Algemeen
Zeehond blijft duiker lastigvallen, dan beseft hij waarom: ‘Zo mooi!’
Duiker Gary Grayson bevond zich in de kristalheldere wateren rondom de adembenemende Scilly-eilanden, gelegen in het betoverende Verenigd Koninkrijk.
Het was een dag als geen ander, waar de zon haar stralen liefdevol uitstortte over de glinsterende zee, en de lucht gevuld was met een zachte bries die het gevoel van avontuur in de lucht bracht. Terwijl Gary rustig zijn weg baande door het water, werd zijn serene wereld plotseling verstoord door de onverwachte aanwezigheid van twee majestueuze grijze zeeleeuwen.
Deze zeeleeuwen, verre van verlegen, benaderden Gary met een nieuwsgierigheid die grensde aan opwinding. Met speelse nieuwsgierigheid kwam een van de zeeleeuwen recht op Gary af, zijn ogen twinkelden van opwinding terwijl hij zijn neus zachtjes tegen die van Gary drukte.
Voor Gary was het een moment van verwarring, een moment waarop hij zich afvroeg wat deze ongewone interactie betekende. Maar voordat hij het goed kon begrijpen, verraste de zeeleeuw hem door zijn hand zachtjes vast te grijpen en hem mee te nemen op een verrassende reis.
Het was alsof de zeeleeuw hem uitnodigde voor een dans in de diepten van de oceaan, een dans van verbinding tussen mens en dier.
Met een gracieuze beweging bracht de zeeleeuw Gary naar zijn zachte, vriendelijke buik, waar de zachte bontjas van de zeebewoner een uitnodigende aanblik bood. Het was een gebaar van pure genegenheid, een uitnodiging tot vriendschap die geen woorden nodig had om begrepen te worden.
Voor Gary was het een moment van verwondering en vreugde, een moment waarop de grenzen tussen mens en natuur vervaagden en plaatsmaakten voor een gevoel van harmonie en verbondenheid.
Terwijl hij zijn hand uitstrekte om de zeeleeuw zachtjes te aaien, voelde hij een golf van warmte en vreugde door zijn hele wezen stromen. Het was alsof hij werd omarmd door de kracht en de schoonheid van de natuur zelf, een ervaring die hem voor altijd zou bijblijven.
En zo, te midden van de rustgevende stilte van de oceaan en de speelse interactie met zijn onverwachte metgezellen, vond Gary een moment van pure vreugde en verwondering. Het was een moment dat hij voor altijd in zijn hart zou koesteren, een herinnering aan de onvoorspelbare en betoverende schoonheid van het leven onder de golven.
Als je geïnspireerd bent door dit ontroerende moment van mens-dierverbinding, nodigen we je uit om deze schitterende video te delen met je vrienden en geliefden. Laten we samen de wonderen van de natuur vieren en de magie van onze band met de dierenwereld koesteren. Want in de diepten van de oceaan en daarbuiten, zijn we allemaal met elkaar verbonden door de eindeloze stroom van het leven.
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.