Algemeen
Foto van betrapte Marco Borsato bij optreden van Jada gaat door merg en been bij fans: ‘Een triest beeld!’
Marco Borsato kiest voor de schaduw tijdens emotioneel optreden van dochter Jada
Het optreden van Jada Borsato in Alkmaar had een feestelijke avond moeten worden, maar voor veel aanwezigen kreeg het moment een extra laag emotie door de onverwachte aanwezigheid – of beter gezegd afwezigheid – van haar vader. Marco Borsato werd namelijk gespot achter een groot wit doek, bijna alsof hij een onzichtbare toeschouwer wilde zijn. Het beeld zorgde voor veel reacties, zowel in de zaal als online, en werd door televisieverslaggevers omschreven als “een verdrietig gezicht”.
Een man achter het doek
Wie in de zaal aanwezig was, kon het bijna niet missen: een groot wit doek waarachter Borsato stond, op slechts enkele meters van het podium. Hij hield zich stil, weg van de schijnwerpers, maar duidelijk aanwezig. Het was een geladen beeld. Terwijl andere familieleden zichtbaar meezongen en applaudisseerden, bleef Marco in zijn beschutte positie.
Zijn keuze om zich te verschuilen lijkt veel te zeggen over de innerlijke strijd die hij mogelijk ervaart. Het doek fungeerde niet alleen als fysieke barrière, maar ook als een metafoor voor de afstand die hij voelt tot de buitenwereld. Het was alsof hij aanwezig wilde zijn voor zijn dochter, maar tegelijkertijd de publieke blik wilde vermijden.
De symboliek van onzichtbaarheid
Dit moment laat zien hoe ingewikkeld het kan zijn voor publieke figuren om deel te nemen aan familiegebeurtenissen wanneer hun privéleven onder een vergrootglas ligt. Het optreden van een dochter zou normaal gesproken een reden tot trots en openlijke aanwezigheid zijn. Maar in dit geval was zijn aanwezigheid eerder stil, ingetogen en omgeven door spanning.
Het witte doek kan bijna gezien worden als een symbool van bescherming: voor hemzelf, maar ook voor zijn gezin. Het is een poging om de buitenwereld even buiten te sluiten, om ongestoord te kunnen meemaken hoe zijn dochter schittert op het podium.
De druk van publieke opinie
Marco Borsato bevindt zich al geruime tijd in een lastige positie, met een juridische procedure die nog boven de markt hangt. De publieke opinie is verdeeld en elke verschijning kan aanleiding geven tot nieuwe discussies.
Door zich af te schermen, lijkt Borsato de regie terug te willen nemen over hoe en of hij gezien wordt. Het is een manier om er wel te zijn voor zijn dochter, maar zonder dat het moment overschaduwd wordt door zijn eigen situatie. Dit maakt zijn keuze invoelbaar, hoe ongebruikelijk die voor sommigen ook leek.
Emotionele lading in de zaal
Mensen die aanwezig waren, beschreven het als een “pijnlijk mooi” tafereel. Enerzijds was er trots: een vader die de moeite neemt om zijn dochter te steunen. Anderzijds hing er een voelbare spanning in de lucht, alsof iedereen zich bewust was van het contrast tussen de vrolijke muziek op het podium en de man die stil achter het doek stond.
Het zorgde voor een emotioneel geladen moment dat velen nog lang zal bijblijven. Voor Jada zelf moet het bijzonder zijn geweest om te weten dat haar vader erbij was, ondanks de omstandigheden.
Kwetsbaarheid van publieke figuren
Het beeld van Marco Borsato achter het witte doek laat zien hoe kwetsbaar publieke figuren kunnen zijn, zelfs tijdens intieme familiegebeurtenissen. Het optreden werd een moment dat niet alleen over muziek ging, maar ook over menselijkheid, bescherming en de zoektocht naar rust.
Voor buitenstaanders kan zo’n beeld veel oproepen: medelijden, begrip, of juist vragen over hoe iemand omgaat met de druk van de publieke arena. Wat in elk geval duidelijk werd, is dat Borsato bewust kiest voor een terughoudende houding.
De verstopte Marco
In de media werd het moment opgepikt als veelzeggend. De verstopte Marco, zoals hij inmiddels wordt genoemd, lijkt een man die probeert een balans te vinden tussen privé en publiek. Zijn positie achter het doek was een manier om deel te blijven van een belangrijk familie-evenement, zonder het middelpunt te worden van de aandacht.
Misschien was dat precies wat hij nodig had: een manier om aanwezig te zijn, zonder zich bloot te geven. Het gaf het optreden een extra gelaagdheid en maakte het voor velen tot een herinnering die verder ging dan muziek alleen.
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.