Algemeen
Zangeres Sieneke doet walgelijke uitspraken over Suzan & Freek
Verdriet bij opa Wim: “Ik mis mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”
Voor veel mensen is de band met een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden. Zo ook voor Wim, de opa van zangeres Sieneke Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit zo’n hechte band had.
Een moeilijke diagnose, een moeilijke periode
Wim lijdt aan uitgezaaide slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een interview met het weekblad Story.
In deze periode van onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.
Een stille afstand
Wat Wim het meest raakt, is het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”
De pijn in zijn stem is voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de mensen die hem het meest dierbaar zijn.
Een breuk in de familieband?
In het interview geeft Wim aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact overblijft.”
Hij spreekt zijn verdriet uit zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de verbinding.”
Steun aan anderen, gemis dichtbij
Wat het voor Wim extra verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over Freek Rikkerink van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is vastgesteld.
“Ze schreef onder een post van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe. En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt. Ik ben toch haar opa?”
Zijn woorden zijn niet bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen familie?
De kracht van een knuffel
Wim benadrukt dat hij niet veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken. Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar familie voor is?”
Hij hoopt dat er alsnog contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen. Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”
Geen dreiging, maar een grens
Op de vraag of hij er vrede mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens contact gezocht wordt.”
Het is geen dreigement, maar eerder een weergave van de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.
Een verhaal dat verder reikt
Het verhaal van Wim is niet uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter. Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk met twijfels of ongemak zitten.
Sieneke heeft zich tot nu toe niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet, misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral verlangt naar een paar momenten van nabijheid.
Liefde hoeft geen perfect verleden
Het verhaal van Wim herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot het allerlaatste moment.
Misschien leest Sieneke dit ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen van wie je houdt.
Hoop op een brug
Of het contact nog hersteld wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant nog altijd op een kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden, maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde, zonder voorwaarden.
Zijn verhaal roept op tot reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste betekenis dragen.
Conclusie: kwetsbaarheid verdient nabijheid
In een periode waarin Wim afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig: verbinding met zijn kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit liefde.
Zijn woorden zijn een zachte oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars is, worden de momenten samen onbetaalbaar.
Gerda en Klaas, bekend van het populaire realityprogramma Urk!, hebben hun volgers opnieuw geraakt met een persoonlijk inkijkje in hun gezinsleven. Hun zoontje Jelle is inmiddels ruim zes maanden oud en dat moment greep het stel aan om terug te blikken op een van de meest bijzondere dagen in hun leven. Op sociale media deelde Gerda een reeks ongepubliceerde foto’s van de geboortedag van Jelle — beelden die niet alleen ontroeren, maar ook de diepe verbondenheid binnen de familie tonen.
De geplande keizersnede gaf ruimte voor rust
De bevalling van Jelle verliep via een geplande keizersnede. Daardoor hadden Gerda en Klaas alle tijd om zich goed voor te bereiden én om de geboorte op bijzondere wijze vast te leggen. Anders dan bij een onverwachte bevalling was er ruimte voor rust, reflectie en, zoals blijkt uit de beelden, een indrukwekkende documentatie van een onvergetelijk moment.
Eerste ontmoeting moeder en zoon
Op een van de foto’s is te zien hoe Gerda haar pasgeboren zoon voor het eerst in haar armen houdt. Haar blik spreekt boekdelen: verwondering, opluchting, maar vooral intense liefde. “Foto’s die ik nog niet gedeeld heb. De geboortedag van onze lieve knul Jelle,” schrijft Gerda bij het bericht. De beelden laten niet alleen de fysieke ontmoeting zien, maar ook de emotionele impact ervan.
De verrassing van een jongen
Gerda had vooraf niet geweten of ze een jongen of meisje zou krijgen, waardoor de onthulling bij de geboorte een extra lading kreeg. Op de beelden is te zien hoe verrast ze is wanneer ze hoort dat ze een zoon heeft gekregen. “Mijn hoofd toen ik zag dat het een knul was, zegt eigenlijk alles,” schrijft ze. Haar reactie is puur en oprecht — iets wat veel volgers diep raakt.
Familie vol emotie
Niet alleen Gerda’s emoties staan centraal op de gedeelde foto’s. Ook haar directe familie is zichtbaar in beeld. De reacties van haar schoonzus Jennie en haar zus Mathilde spreken boekdelen. Hun gezichten stralen een combinatie van vreugde, ontlading en ontzag uit. “En de reactie van mijn schoonzus Jennie en zus Mathilde toen ze hoorden dat het een knul is,” vertelt Gerda trots.
Een warme ontvangst
De manier waarop de familie reageert op de geboorte van Jelle benadrukt hoe hecht de band is binnen deze Urker familie. Het is niet alleen Gerda’s kind; het is ieders feest. De foto’s tonen een netwerk van liefde en steun waaruit blijkt dat dit moment breed werd gedeeld, gevoeld en gevierd.
Fans raken ontroerd
De beelden zorgen ook bij het grote publiek voor ontroering. Fans reageren massaal op Gerda’s bericht met woorden van bewondering, dankbaarheid en respect. “Wat een liefde straalt hiervan af,” schrijft iemand. “Zo mooi dat je dit deelt.” Anderen prijzen Gerda’s openheid en haar keuze om zulke persoonlijke beelden openbaar te maken.
Kwetsbaarheid als kracht
Dat Gerda ervoor kiest om intieme momenten uit haar leven te delen met haar volgers, getuigt volgens velen van kracht. In een tijd waarin veel BN’ers hun leven tot in de puntjes regisseren, laat Gerda zich juist van haar kwetsbare kant zien. Ze nodigt haar volgers uit om mee te voelen, in plaats van alleen te kijken.
Niet zomaar een post, maar een herinnering
Wat deze reeks foto’s zo bijzonder maakt, is dat het geen vluchtige update is, maar een tastbare herinnering. Een ode aan het leven, aan moederliefde en aan de kracht van familiebanden. De beelden zullen voor Gerda en Klaas een blijvende herinnering vormen, maar ook voor volgers voelen ze als een intiem moment dat ze even mochten meebeleven.
Jelle als middelpunt van nieuwe levensfase
Met deze terugblik sluiten Gerda en Klaas niet alleen de eerste zes maanden van het ouderschap af, maar zetten ze ook een streep onder een indrukwekkend begin. Hun zoontje Jelle staat symbool voor een nieuw hoofdstuk vol liefde, groei en verbondenheid — en met deze foto’s is dat hoofdstuk prachtig ingeluid.