Algemeen
Woede om John van den Heuvel: Helpt Joran van der Sloot geld verdienen? ‘Hypocriet!
John van den Heuvel heeft het voorwoord geschreven van het nieuwe boek van Joran van der Sloot, de beruchte moordenaar. Dit besluit stuit op veel kritiek, omdat het indirect bijdraagt aan de inkomsten van Van der Sloot. Het boek ligt momenteel in de winkels voor 22 euro per exemplaar. Mocht het een bestseller worden, dan kan Van der Sloot hier flink aan verdienen. Opvallend genoeg zitten zowel John als Joran bij dezelfde uitgeverij, wat de situatie nog merkwaardiger maakt.
Johns verdediging
Waarom zou John van den Heuvel dit doen? Waarom lijkt hij het karakter van Joran nu te verzachten door hem in interviews af te schilderen als iemand met ‘wat rafelrandjes’? En gaat hij hier zelf ook financieel beter van worden? Dit zijn vragen die bij velen opkomen.
John verdedigt zijn keuze in Shownieuws en legt uit: “Ik heb ja gezegd omdat ik hem ken en het verhaal heb gelezen. Ik heb uitgelegd waarom ook hij, net als ieder ander, recht heeft om zijn versie van het verhaal te vertellen.”
Zijn uitspraken roepen gemengde reacties op. Veel mensen vinden het onbegrijpelijk dat John deze kans heeft aangegrepen, terwijl hij in het verleden kritisch is geweest op anderen die financiële voordelen haalden uit misdaden.
Scherpe kritiek op het boek
Bij RTL Boulevard en Shownieuws werd fel gereageerd op het boek. Presentatrice Daphne Bunskoek liet er geen twijfel over bestaan dat zij het maar een misselijkmakend idee vindt. “Ik vond het walgelijk om te lezen. Er zit totaal geen zelfreflectie in. Het is het verhaal van iemand die duidelijk geestelijk niet alles op orde heeft.”
Kees van der Spek voegde daaraan toe: “Joran doet dit voor eigen gewin. Als hij echt berouw zou hebben, zou hij iedere cent die hij hieraan verdient naar de nabestaanden van de vrouwen die hij heeft vermoord sturen. Dan zou hij bijvoorbeeld minimaal 25.000 euro overmaken aan de moeder van Natalee Holloway, want dat bedrag heeft hij bij haar afgeperst.”
Geen medelijden met Joran
Ondertussen klaagt John in Shownieuws dat Joran in een afschuwelijke gevangenis zit. Dit wordt echter met weinig sympathie ontvangen. Bart Ettekoven reageert fel in de studio: “Dat is maar goed ook.”
Fotograaf William Rutten voegt toe: “Zielig, hè?” waarop Bart verder gaat: “Ik wil net zeggen. We hoeven echt geen medelijden te hebben met deze man.”
Presentatrice Dyantha Brooks benadrukt: “En hij blijft gewoon geld verdienen aan zijn misdaden.”
Hypocrisie van John van den Heuvel
Bart Ettekoven noemt het gedrag van John hypocriet. “Ik hoorde John van de week zeggen dat we Keith Bakker niet zoveel aandacht moeten geven, omdat het pijnlijk is voor zijn slachtoffers. Dat begrijp ik, want Keith Bakker gaat nu opnieuw aan de slag in de verslavingszorg.”
“Maar het verschil is dat Joran wel degelijk geld krijgt als je dit boek koopt. Wil je dat hij financieel beloond wordt? Dat is de vraag. Als je leest, dan merk je dat hij echt een gevaarlijke man is.”
Ethische kwestie blijft spelen
De situatie rondom het boek van Joran van der Sloot blijft een ethische discussie oproepen. Moet een veroordeelde moordenaar de kans krijgen om geld te verdienen met een boek over zijn daden? En moet een gerespecteerd journalist als John van den Heuvel bijdragen aan dat succes door een voorwoord te schrijven?
Voor velen blijft het een morele grensoverschrijding. De vraag is nu of dit boek daadwerkelijk een verkoopsucces wordt en of de ophef rondom de betrokkenheid van John van den Heuvel nog grotere gevolgen zal hebben.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken