Algemeen
Ouders van 1.85 m groot merken iets vreemds bij de geboorte van hun baby
Jaime Jenkins, 23, en haar partner Jakob keken vol spanning uit naar de komst van hun eerste kindje. Maar tijdens de twaalfde week van de zwangerschap toonde een echografie dat er iets niet helemaal in orde was.
De daaropvolgende weken waren gevuld met pijn en onzekerheid voor het angstige paar, terwijl ze tegelijkertijd hun toekomst planden zonder te weten wat er precies mis was met hun ongeboren dochtertje.
Enkele weken voor de geplande bevalling brachten de artsen slecht nieuws: de longen van de baby hadden zich niet voldoende ontwikkeld, en de veiligste optie leek het afbreken van de zwangerschap.
Maar Jamie weigerde dit te accepteren. “Ik kon haar schoppen voelen en we hadden al een naam voor haar. Het was absoluut ondenkbaar voor mij om haar geen kans op leven te geven,” zei de vastberaden jonge moeder.
Toen Helena werd geboren, gaven de artsen weinig hoop op overleving, en haar ouders bereidden zich voor om afscheid te nemen. Maar tot ieders verbazing groeide Helena sterker en sterker, waarmee ze niet alleen haar ouders maar ook de artsen verbaasde.
Na zes weken werd eindelijk de diagnose gesteld: ze leed aan een zeldzame vorm van dwerggroei, diastrofische dysplasie genaamd.
In de loop der jaren heeft Helena meerdere levensbedreigende situaties doorstaan, maar elke keer wist ze te herstellen. Ondertussen hebben haar ouders zich uitgebreid geschoold om haar de beste zorg te kunnen bieden, wat veel tijd en toewijding vergde.
Na een DNA-analyse ontdekten Helena’s ouders dat ze beide drager waren van dezelfde zeldzame vorm van dwerggroei, ondanks hun lengte van 1 meter 85.
Ze noemden hun dochter liefkozend ‘Thumbelina’ en zijn enorm trots op haar, hoewel ze nog niet hebben besloten of ze meer kinderen willen vanwege het risico op dezelfde aandoening.
Ondanks de uitdagingen genieten Helena’s ouders van elk moment met haar. Ze kleden haar graag in prinsessenjurken, wat haar ziekenhuisbezoeken draaglijker maakt. Helena straalt wanneer ze aandacht krijgt en heeft zelfs haar eerste modellenwerk voor een handgemaakte kledinglijn.
Haar ouders delen Helena’s reis op Facebook, in de hoop anderen te inspireren en ondersteunen die in vergelijkbare situaties verkeren.
Hoewel Helena regelmatig medische controles ondergaat, streven haar ouders ernaar om haar leven zo gelukkig en vervuld mogelijk te maken, in de hoop elk moment van haar leven te vieren, hoe klein ook. Met haar aanstekelijke lach en vastberadenheid heeft Helena misschien zelfs een toekomst als model voor zich!
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.