Algemeen
Tijs van den Brink explodeert: Woede-uitbarsting na harde kritiek van Wilfred Genee!
Tijs van den Brink heeft in zijn talkshow een opmerkelijk onderdeel geïntroduceerd: de ‘biechtcam’. Dit is een camera waarmee Tijs ‘spontaan’ opbiecht wat hij van bepaalde onderwerpen vindt. Hoewel het bedoeld is als een originele toevoeging aan zijn programma, wordt het in andere shows, zoals Vandaag Inside, vaak belachelijk gemaakt. Wilfred Genee, een van de vaste gezichten van Vandaag Inside, is een uitgesproken criticus van de biechtcam en greep zijn kans om dit onderwerp met Tijs te bespreken tijdens een ontmoeting in de studio van BNR.
2JPP74N 2022-08-19 18:35:40 HILVERSUM – Presenter Wilfred Genee in the setting of football talk show Veronica Offside on SBS6. The program is semi-live, because Genee will then present Veronica Inside. ANP SANDER KONING netherlands out – belgium out
De beruchte biechtcam
Het idee achter de biechtcam, bedacht door regisseur Henk van Engen, is om de ‘derde wand’ te doorbreken, een techniek die ook in films wordt gebruikt om de kijker direct aan te spreken. Volgens Tijs is het een manier om als talkshowhost je eigen positie te markeren en iets persoonlijks te delen.
Toch wordt het concept door Wilfred Genee niet bepaald gewaardeerd. “Het is echt absurd hoe je opeens, zonder enige aanleiding, naar een camera loopt en iets opbiecht,” zegt Wilfred lachend. Hij vindt het vooral geforceerd overkomen: “Het voelt alsof alles al van tevoren is bedacht.”
Geplande spontaniteit
Tijs verdedigt het idee achter de biechtcam en geeft toe dat de momenten waarop hij de camera gebruikt inderdaad vooraf worden gepland. “Tijdens de voorbereiding van de uitzending bedenk ik waar ik iets persoonlijks kan zeggen. Het is niet alsof ik dat volledig ter plekke improviseer,” legt hij uit.
Voor Wilfred is dit juist het probleem. “Het komt daardoor niet echt over,” zegt hij. “Spontaniteit werkt beter. Als je tijdens het gesprek een ingeving krijgt en dat deelt, lijkt het oprechter.”
“Alles is toch bedacht?”
Tijs probeert Wilfred ervan te overtuigen dat geplande inhoud niet per se onecht is. Hij vergelijkt het met boeken die van tevoren geschreven worden. “Zijn dat dan geen echte boeken omdat ze bedacht zijn voordat ze op papier staan?” vraagt hij retorisch.
Wilfred houdt echter voet bij stuk. “Ik denk dat het authentieker voelt als je iets direct uit jezelf laat komen, zonder een draaiboek te volgen.”
Kritiek van Wilfred
Wilfred vindt de biechtcam gekunsteld en geeft Tijs het advies om het losser aan te pakken. “Probeer het eens zonder het van tevoren af te spreken,” stelt hij voor. Volgens hem zou dat de geloofwaardigheid van de biechtcam aanzienlijk vergroten. Tijs erkent dat het beter kan. “Dat het beter moet, ben ik met je eens,” geeft hij toe.
Toch blijft Tijs erbij dat niet alles volledig spontaan hoeft te zijn om waardevol te zijn. “Het is niet alsof ik alles woord voor woord uitschrijf. Ik denk alleen na over de momenten waarop ik iets wil delen,” legt hij uit.
Een gênante clash
Het gesprek tussen de twee kreeg een scherpe wending toen Wilfred suggereerde dat Tijs beter naar zijn kritiek kon luisteren. “Alles wat ik doe, komt gewoon spontaan in me op,” beweerde Wilfred trots. Tijs pareerde: “Maar dat is echt heel raar om te doen alsof dat de enige manier is waarop iets echt kan zijn.”
De discussie liep uiteindelijk vast in een verschil van mening over wat authenticiteit precies inhoudt. Wilfred blijft erbij dat spontaniteit de sleutel is tot geloofwaardigheid, terwijl Tijs gelooft dat een goed voorbereide biecht net zo waardevol kan zijn.
Een humoristische twist
Ondanks het serieuze onderwerp bleef de sfeer luchtig. Tijs gaf uiteindelijk toe dat hij wellicht wat relaxter met de biechtcam om kan gaan. “Misschien moet ik het ook nog wat losser toepassen,” zei hij. Wilfred reageerde met een knipoog: “Of je laat die hele biechtcam gewoon weg!”
Het gesprek tussen Tijs van den Brink en Wilfred Genee biedt een interessante kijk op hoe tv-presentatoren omgaan met kritiek en spontane televisie. Of de biechtcam blijft of verdwijnt, zal de tijd leren, maar één ding is zeker: het leverde genoeg stof voor discussie én een komisch moment op.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken