Algemeen
Woede om strafverlaging: Doodrijder van Francis (16) ziet cel gehalveerd – “Ik zweer, hij krijgt geen rust!
Youri H. (35) verscheen woensdagochtend voor de beroepskamer van de politierechtbank in Dendermonde. De zaak betrof een reeks ernstige feiten, waaronder het dodelijke ongeval waarbij hij de 16-jarige Francis Aerts in Temse doodreed terwijl hij zwaar onder invloed was. Tot grote verontwaardiging van de nabestaanden werd zijn oorspronkelijke straf van negen jaar gevangenisstraf in beroep gehalveerd naar slechts 4,5 jaar.
Dodelijk ongeval en vluchtmisdrijven
Het fatale incident vond plaats in Temse, waar Youri H. onder invloed van alcohol en verdovende middelen de jonge Francis aanreed. De tiener overleefde de klap niet. Wat de tragedie nog schrijnender maakte, was dat Youri H. niet stopte na het ongeval, maar vluchtmisdrijf pleegde.
De impact van deze gebeurtenis was enorm voor de familie van Francis. Zijn ouders verloren hun zoon op tragische wijze en moesten sindsdien omgaan met het immense verdriet en de juridische strijd die volgde.
Meerdere incidenten
Na het dodelijke ongeval reed Youri H. in korte tijd nog twee andere ongevallen. Ook hier pleegde hij telkens vluchtmisdrijf. De rechter stelde vast dat hij zich herhaaldelijk onverantwoordelijk gedroeg in het verkeer en daarmee anderen in gevaar bracht.
Deze reeks van ernstige overtredingen leidde in eerste aanleg tot een veroordeling van negen jaar gevangenisstraf, een beslissing die destijds werd verwelkomd door de familie van Francis. “Eindelijk leek er gerechtigheid te komen,” zei zijn vader na de uitspraak in eerste aanleg.
Straf in beroep gehalveerd
In beroep werd echter anders geoordeeld. Woensdagochtend besloot de beroepskamer dat de straf van negen jaar moest worden gehalveerd naar 4,5 jaar. Hoewel Youri H. ook een rijverbod kreeg opgelegd, blijft de verlaging van zijn straf een bittere pil voor de nabestaanden.
Volgens de advocaten van Youri H. speelden verschillende factoren een rol bij het herzien van de strafmaat. Ze wezen op zijn bereidheid tot samenwerking met de rechtbank en zijn inspanningen om zijn leven te beteren. De beroepskamer leek deze argumenten te volgen, wat resulteerde in een aanzienlijke strafvermindering.
Woede en teleurstelling bij de nabestaanden
De verlaging van de straf zorgde voor grote ontgoocheling bij de familie van Francis. Zijn vader reageerde emotioneel: “Het is schandalig dat iemand die zulke daden heeft gepleegd al zo snel weer vrij kan komen. Dit voelt als een klap in het gezicht. Mijn zoon krijgt geen tweede kans, maar hij wel.”
Ook vrienden en kennissen van Francis hebben hun teleurstelling geuit. “Het is onbegrijpelijk dat onze wetten toestaan dat iemand met een dergelijk verleden en zulke ernstige feiten wegkomt met een veel lichtere straf,” aldus een vriend van de familie.
Breder debat over strafmaat
De zaak roept een breder debat op over de strafmaat bij verkeersdoden en vluchtmisdrijven. Voorstanders van zwaardere straffen wijzen op de ernst van de daden en het signaal dat lichtere straffen kunnen afgeven aan anderen. Tegenstanders beargumenteren dat een straf ook een kans tot rehabilitatie moet bieden, wat mogelijk bijdroeg aan de beslissing in beroep.
Voor de familie van Francis blijft de teleurstelling overheersen. “We moeten nu verder zonder onze zoon, terwijl hij waarschijnlijk over een paar jaar alweer op vrije voeten is,” zei de vader van Francis. “Dat is onrechtvaardig.”
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken