Algemeen
Tygo Gernandt stort in: ‘Ja, ik kan gewoon niet zonder coke, maar het is nu of nooit om mezelf te redden!
Tygo Gernandt, een van de meest herkenbare gezichten in de Nederlandse entertainmentindustrie, lijkt zich in een lastige situatie te bevinden. Na een reeks onthullingen over zijn gedrag en vermeend drugsgebruik is het opvallend stil rondom de acteur. De vraag die velen zich nu stellen: is zijn carrière nog te redden? Imagodeskundige Zabeth van Veen denkt dat eerlijkheid zijn enige uitweg is.
Een opeenstapeling van schandalen
De afgelopen maanden zijn er veel negatieve verhalen over Tygo naar buiten gekomen. Hij werd ontslagen bij Flikken Maastricht vanwege ongepast gedrag, zijn ex-vriendin beschuldigt hem van mishandeling en er gaan geruchten dat hij nog steeds drugs gebruikt, terwijl hij tegelijkertijd programma’s voor de EO maakt waarin hij tegen drugsgebruik ageert.
In eerste instantie reageerde Tygo scherp op de berichten en kondigde hij juridische stappen aan tegen weekblad Privé. Toch bleef het daarna stil, en dat roept vragen op. Door niet meer van zich te laten horen, lijkt hij de geruchten in zekere zin te bevestigen. Het gevolg? Zijn imago ligt onder vuur en zijn carrière hangt aan een zijden draadje.
De impact op zijn imago
Volgens imagodeskundige Zabeth van Veen is Tygo’s reputatie ernstig aangetast. “Het imago van deze jongen is behoorlijk beschadigd,” legt ze uit in een interview met Nieuwe Revu. Het gedrag dat aan Tygo wordt toegeschreven – agressie, ongepaste acties, vermeend drugsgebruik – komt volgens Zabeth overeen met het gedrag van mensen die kampen met middelenmisbruik.
“Als mensen snuiven, worden ze vaak agressiever. Het lijkt erop dat dat bij hem ook het geval is,” zegt Zabeth. Dit beeld maakt het moeilijk voor Tygo om zijn positie als geloofwaardige en professionele artiest te behouden, zeker in een tijd waarin transparantie en verantwoordelijkheid steeds belangrijker worden.
Een stap naar eerlijkheid
Wat kan Tygo doen om zijn carrière te redden? Volgens Zabeth is er maar één optie: toegeven. “Als Gernandt nog steeds drugs gebruikt, kan hij dat beter toegeven,” stelt ze. “Als hij erkent dat hij fout is geweest en zijn gedrag onder invloed van bijvoorbeeld cocaïne uitlegt, kan hij begrip en waardering krijgen.”
Openheid en verantwoordelijkheid tonen zijn volgens Zabeth essentieel om het publiek voor zich te winnen. “Het publiek pikt veel van iemand met talent, mits diegene ook verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden,” benadrukt ze. Een bekentenis zou de eerste stap kunnen zijn naar het herstellen van zijn beschadigde imago.
Het belang van coaching
Naast eerlijkheid pleit Zabeth voor structurele veranderingen in het managen van artiesten zoals Tygo. Ze gelooft dat het inzetten van een coach essentieel is om artiesten te helpen bij persoonlijke en professionele uitdagingen.
“Een management zit vaak in een lastige positie als een artiest de fout in gaat,” legt ze uit. “Daarom ben ik voorstander van het inzetten van een coach die zich richt op de mentale gezondheid van de artiest. Dit zorgt ervoor dat privéproblemen en werk beter gescheiden blijven.”
Hoewel een coach geen directe oplossing biedt voor problemen zoals drugsgebruik, kan deze wel helpen de oorzaken van het gedrag te onderzoeken. “Een coach of imago-expert kan hem niet van de drugs afhelpen, maar kan wel samen met hem kijken naar de oorzaak van zijn gedrag en mogelijkheden verkennen om zijn imago te herstellen,” zegt Zabeth.
Een tweede kans mogelijk?
Het publiek heeft vaak een zwak voor getalenteerde mensen die openlijk hun fouten erkennen en hard werken om zichzelf te verbeteren. Volgens Zabeth is er voor Tygo nog steeds een weg terug, mits hij de juiste stappen onderneemt. “Het gaat erom dat je laat zien dat je je gedrag serieus neemt en bereid bent om te veranderen. Dat kan het verschil maken.”
Tygo zou kunnen beginnen door publiekelijk verantwoording af te leggen, bijvoorbeeld in een interview of door een verklaring af te leggen op sociale media. Daarna is het belangrijk dat hij werkt aan zijn persoonlijke problemen, eventueel met professionele hulp. Dit zou hem niet alleen kunnen helpen zijn carrière te redden, maar ook een voorbeeld kunnen stellen voor anderen in vergelijkbare situaties.
De weg naar herstel
Als Tygo besluit de situatie aan te pakken, kan hij met de juiste begeleiding en strategieën zijn imago herstellen. Het is echter een lange weg, en het vereist eerlijkheid, toewijding en een bereidheid om moeilijke vragen te beantwoorden.
Voor nu blijft het afwachten of Tygo deze kans aangrijpt. Zijn talent staat buiten kijf, maar om zijn carrière te redden, moet hij zich nu vooral richten op eerlijkheid en persoonlijke groei. Zoals Zabeth concludeert: “Het publiek vergeeft veel, maar alleen als je laat zien dat je verantwoordelijkheid neemt en bereid bent om te veranderen.”
Met de juiste aanpak kan Tygo Gernandt niet alleen zijn carrière redden, maar ook een inspiratie worden voor anderen die met persoonlijke uitdagingen kampen. De bal ligt nu in zijn handen.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken