Algemeen
Thérèse Boer verteld over haar leven samen met Jonnie en hun laatste momenten samen
In de wereld van de gastronomie was de naam Jonnie Boer synoniem met innovatie, passie en ongeëvenaarde kwaliteit. Als chef en de drijvende kracht achter het vermaarde sterrenrestaurant De Librije in Zwolle, heeft hij de Nederlandse culinaire scene voorgoed veranderd. Zijn plotselinge overlijden in april, na kortademigheid, liet de gehele branche en ver daarbuiten in diepe rouw achter. Voor het eerst blikt zijn echtgenote en zakenpartner, Thérèse Boer (54), in een interview met het AD uitvoerig terug op het leven met Jonnie, het onwerkelijke afscheid, en haar vastberadenheid om hun gezamenlijke levenswerk voort te zetten. Een intiem gesprek over verlies, veerkracht en de blijvende aanwezigheid van een geliefde.
Een Onverwacht Teken van Boven: Troost in Kleine Momenten
Thérèse Boer zit in de serene binnentuin van De Librije, omringd door de kruiden die zo kenmerkend waren voor Jonnie’s kookstijl. Terwijl ze spreekt, landt een felgroene libelle met ragfijne vleugels precies op haar rechterschouder. Ze glimlacht nauwelijks verbaasd, alsof ze een bekende groet. Dit kleine, toevallige moment draagt voor Thérèse nu een diepere betekenis. Sinds het onverwachte overlijden van haar echtgenoot bestaan toeval en betekenis niet langer als afzonderlijke begrippen in haar leven. Zelfs een libelle is geen gewone libelle meer; het voelt als een teken.
Deze zoektocht naar betekenis manifesteert zich ook in andere geluiden. “Die [koekoek] hoor ik nu elke morgen bij ons huis,” vertelt Thérèse. Haar dochter Isabelle, die net als haar zoon Jimmie weer thuis woont, heeft haar verzekerd dat de koekoek er al veel langer zat. “Maar ik hoor ’m nu pas. Ineens ben je veel meer met geluiden bezig. Dan denk ik weleens: dat is ’m. Jonnie. Heel raar. Ik weet niet of je erin moet geloven. Maar het voelt als een soort van troost.” Deze kleine, persoonlijke signalen bieden haar houvast in een periode van diep verdriet.
De Weg Vooruit: Sterker Worden en Doorgaan
De afgelopen periode is ontegenzeggelijk zwaar geweest voor Thérèse en haar familie. Toch voelt ze zich naar eigen zeggen steeds sterker worden. Ze weet dat ze moet doorgaan, ook voor Jonnie. Daarom is ze alweer langzaamaan begonnen met haar werk als gastvrouw en sommelier in het restaurant dat zij samen met Jonnie hebben opgebouwd. Haar handen rusten op haar knieën, terwijl ze in de zon fronsend kijkt. “Dat zou Jonnie ook willen. Hij zou niet willen dat ik thuis ga zitten kniezen.”
Ondanks deze vastberadenheid blijft hetgeen er gebeurd is, onwerkelijk. Het zal wellicht nooit volledig wennen. “Natuurlijk, het is de realiteit. Maar de eerste dagen heb je zoiets van: het is niet zo. Je gelooft het ook niet. Maar dan zie je ‘m in de kist liggen. En dan weet je: godverdomme, het is echt zo.”
Het verlies van Jonnie, die 60 jaar werd, heeft een immense leegte achtergelaten. “Heel leeg,” zegt Thérèse zacht. Jonnie vulde haar leven; hij was niet alleen haar geliefde en zakenpartner, maar ook haar beste vriend. “Want naast geliefden en zakenpartners waren we ook maatjes. Dat maakt het allemaal nog lastiger.” Ze kijkt richting de keuken, een plek waar Jonnie zo in zijn element was en waar hij de meest wonderlijke ideeën kreeg. Ze herinnert zich hoe Jonnie zelfs van de kleinste momenten iets bijzonders kon maken, met zijn koken, zijn lach, en zijn onnavolgbare grappen. “Koken, lachen, alles deed hij voluit.”
Deze passie en humor waren ook de sleutel tot het immense succes van De Librije. Het restaurant werd een bloeiende onderneming, aangedreven door Jonnie’s onophoudelijke energie en creativiteit. De humor was daarbij nooit ver weg. “Zei hij bijvoorbeeld dat ik nog geen theewater kan opzetten,” lacht Thérèse. Om er direct aan toe te voegen: “Is niks van waar, hoor. Maar voor de rest…”
Dit bericht op Instagram bekijken
Een Band voor het Leven: De Beginjaren en het Pad naar Succes
Het verhaal van Jonnie en Thérèse begon in 1990, in een lokale discotheek genaamd Locomotion in Steenwijk. Daar zoende Thérèse Jonnie voor het eerst, terwijl hij aan het dansen was met twee andere vrouwen. “Ja, ik dacht: ik stap er gewoon op af,” blikt ze terug met een glimlach. Hoewel ze elkaar al langer kenden uit hun geboorteplaats Giethoorn, was dit het begin van hun bijzondere relatie.
Wat maakte Jonnie destijds zo speciaal? “Hij kleedde zich altijd heel mooi, had vaak van die pakken. En wat langer haar, in een staart. En hij zag er gewoon goed uit, ook omdat hij veel sportte. Gewoon een hele mooie vent.” Thérèse benadrukt dat Jonnie ondanks zijn groeiende succes altijd zichzelf is gebleven. “Is ook zo. Daar veranderde het succes niks aan. Het ging Jonnie ook niet om de sterren. Het belangrijkste waren de gasten. Heeft hij altijd gezegd.” Deze nuchtere instelling vormde de basis van hun gezamenlijke filosofie.
De zoen in Steenwijk was het startpunt van niet alleen een diepe liefdesrelatie, maar ook van een uniek professioneel partnerschap. Elf jaar nadat ze De Librije overnamen, in 2004, ontvingen Jonnie en Thérèse hun derde Michelinster. Een prestigieuze status die het Zwolse restaurant, als een van de weinigen in Nederland, tot op de dag van vandaag heeft behouden. Dit succes kwam niet zomaar aanwaaien; het waren jaren van intensief werken, waarbij zestien uur per dag eerder regel dan uitzondering was. Klagen deden ze echter nooit. Integendeel, ze genoten van elke ontwikkeling in het restaurant en bovenal van elkaars gezelschap. “We waren altijd samen. Maar dan ook echt áltijd,” bevestigt Thérèse.
Samen Door Dik en Dun: Passies en Plannen
Naast hun werk waren Jonnie en Thérèse ook in hun vrije tijd onafscheidelijk. Ze deelden een liefde voor muziek, luisterend naar 80’s klassiekers van artiesten als Bon Jovi, Phil Collins, U2 en Simply Red. Maar hun grootste gedeelde passie was de natuur en het buitenleven. Ze waren vaak samen op het water of toerend op de motor door het prachtige Overijsselse landschap. Dit landschap, waar ze beiden zo van hielden, diende jarenlang als een onuitputtelijke inspiratiebron voor de innovatieve gerechten die Jonnie creëerde in De Librije.
De gedachte was dat dit alles nog jaren zou voortduren. Hoewel Jonnie plannen had om geleidelijk af te bouwen en meer tijd vrij te maken voor reizen met Thérèse, met bestemmingen als Azië en Zuid-Amerika in gedachten, en zijn opvolger Nelson Tanate meer ruimte te geven, zou zijn invloed nog geruime tijd merkbaar blijven. Totdat, op woensdag 23 april van dit jaar, het noodlot op tragische wijze toesloeg.
De Laatste Momenten: Een Onwerkelijke Ervaring op Bonaire
Het stel bevond zich op Bonaire, een plek waar ze al jaren een huis hadden pal aan het water. Deze Caribische oase was hun veilige haven, een plek waar ze zich volledig op hun gemak voelden. Maar zelfs de rust van de zee kon niet verhullen dat er iets aan de hand was. Jonnie voelde zich al een paar dagen niet fit, ervoer kortademigheid en voelde zich anders dan normaal. “Ik weet het niet,” zei hij twee dagen eerder tegen Thérèse.
Van paniek was aanvankelijk geen sprake. Die avond gingen ze zelfs nog uit eten, genietend van elkaars gezelschap zoals altijd. Totdat Jonnie de volgende ochtend, op dinsdag, opnieuw onwel werd. De huisarts verwees hem direct door naar het ziekenhuis. Er volgden uitgebreide onderzoeken van zijn hart en longen. De artsen vonden echter geen directe afwijkingen, maar er klopte iets niet. Daarom stuurden ze Jonnie door naar de Eerste Hulp voor verdere diagnostiek.
Dit bericht op Instagram bekijken
Terwijl Jonnie terugkwam van een derde onderzoek, zag Thérèse hem in een kamertje op het bed gaan zitten. Ze schrok. “Ineens krijgt Jonnie het heel erg benauwd.” Zijn laatste woorden waren: “Ik heb mijn puf niet gehad.” Daarna ging het snel. In een flits volgde een longembolie, een hartstilstand, en een reanimatie die drie kwartier duurde. Alles kwam voorbij in een wervelwind van medische handelingen.
Even leek er nog hoop. Wonder boven wonder begon Jonnie na twintig minuten zelf weer te ademen. Er was optimisme bij iedereen, inclusief de artsen, die positief klonken. “Zelfs de dokters klonken positief. We konden gewoon naar huis. De volgende ochtend zouden ze hem voorzichtig wakker maken.”
Het Einde van een Tijdperk: Een Hartverscheurend Afscheid
De verwachte ochtend kwam echter niet zoals gehoopt. Om vier uur ’s nachts werd Thérèse gebeld met het dringende verzoek onmiddellijk naar het ziekenhuis te komen. “Jonnie had een te lage bloeddruk. En toen vielen zijn organen uit. En een deel van zijn hart.” Op dat moment wist Thérèse dat het einde nabij was. “Dat kregen we een paar uur later ook te horen, toen ik samen met Isabelle aan zijn bed zat om over hem te waken. Ze konden niks meer voor hem doen.”
Toch vocht Jonnie door. Om negen uur kreeg zijn hart zelfs nog een opleving. Artsen boden een reanimatie aan, een laatste poging, maar niet zonder risico. “Dat zeiden ze er meteen bij: we weten niet hoe hij eruit zal komen. Ze zagen al wel een beschadiging in zijn hersenen.” Isabelle, de dochter van Jonnie en Thérèse, reageerde direct: “Mam, dit wil papa niet.” Jonnie had altijd gezegd: “Ik wil leven zoals ik ben, als Jonnie.”
Thérèse had echter de neiging om te vechten. “Maar ik had zoiets van: we hebben 35 jaar met succes gevochten voor deze tent. Dan gaan we dit ook fiksen.” Ze sprak haar man toe, zittend naast zijn bed: “Ga knokken, we zijn bij je.” Haar dochter steunde haar onmiddellijk. “Isabelle zei meteen: ‘Als jij dat wil, gaan we ervoor’.” Maar op dat cruciale moment kwam de arts binnenlopen. “Je hoeft niet meer te beslissen,” zei hij. “Jonnie heeft het zelf al gedaan. Volgens mij heeft hij jullie gehoord.” Een kwartier later overleed Jonnie Boer.
Een Afscheid Vol Symboliek en Onverwachte Momenten
Het verlies van Jonnie ontketende een ongekende emotionele rollercoaster voor Thérèse, met veel verdriet en boosheid. Toch waren er ook momenten van schoonheid. Ze herinnert zich het emotionele afscheid in De Librije, waar zo’n 2000 mensen op afkwamen om Jonnie een laatste eer te bewijzen. “Al was het ook wel weer heel mooi,” zegt ze.
Een bijzonder moment vond plaats op de plek waar Jonnie opgebaard lag, nu versierd met tientallen foto’s tussen de kruiden. Thérèse had de playlist van 80’s klassiekers de hele dag “keihard” opgezet. Toen ze Jonnie naar buiten droegen, begon plotseling “In the Air Tonight” van Phil Collins te spelen – Jonnie’s favoriete nummer. “Alsof dat zo moest zijn.” Achteraf bleek niemand het nummer bewust te hebben opgezet. “Heel bizar. Het was bijna alsof Jonnie het zelf regelde, nog één keer.” Dit onverwachte moment voelde als een laatste groet van Jonnie zelf.
De dag erna stond de familie klaar in Giethoorn, samen met ongeveer 150 vrienden. Ook dit afscheid ervoer Thérèse als “mooi en geweldig.” Ze was diep onder de indruk van de liefde en steun die ze ontvingen. “Natuurlijk, je weet dat je een bekend en mooi restaurant hebt. Maar hoe iedereen zo lief was, dat vond ik heel bijzonder.” De mooiste reactie vindt ze moeilijk te benoemen. Ze hadden gevraagd of iedereen een kurk wilde meenemen van de fles waarmee ze op Jonnie hadden geproost. “Dus ik heb nog bakken vol met kaarten en brieven staan. Gedichtjes. Daar ben ik pas net mee begonnen.”
Het lezen van deze berichten is moeilijk, vooral in een huis dat nu gevuld is met stilte. Thérèse vertelt over de eerste keer dat ze alleen thuis was. “Heel naar. De eerste dagen krijg je van iedereen steun. Maar je weet: er komt een moment dat je alleen bent.” Ze begrijpt dat ze niet kan verwachten dat haar kinderen, vrienden of personeel elke minuut van de dag bij haar zijn. “Die hebben ook hun eigen verdriet. En die vinden het ook wel even lekker om een keer los te gaan in de stad, om de kop leeg te maken.” Thérèse snapt dit en erkent dat ze zelf sterk moet zijn. “Natuurlijk, je mag verdriet hebben. Dat hebben we ook heel veel. Maar je moet ook door.”
Leven met het Verlies: Rituelen en Reflectie
Op de vraag wat ze doet in haar eentje, wanneer de avonden vallen en het huis stil wordt, moet Thérèse even nadenken. Op de bank zitten? Nee, dat doet ze nog niet. “Dat was altijd óns plekje. Als we thuiskwamen, konden we toch nooit meteen slapen. Gingen we altijd nog even Netflixen. Of namen we daar een glas sherry.”
Liever verblijft ze in de keuken. Daar staat een mooie foto van Jonnie, bij de stoel waar hij altijd zat. Zijn ketting ligt ernaast, als een soort altaartje dat herinnert aan wat was. “Dan schenk ik mezelf een glas wijn in. En proost ik. Mét hem.” En praat ze dan met Jonnie? “Ja, ik vertel hem wat ik heb gedaan. Waar ik tegenaan liep. Wat ik moeilijk vond.” En hoort ze hem dan? Een korte stilte volgt. “Ja,” bevestigt ze. Na 35 jaar samen duwt zijn stem zich vanzelf tussen de stilte. Ze sliepen in al die jaren slechts drie nachten niet samen en begonnen elke ochtend samen in de jacuzzi. Ook in de jacuzzi heeft Thérèse nog niet gezeten; het is te emotioneel. Dus vouwt ze de was en gaat daarna snel weer naar de zaak.
“Gewoon bezig blijven,” noemt Thérèse het. Daarom heeft ze geen moment overwogen om te stoppen bij De Librije. “Omdat ik weet dat hij wil dat we dit voortzetten. Ook met het oog op de toekomst.”
De Toekomst van De Librije: Een Gezamenlijke Ambitie
De toekomst van De Librije ligt niet alleen in handen van de getalenteerde opvolger Nelson Tanate, maar ook van hun kinderen, Jimmie en Isabelle, die twee jaar geleden aandeelhouder zijn geworden. Thérèse kijkt opgelucht. “Dat ben ik ook. Dat geeft zoveel rust. En niet alleen omdat het geregeld is. Ik weet nu ook wat Jonnie zou willen. Omdat we hier heel veel over hebben gepraat.”
Stoppen heeft voor Thérèse geen zin, omdat ze nu meer dan ooit nodig is. “Dus voorlopig zal ik er echt nog wel bij blijven. Ook om de kwaliteit op een hoog niveau te houden. Om zijn filosofie te blijven uitdragen. Zijn gedachtes, zijn creaties. Ja, dat is ambitieus en een uitdaging. Maar ik vind werken heel fijn.”
Ze is ervan overtuigd dat het haar zal lukken, niet alleen door de steun van maître d’hotel Gert Wiltvank, senior sous-chef Noah Wynants en head sommelier Sem Beks, maar door het hele team. “Daar zorgt het hele team voor. En Jonnie gaat daar ons in steunen.” In de nu rustige tuin, waar de schaduwen over de kruidenbakken van peterselie, munt en bieslook vallen, reflecteert Thérèse op Jonnie’s erfenis. “Of hij trots zou zijn? Op ons? Dat denk ik wel,” zegt Thérèse. Ze gelooft dat hij trots zou zijn op hoe ze het allemaal doen, en ook op het afscheid dat ze hem hebben gegeven.
Dit bericht op Instagram bekijken
Jonnie had altijd gezegd: “Doe voor mij niet te veel moeite, als ik er niet meer ben. Doe een steen om mijn poot en gooi me in het Molengat.” En een deel van zijn as zal daar inderdaad worden uitgestrooid, het andere deel op Bonaire. “Maar ik weet zeker dat hij het heel mooi zou hebben gevonden als hij wist dat we hem op zijn eigen boot hebben meegenomen. Vol gas de Beulakerwijde over, langs de Strekdam, waar we zijn getrouwd.”
Ze pakt haar glas en kijkt de toekomst in. “Natuurlijk, hij was een grote chef. Creatief. Goed voor zijn mensen. Een hele lieve, grappige, leuke, fijne man. Een geweldige vader. Maar onder de streep was hij vooral Jonnie. Dat is hoe we ons hem moeten herinneren.” Terwijl Thérèse dit zegt, haalt ze diep adem, alsof ze de geur van de kruiden in zich opneemt. De libelle is verdwenen. De stilte in de tuin is nu compleet.
In een wereld waarin schoonheidsidealen voortdurend veranderen en steeds meer mensen kiezen voor cosmetische ingrepen, heeft Danielle uit Breda een geheel eigen pad bewandeld. Met meer dan 100.000 euro aan lichaamsmodificaties heeft ze haar uiterlijk zo drastisch veranderd dat zelfs haar eigen familie haar niet meer herkent – of zelfs niet meer wil zien. Ondanks alle kritiek en afwijzing zegt Danielle dat ze gelukkiger is dan ooit. “Als ik in de spiegel kijk, zie ik eindelijk wie ik echt ben.”
Van een enkele tattoo naar een totale metamorfose
Het begon allemaal met een onschuldige tattoo op haar onderrug, een beslissing die velen zullen herkennen als een eerste stap in de wereld van zelfexpressie via lichaamskunst. Maar voor Danielle was dit slechts het begin van een transformatie die haar hele uiterlijk zou veranderen.
“Ik ben inmiddels de zwaarst getatoeëerde vrouw van Nederland, en dit is nog lang niet het einde,” vertelt Danielle. “Wat begon als een paar tatoeages, groeide uit tot een levensproject. Nu heb ik niet alleen mijn hele lichaam laten tatoeëren, maar ben ik nog veel verder gegaan. Mijn oren zijn verwijderd, mijn tong is gespleten en gekleurd, mijn oogballen zijn volledig zwart en als laatste ingreep heb ik mijn neus laten amputeren.”
Een wereldprimeur: de eerste vrouw zonder neus
Met haar meest recente lichaamsaanpassing heeft Danielle geschiedenis geschreven. Ze is de eerste vrouw ter wereld die vrijwillig haar neus heeft laten verwijderen als cosmetische ingreep. Tot nu toe waren er slechts enkele mannen die deze extreme vorm van lichaamsmodificatie aandurfden.
“Je kunt het niet terugdraaien, dus je moet heel zeker van je zaak zijn,” zegt ze. “Ik droomde hier al jaren van, maar het kostte tijd om de juiste specialist te vinden die dit voor mij kon en wilde doen.”
De ingreep vond plaats bij een body modification artist en duurde meer dan 2,5 uur. “Ik kon niet volledig verdoofd worden, dus ik voelde sommige momenten best goed,” herinnert Danielle zich. Toch heeft ze er geen seconde spijt van. “Mijn neus staat nu op sterk water in mijn woonkamer, naast mijn afgesneden oren.”
Kritiek en maatschappelijke onbegrip
Hoewel lichaamsmodificatie steeds vaker voorkomt en meer geaccepteerd wordt, roept Danielle’s uiterlijk heftige reacties op. Ze krijgt dagelijks afkeurende blikken op straat, wordt uitgescholden op social media en zelfs haar eigen familie wil haar niet meer zien.
“Mijn ouders en familie vinden dat ik te ver ben gegaan. Ze willen het liefst dat ik het terugdraai, maar dat is onmogelijk,” vertelt Danielle. “Zelfs als het kon, zou ik het nooit doen. Dit is wie ik ben.”
Voor haar voelt haar transformatie als de ultieme manier om zich te uiten, los van de maatschappelijke normen die bepalen wat schoonheid is. “Ik wil juist niet opgaan in de massa. Steeds meer mensen laten hun lippen opspuiten en hun gezichten perfectioneren met fillers. Waarom zou ik daaraan meedoen? Ik wil uniek zijn.”
Maar niet iedereen begrijpt haar keuzes. “Op social media krijg ik veel negatieve reacties. Mensen noemen me ‘verpest’ of zeggen dat ik mijn lichaam misbruik. Maar dit is mijn lichaam en mijn keuze. Iedereen mag zich uiten zoals hij wil, en dit is hoe ik dat doe.”
Screenshot
Extreme lichaamsmodificatie: kunst of zorgwekkende trend?
Wereldwijd is er een groeiende trend van extreme lichaamsmodificatie. Mensen laten subdermale implantaten zetten, hun tong splitsen, hun oogbollen tatoeëren en zelfs hun gezichten volledig hermodelleren. De vraag is: is dit een nieuwe vorm van zelfexpressie, of een verontrustende ontwikkeling?
Volgens Danielle is het antwoord simpel: “Iedereen heeft het recht om te beslissen wat hij of zij met zijn lichaam doet. Voor mij is dit geen duistere keuze, maar een manier om mezelf te uiten.”
Toch waarschuwen artsen en specialisten voor de medische risico’s van zulke extreme ingrepen. Infecties, littekenvorming en permanente schade zijn reële gevaren. Daarnaast kan het psychologische effect van zulke drastische aanpassingen groot zijn. “Ik wist waar ik aan begon,” zegt Danielle. “Ik heb mezelf goed ingelezen en wist wat ik kon verwachten. Dit is mijn leven en mijn keuze.”
De psychologische impact van lichaamsmodificatie
Hoewel lichaamsmodificatie vaak wordt gezien als een manier van zelfexpressie, roept het ook psychologische vragen op. Sommige experts suggereren dat mensen die extreem ver gaan met modificaties mogelijk worstelen met Body Integrity Identity Disorder (BIID), een aandoening waarbij iemand het gevoel heeft dat bepaalde lichaamsdelen niet bij hem of haar horen.
Danielle ziet dit anders. “Mensen willen altijd alles psychologisch verklaren, maar niet alles heeft een label nodig. Ik ben niet ziek, ik ben niet beschadigd. Ik ben gewoon mezelf.” Ze benadrukt dat haar transformatie niet voortkomt uit onzekerheid of ontevredenheid, maar uit een diepe wens om haar uiterlijk aan te passen aan hoe zij zich van binnen voelt.
Dit bericht op Instagram bekijken
De toekomst van lichaamsmodificatie
Nu lichaamsmodificatie steeds populairder wordt, vragen velen zich af hoe ver deze trend zal gaan. Zal het ooit volledig geaccepteerd worden, net zoals tatoeages en piercings dat nu zijn? Of blijft het een subcultuur die door de maatschappij met argwaan wordt bekeken?
Danielle gelooft dat acceptatie tijd kost. “Vroeger werden mensen met tatoeages als criminelen gezien. Nu heeft bijna iedereen er een. Wie weet, misschien kijken mensen over twintig jaar niet eens meer op van iemand zonder neus.”
Wat de toekomst ook brengt, Danielle blijft achter haar keuzes staan. Ondanks de kritiek en het verlies van contact met haar familie, voelt ze zich gelukkiger dan ooit. “Ik heb mijn hele leven geprobeerd te voldoen aan wat anderen verwachten. Nu leef ik voor mezelf. En dat voelt bevrijdend.”
Conclusie: Een unieke reis naar zelfexpressie
Danielle uit Breda heeft met haar extreme lichaamsmodificaties een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan de wereld van body modification. Haar ingrepen zijn voor velen moeilijk te begrijpen, maar voor haar is het een manier om zichzelf volledig te accepteren.
In een tijd waarin uiterlijke perfectie steeds vaker nagestreefd wordt via plastische chirurgie en cosmetische ingrepen, kiest zij voor het tegenovergestelde: het loslaten van maatschappelijke normen en het volgen van haar eigen visie op schoonheid.
Of lichaamsmodificatie in de toekomst meer geaccepteerd zal worden, valt nog te bezien. Maar één ding is zeker: Danielle blijft trouw aan zichzelf, ongeacht wat de wereld ervan vindt. “Ik ben vrij. En dat is alles wat telt.”
