Theo (69) gedwongen tot slapen op straat: ‘In mijn eigen land voel ik me onzichtbaar’

In Nederland worstelen daklozen met aanzienlijke moeilijkheden. Hoewel er aanzienlijke financiële hulp beschikbaar is voor internationale doelen, worden naar schatting 26.000 Nederlanders aan hun lot overgelaten. Ongehoord Nederland ging op onderzoek uit en ontmoette Theo, een dakloze man, op straat.

Hoofdgedeelte: In Nijmegen, waar naar schatting 220 tot 250 daklozen wonen, is de 69-jarige Theo één van hen. Hij leeft sinds maart op straat. Theo’s leven nam een dramatische wending toen hij met psychische problemen en alcoholisme te maken kreeg. Dit leidde tot het verlies van zijn sociale netwerk en uiteindelijk tot huisuitzetting wegens niet betaalde huur.

Over zijn overlevingsstrategieën zegt Theo: “In de zomer slaap ik onder een boom. Ik draag meerdere lagen kleding om de kou te trotseren, soms wel vier broeken tegelijk.”

Theo uit zijn frustratie over de behandeling door de autoriteiten. Hij beweert dat er op daklozen zoals hij ‘gejaagd’ wordt door de politie en handhaving. Boetes voor slapen in het openbaar of openbaar urineren zijn veelvoorkomend. Hij bekritiseert de aanpak van de gemeente Nijmegen onder leiding van burgemeester Bruls, die volgens hem het probleem alleen maar verplaatst.

Hij spreekt ook over de noodopvang en hoe hij naar zijn mening inadequaat behandeld is. Theo, die onder de Wet langdurige zorg valt, meent dat hij in aanmerking zou moeten komen voor reguliere opvang en ambulante begeleiding naar zelfstandig wonen.

De kwestie van ontwikkelingshulp komt ook ter sprake. Theo merkt op dat er veel hulp naar het buitenland gaat, terwijl ‘eigen volk’ op straat leeft. Dit illustreert de complexiteit en de uitdagingen van de daklozenproblematiek in Nederland.