wet- en regelgeving die strikter is geworden. Volgens de organisatie moeten alle gemeenschappelijke vluchtroutes vrij blijven van objecten die de doorgang kunnen belemmeren. In dat kader zouden de decoraties en meubels op de terrassen niet langer zijn toegestaan, ongeacht eerdere afspraken.
Een woordvoerder benadrukte dat het niet gaat om persoonlijke voorkeuren of willekeur: “Het is onze verantwoordelijkheid om te zorgen voor de veiligheid van alle bewoners. We begrijpen dat het vervelend is, maar het beleid geldt voor iedereen en is niet gericht op individuen.”
Mr. Frank Visser onderzoekt de situatie
Omdat beide partijen geen middenweg wisten te vinden, werd Mr. Frank Visser ingeschakeld. Hij reisde af naar Den Helder om de situatie met eigen ogen te bekijken en beide kanten van het verhaal te horen. De rechter bekeek de terrassen, sprak met de betrokkenen en ging in op de juridische kaders rondom woonveiligheid en eigendomsrecht.
Wat opviel tijdens zijn bezoek was het verschil in beleving tussen bewoners en corporatie. Voor de vrouwen gaat het om een stukje leefgeluk, terwijl de corporatie zich genoodzaakt ziet om regels te handhaven die voortkomen uit verantwoordelijkheidsgevoel en veiligheid.
Poging tot compromis leidt tot teleurstelling
Tijdens het proces stelde de woningcorporatie nog een compromis voor: als de dames minimaal twee meter vrije doorgang op het terras zouden houden, mochten zij de rest van de tuin behouden. Dit voorstel leek op papier redelijk, maar in de praktijk betekende het dat vrijwel alle zon uit hun buitenruimte zou verdwijnen. Voor Alice en Margriet was het voorstel dan ook niet werkbaar. “Dan houden we alleen nog een strook over in de schaduw. Daar groeit niets, en het is niet leefbaar,” zei Alice teleurgesteld.
Juridisch oordeel: regelgeving weegt zwaarder
Uiteindelijk volgde de uitspraak van Mr. Frank Visser. Hij toonde begrip voor het standpunt van Margriet en Alice, maar gaf aan dat juridische regels en verantwoordelijkheden voor woningcorporaties zwaar wegen. Omdat de inrichting van de terrassen op een vluchtroute ligt, is de woningcorporatie volgens hem in haar recht om in te grijpen.
Met pijn in het hart moesten de dames hun geliefde tuinen afbreken. Hoewel de uitspraak juridisch steek hield, was het emotionele effect op de bewoners groot. Wat jarenlang een bron van plezier was, moest in korte tijd verdwijnen.
Publiek leeft mee via sociale media
De aflevering maakte veel los bij de kijkers van het programma. Op sociale media stroomden de reacties binnen, waarbij velen zich uitspraken over het verlies van de tuintjes. Er werd vooral emotioneel gereageerd op het gebrek aan maatwerk en empathie vanuit de organisatie.
“Zoveel moeite gestoken in iets wat vreugde bracht, en dan moet het ineens weg,” schreef een kijker. Een ander liet weten: “Zonde dat er niet naar een creatieve oplossing is gekeken. Alles lijkt tegenwoordig zwart-wit geregeld te worden.”
Er waren ook genuanceerdere stemmen. “Ik snap de woningcorporatie ook wel,” reageerde iemand. “Veiligheid moet voorop staan. Bij nood wil je gewoon snel naar buiten kunnen. Maar toch blijft het wrang dat het zo moet eindigen.”
Wat een treurigheid om brandveiligheid als argument te gebruiken. Dat los je op door simpel de hekjes weg te halen. Die regelzucht is zó vermoeiend #mrFrankVisser
— Gonny (@gon78ny) April 3, 2025
Je wordt toch helemaal schijtziek van die zielige betutteling. Met je struikelgevaar.#mrfrankvisser
— wilfred (@wilfredvleeuwen) April 3, 2025
Ambtenaren en woningbouwverenigingen denken in problemen, niet in oplossingen of aan maatwerk..kan niet, bestaat niet, komt niet in ze op..kunnen ze niks aan doen=beroepsdeformatie! 😂 #mrfrankvisser
— Antoine (@AntoineBongers) April 3, 2025
Reflectie op een groter maatschappelijk vraagstuk
Wat deze zaak bijzonder maakt, is dat het raakt aan een groter thema: hoe vinden we de balans tussen leefkwaliteit en regelgeving? In een samenleving waar regels belangrijk zijn voor veiligheid en gelijkheid, is het soms lastig om ruimte te houden voor menselijke maat en persoonlijke omstandigheden.
Margriet en Alice voelden zich jarenlang betrokken bij hun woonomgeving en investeerden liefde en energie in hun tuin. Dat hun inspanningen nu niet meer op prijs worden gesteld, voelt als een verlies dat verder gaat dan wat decoratie alleen.
Een bitter afscheid van een stukje leefgeluk
Hoewel de juridische uitkomst van de zaak helder is, laat het conflict een emotionele nasleep achter. Voor Margriet en Alice betekende hun tuin meer dan alleen een paar planten: het was een plek van rust, verbinding en trots. Het wegnemen daarvan werd door hen én veel kijkers gezien als een verlies van menselijkheid binnen een systeem van regels.
Deze aflevering van Mr. Frank Visser Doet Uitspraak laat zien hoe beleid en praktijk soms botsen, en hoe belangrijk het is om in regelgeving ook ruimte te houden voor dialoog en nuance. Wat begon als een kwestie over planten en stoelen, eindigde als een maatschappelijk verhaal over betrokkenheid, communicatie en de betekenis van thuis.