Algemeen
Vrouw doodt zoon door op hem te zitten: “Hij gedroeg zich slecht”
Op vrijdag werd de 48-jarige Jennifer Lee Wilson veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf, waarvan één jaar voorwaardelijk, in verband met de dood van haar zoon Dakota Stevens in april 2024. Wilson had in oktober 2024 schuld bekend aan de aanklacht van roekeloze doodslag.
Een tragisch incident
In april werd de politie opgeroepen naar een woning waar een 10-jarige jongen niet meer ademde en geen pols meer had. De jongen, Dakota Stevens, werd later dood verklaard in het ziekenhuis. Volgens CBS News ontdekte een agent op de plaats delict blauwe plekken op de onderkant van Dakota’s nek en op zijn borst. Ondanks pogingen tot reanimatie kon zijn leven niet worden gered.
Wilson vertelde de politie aanvankelijk dat Dakota was weggelopen van huis, maar getuigen gaven een andere versie van de gebeurtenissen. Buurtbewoners verklaarden dat Dakota eerder naar het huis van een buurman was gerend en hen had gevraagd hem te adopteren.
Schokkende bekentenis
Na verder onderzoek en het zien van de blauwe plekken op Dakota’s lichaam, gaf Wilson toe dat ze op de jongen had gelegen omdat hij zich “slecht gedroeg.” Ze verklaarde dat ze vijf minuten boven op hem had gezeten om hem te straffen.
Dakota was 1,47 meter lang en woog ongeveer 40 kilo, terwijl Wilson 1,50 meter lang was en 154 kilo woog, volgens NBC Chicago. Deze grote fysieke ongelijkheid speelde een fatale rol.
Doodsoorzaak en gerechtelijke uitspraak
De doodsoorzaak van Dakota werd vastgesteld als mechanische verstikking, en zijn dood werd geclassificeerd als moord. Het autopsierapport bevestigde dat hij niet kon ademen doordat Wilson op hem had gelegen, wat leidde tot zijn verstikking.
Tijdens de rechtszaak werd Wilson schuldig bevonden aan roekeloze doodslag. De rechter legde haar zes jaar gevangenisstraf op, waarvan één jaar voorwaardelijk. Na haar gevangenisstraf zal ze ook onder toezicht staan tijdens een proeftijd van één jaar.
Een hartverscheurende gebeurtenis
Het tragische incident heeft geleid tot verontwaardiging en verdriet in de gemeenschap. Dakota Stevens was een jonge jongen met een moeilijke thuissituatie. Zijn poging om hulp te zoeken bij een buurman toont hoe wanhopig hij was.
Wilson’s veroordeling is een erkenning van de ernst van haar daden, maar het verlies van een jong leven blijft een diep verdrietige herinnering aan hoe kwetsbaar kinderen kunnen zijn in een onveilige omgeving.
De zaak benadrukt ook de noodzaak van strengere controle op huishoudens waar kinderen mogelijk gevaar lopen. Het is te hopen dat lessen uit deze tragedie kunnen helpen om soortgelijke incidenten in de toekomst te voorkomen.
Dakota’s dood herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om kinderen te beschermen en de signalen van mishandeling serieus te nemen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken