Algemeen
Tim Hofman in elkaar getimmerd tijdens opnames BOOS: ´Help, bel de politie!!´
Het populaire YouTube-programma BOOS, gepresenteerd door Tim Hofman, heeft in de loop der jaren voor flink wat opschudding gezorgd. Met zijn niet-aflatende strijd tegen misstanden, fraude en machtsmisbruik heeft Hofman zich een reputatie opgebouwd als een van de meest onverschrokken onderzoeksjournalisten van Nederland. Maar zijn confrontaties brengen ook risico’s met zich mee, en dat werd pijnlijk duidelijk tijdens de opnames van een recente aflevering. Hofman werd namelijk fysiek aangevallen door voormalig realityster Jarredson Izijk, die beschuldigd wordt van oplichting. De situatie escaleerde zo snel dat Hofman in paniek om hulp riep: “Bel de politie!”
Hoe het incident begon
Het team van BOOS had Izijk opgespoord na meerdere meldingen van slachtoffers die beweren dat hij hen had opgelicht. Deze voormalig realityster zou zich in de media als succesvol ondernemer hebben voorgedaan, terwijl hij in werkelijkheid betrokken zou zijn bij frauduleuze praktijken. Het doel van het programma was om Izijk te confronteren met de aantijgingen en hem de kans te geven om zich te verantwoorden.
Wat begon als een poging tot een gesprek, veranderde echter in een gewelddadige confrontatie. Izijk leek vanaf het begin gespannen en nerveus, en de situatie escaleerde toen hij plotseling een masker over zijn gezicht trok en agressief werd. De sfeer sloeg volledig om, en binnen enkele seconden was Hofman het doelwit van een woede-uitbarsting.
Fysieke aanval en paniek bij het team
Toen Tim Hofman probeerde zijn vragen te stellen, sloeg Izijk plotseling toe. Met brute kracht viel hij Hofman aan, waarbij hij hem niet alleen sloeg, maar ook hard aan zijn haar trok. Op beelden is te zien hoe Hofman probeert weg te duiken, terwijl de omstanders geschrokken reageren. De situatie werd zo bedreigend dat Hofman luidkeels riep: “Bel de politie!”
Ondertussen ontstond er paniek binnen het team van BOOS. De camera’s bleven draaien, maar de crewleden waren zichtbaar geschokt door de plotselinge agressie van Izijk. Ook een van Hofmans collega’s kreeg rake klappen te verduren en zou bloed in de mond hebben gehad door de aanval.
Beveiliging grijpt in
Omdat confrontaties in BOOS regelmatig uit de hand lopen, is er altijd beveiliging aanwezig tijdens de opnames. Maar zelfs zij waren verrast door de snelheid en intensiteit van de aanval. Hoewel de beveiligers snel ingrepen, lukte het Izijk om meerdere klappen uit te delen voordat hij fysiek werd tegengehouden.
Een opvallende opmerking van Izijk tijdens de aanval zorgde voor nog meer verwarring: “Je hebt de naam van een dode genoemd!” Waar hij precies op doelde, is onduidelijk, maar het laat zien dat er mogelijk diepere persoonlijke emoties speelden bij de confrontatie.
Aangifte en juridische stappen
Na de gewelddadige aanval besloten Tim Hofman en zijn team aangifte te doen tegen Izijk voor mishandeling en bedreiging. Hofman gaf aan dat hij haren had verloren, en een van zijn teamleden liep zichtbaar letsel op.
Volgens juridische experts kan de aanval verregaande gevolgen hebben voor Izijk. Geweld tegen journalisten wordt in Nederland streng bestraft, en met camerabeelden als bewijs zou de zaak een serieuze straf kunnen opleveren.
Hofman heeft zich na het incident laten onderzoeken door een arts, maar lijkt geen blijvend letsel te hebben opgelopen. Wel is de impact mentaal groot, en het incident laat opnieuw zien hoe gevaarlijk confrontaties met frauduleuze of criminele individuen kunnen zijn.
Reacties uit de media en politiek
De aanval op Hofman leidde tot veel reacties, zowel uit de media als vanuit de politiek. Collega-journalisten spraken hun afschuw uit en benadrukten hoe belangrijk het is om journalisten te beschermen tegen geweld. BOOS heeft door de jaren heen veel onthullingen gedaan, en deze aanval laat zien hoe gevaarlijk het werk van onderzoeksjournalisten kan zijn.
Ook politici reageerden geschokt. Dilan Yeşilgöz, minister van Justitie en Veiligheid, noemde de aanval “onacceptabel” en benadrukte dat de persvrijheid in Nederland beschermd moet blijven. Meerdere Tweede Kamerleden riepen op tot strengere maatregelen tegen geweld tegen journalisten.
Wat betekent dit voor BOOS?
De grote vraag is wat dit betekent voor de toekomst van BOOS. Het programma is al jaren succesvol en wordt geprezen om de manier waarop het misstanden aan de kaak stelt. Maar incidenten zoals deze laten zien dat het werk niet zonder risico is.
Zal Hofman in de toekomst nog dezelfde confrontaties aangaan? Of zullen er veiligheidsmaatregelen worden aangescherpt om dit soort situaties te voorkomen? Het team van BOOS heeft aangegeven door te gaan, maar het is duidelijk dat dit incident een wake-upcall is.
Vergelijkbare incidenten bij BOOS
Dit is niet de eerste keer dat BOOS te maken krijgt met agressie. In eerdere afleveringen zijn confrontaties regelmatig uit de hand gelopen.
In 2019 werd Hofman belaagd door een groep woedende
festivalorganisatoren die hem probeerden weg te jagen toen
hij vragen stelde over onbetaalde medewerkers.
In 2022 werd Hofman tijdens een reportage over
arbeidsmisstanden met een stok geslagen
door een agressieve manager.
In 2023 moest de beveiliging ingrijpen toen Hofman werd
aangevallen door een woedende vastgoedontwikkelaar
die beschuldigd werd van wanpraktijken.
Dit nieuwste incident met Izijk is echter een van de ernstigste tot nu toe, en het roept de vraag op of de aanpak van BOOS in de toekomst moet veranderen.
Conclusie
De aanval op Tim Hofman tijdens de opnames van BOOS laat opnieuw zien hoe risicovol journalistiek kan zijn, vooral wanneer het gaat om het aan het licht brengen van misstanden. Hoewel Hofman geen ernstig lichamelijk letsel opliep, is de impact op hem en zijn team groot.
Het incident heeft geleid tot aangifte, politieke reacties en een debat over de veiligheid van journalisten. Hofman en zijn team geven aan door te gaan met BOOS, maar het is duidelijk dat er maatregelen nodig zijn om dit soort incidenten in de toekomst te voorkomen.
Ondanks de gevaren blijft BOOS een van de belangrijkste en invloedrijkste journalistieke programma’s van Nederland. Dit incident onderstreept slechts hoe belangrijk het is om misstanden te blijven onthullen, zelfs als dat risico’s met zich meebrengt.
Algemeen
Thérèse Boer openhartig na afscheid Jonnie: “Ik ben kapot, maar zo trots op Isabelle en Jimmie”
In de dagen na het indrukwekkende afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse Boer zich voor het eerst uitgesproken over de emotionele periode die zij en haar gezin doormaken. In een ingetogen maar krachtige verklaring laat Thérèse weten dat ze nog altijd overmand is door verdriet, maar dat haar hart ook overloopt van trots en dankbaarheid. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.”
Een intiem en waardig afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer was allesbehalve standaard. Geen koude ceremonie, geen afstandelijke bijeenkomst, maar een eerbetoon in de geest van de man zelf: warm, persoonlijk en vol karakter. Honderden mensen kwamen naar De Librije in Zwolle om hun respect te betuigen. Van culinaire grootheden tot trouwe gasten, van collega-koks tot vrienden en familie. De kist stond beschilderd in graffiti-stijl, kleurrijk en levendig — net als Jonnie zelf.
Thérèse vertelt dat ze ervoor koos om tijdens het publieke moment op de achtergrond te blijven. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Een kist vol symboliek
De graffiti-beschilderde kist, vol kleur en leven, weerspiegelde volgens Thérèse wie Jonnie werkelijk was. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Daarnaast benadrukt ze dat het detail van de Harley-Davidson-motorstoet Jonnie op het lijf geschreven was. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.”
Isabelle en Jimmie: de stille kracht
Wat Thérèse misschien nog wel het meeste raakte, was de manier waarop haar kinderen met het afscheid omgingen. “Ik heb ze zien groeien in een paar dagen tijd. Isabelle en Jimmie zijn mijn helden.”
Isabelle deelde voorafgaand aan de uitvaart een reeks oude familiefoto’s, waarin Jonnie als jonge vader en chef te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen. Ze liet de wereld zien wie hij écht was.”
Jimmie, die zijn vader in de keuken opvolgt, deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Het verdriet is groot, de trots nog groter
Hoewel de leegte immens is, benadrukt Thérèse ook hoe dankbaar ze is voor de steun van vrienden, collega’s en het publiek. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen. Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.”
Die collectieve rouw bracht troost, maar legde ook de grootsheid van Jonnie’s nalatenschap bloot. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Herinneringen die blijven
Thérèse haalt ook herinneringen op aan Jonnie als levensgezel. “We werkten samen, woonden samen, groeiden samen. Alles was verweven.”
Een van haar dierbaarste herinneringen is hoe hij altijd met een scherp oog door De Librije liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Volgens Thérèse was zijn grootste talent niet alleen koken, maar inspireren. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Trots op de Librije-familie
Ook het team van De Librije speelt een grote rol in haar dankbaarheid. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Ze prijst vooral de manier waarop het personeel Jonnie’s gedachtegoed levend wil houden. “Ze werken met zijn recepten, zijn filosofie, zijn flair. Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”
Ze vertelt hoe collega’s verhalen delen over Jonnie’s typische uitspraken, zijn perfectionisme, maar ook zijn warme hart. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.”
Een toekomst vol herinnering
De komende tijd zal in het teken staan van verwerking, maar ook van voortzetting. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Thérèse benadrukt dat het geen afscheid is van Jonnie’s idealen. “Elke gang, elk gerecht dat hier wordt geserveerd, draagt zijn handtekening. Zijn geest blijft rondwaren in iedere hoek van De Librije.”
Het idee dat Jonnie’s visie voortleeft in het werk van hun kinderen, en in de handen van hun team, geeft Thérèse kracht. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Persoonlijke kracht
Zelf probeert Thérèse zich vast te houden aan de kleine dingen: een herinnering, een geur, een foto. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.'”
Ze weet dat de weg lang zal zijn, maar dat liefde en trots haar zullen dragen. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Dankbaar voor verbondenheid
Ook buiten Zwolle werd massaal meegeleefd. Thérèse noemt het hartverwarmend hoeveel mensen hun steun betuigden. “Zoveel collega’s, gasten, buren, zelfs onbekenden… ze kwamen langs, stuurden brieven, lieten bloemen achter. Dat doet meer dan ik onder woorden kan brengen.”
Ze noemt het bijzonder hoeveel verhalen ze hoorde van mensen voor wie Jonnie een inspiratie was. “Van jonge chefs die dankzij hem durfden te beginnen, tot gasten die zeggen dat hij hun liefde voor eten heeft aangewakkerd.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Slot: Liefde als nalatenschap
Het verhaal van Thérèse Boer is dat van een vrouw die rouwt, maar ook viert. Die huilt, maar ook glimlacht bij herinneringen. En die vooral gelooft in de kracht van familie, liefde en samenwerking.
“We gaan door, met Jonnie in ons hart. En met Isabelle en Jimmie als levende voorbeelden van wat hij ons heeft geleerd: trouw blijven aan jezelf, delen met anderen, en altijd koken met je hart.”
Met deze woorden laat Thérèse niet alleen zien hoe groot het gemis is, maar ook hoe krachtig het leven kan zijn dat achterblijft. Een leven vol smaak, liefde en herinnering aan een man die Nederland leerde dat eten meer is dan voeding – het is verbinding. En dat blijft, generatie op generatie.
