Algemeen
Waarschuwing: De verontrustende betekenis achter een elastiekje aan je voordeur
Er is weinig in het leven dat belangrijker is dan het gevoel van veiligheid en geborgenheid, vooral als het gaat om onszelf en onze geliefden. Het vermijden van gevaarlijke situaties is een natuurlijke reflex, vooral in onze eigen huizen. Al eeuwenlang bieden onze huizen, ongeacht hun omvang of ouderdom, een extra laag van veiligheid en bescherming.
Daarom is het des te verontrustender als we het slachtoffer worden van inbraken en soortgelijke misdaden. De gedachte dat een vreemdeling toegang krijgt tot onze woning en vrijelijk kan rondsnuffelen en stelen wat hij wil, is beangstigend.
Waarschijnlijk ben ik niet de enige die hier zo over denkt. Daarom wil ik graag de aandacht vestigen op een belangrijke waarschuwing met betrekking tot een tactiek die door sommige criminelen wordt gebruikt om zich toegang te verschaffen tot eigendommen door nietsvermoedende huiseigenaren te misleiden. Benieuwd naar meer informatie? Blijf lezen…
Het waarborgen van thuisveiligheid is voor de meeste mensen een serieuze zaak. Sommigen vertrouwen op waakzame honden als waarschuwingssysteem en verdedigingsmechanisme, terwijl anderen beveiligingscamera’s rond hun huis installeren in de hoop potentiële criminelen af te schrikken of vast te leggen.
Zoals de geschiedenis heeft aangetoond, proberen criminelen echter altijd manieren te vinden om de preventieve maatregelen te omzeilen.
Een paar jaar geleden ondervond Kim Fleming Cernigliaro, een vrouw uit Texas, de angstaanjagende realiteit van een vermeende inbraak in haar eigen huis. Dit voorval, dat in 2016 plaatsvond, bracht haar ertoe haar ervaringen te delen op Facebook en een verontrustende waarschuwing te verspreiden.
In haar bericht begon ze: “Twee weken geleden, midden op de dag, werd er hard op mijn voordeur geklopt, niet zomaar een klop, maar bijna als bonzen. Ik dacht aanvankelijk dat iemand dringend hulp nodig had, maar er was iets ongebruikelijk aan de situatie. Ik voelde me niet op mijn gemak… en ik open de deur NIET als ik alleen thuis ben. Dus, laat maar zitten!”
Na enkele hardnekkige kloppen vertrokken de onbekende bezoekers uiteindelijk. Kim keek door het glas in lood van haar deur en zag dat het een man was. Ongeveer 30 minuten later ontdekte ze een elastiekje om haar deurknop, waarmee de deur open kon blijven staan wanneer de klink werd ontgrendeld. Ze belde haar partner Ron, die haar aanraadde om het pistool binnen handbereik te houden.
Verontrustend genoeg bleek Kim bijna slachtoffer te zijn geworden van een tactiek die door criminelen wordt gebruikt om huizen binnen te dringen.
Kim meldde dat ze contact had opgenomen met de plaatselijke sheriff, die haar vertelde dat dit een groeiende trend was in de omgeving.
Ze voegde eraan toe: “Zodra je de deur ontgrendelt, wachten ze niet tot je de knop omdraait, ze kunnen meteen binnenkomen. Hoe dan ook, wees voorzichtig. Ik was ook iemand die te veel vertrouwen had, maar nu ben ik helemaal anders!”
Bekijk de video hieronder voor meer informatie over de elastiekjestruc:
Wauw! Vanaf nu zal ik zeker twee keer nadenken voordat ik de deur open voor onverwachte vreemdelingen! Deel dit artikel om anderen bewust te maken van dit gevaar.
Als je dit artikel interessant vond, bekijk dan het volgende artikel voor meer informatie over thuisveiligheid.
De frustratie van Elianne Zweipfenning, de ex-partner van zanger Thomas Berge, klinkt luid en duidelijk: ondanks haar centrale rol in het leven van hun kinderen mag ze haar achternaam niet aan die van hen toevoegen. Haar emotionele oproep op Instagram raakt een gevoelige snaar en wakkert de discussie aan over de rechten van moeders binnen het Nederlandse naamsrecht.
Een moeder die alles geeft, maar geen naam mag geven
In haar openhartige bericht vertelt Elianne hoe zij de kinderen negen maanden heeft gedragen en hoe zij er alleen voor stond toen Thomas geen contact wilde. Nu nog zijn de kinderen tachtig procent van de tijd bij haar, en ook de volledige financiële verantwoordelijkheid ligt dit jaar bij haar. Ze heeft haar carrière op pauze gezet voor haar kinderen, maar wordt juridisch buitenspel gezet: zonder de toestemming van de vader mag ze haar achternaam niet toevoegen aan die van de kinderen.
Een wet die moeders weinig ruimte geeft
De wet is helder, maar hard: voor het wijzigen van de achternaam van een minderjarig kind is toestemming van beide ouders vereist. Als die toestemming er niet is, moet de andere ouder naar de rechter stappen. Die beoordeelt of de wijziging in het belang van het kind is – een langdurig en emotioneel belastend traject dat in veel gevallen op verzet stuit, vooral wanneer de relatie tussen de ouders moeizaam is.
Monica Geuze ondervindt hetzelfde obstakel
Elianne is niet de enige. Ook Monica Geuze vertelde in haar populaire podcast Geuze & Gorgels over haar frustraties. Haar dochter Zara-Lizzy draagt alleen de achternaam van vader Lars Veldwijk, ondanks het feit dat Monica al jaren als alleenstaande moeder voor haar zorgt. “Het is absurd dat ik moet aantonen dat ik vijf jaar alleen voor mijn dochter heb gezorgd om mijn achternaam te mogen toevoegen,” zegt Monica. Ook zij noemt het oneerlijk dat moeders zo hard moeten vechten voor iets dat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Nieuwe wet, oude problemen
Met de invoering van de Wet Introductie Gecombineerde Geslachtsnaam (WIGG) per 1 januari 2024 leek er verbetering op komst. Deze wet biedt ouders de mogelijkheid om hun kind de achternamen van beide ouders te geven. Toch blijkt in de praktijk dat dit vooral opgaat voor nieuwe ouders. Voor kinderen die vóór 1 januari 2025 zijn geboren, kan de wijziging slechts met terugwerkende kracht worden aangevraagd – en ook daar geldt de dubbele toestemming.
Een oproep tot verandering
Elianne roept vrouwen op om hun ervaringen te delen via een platform dat ze onder haar post heeft gelinkt. Ze hoopt zo het debat breder op de kaart te zetten. “Onrecht maakt me onrustig en verdrietig,” schrijft ze. “Maar ik ben bereid om dit aan te kaarten, voor mezelf én voor andere moeders.”
Tijd voor een eerlijker systeem?
De verhalen van Elianne en Monica werpen de vraag op of het huidige systeem wel recht doet aan de werkelijkheid van veel alleenstaande moeders. Waarom krijgt een moeder, die alles doet en alles geeft, niet de mogelijkheid om haar naam te verbinden aan die van haar kind? De roep om een eerlijker, moeder-inclusiever naamsrecht wordt steeds luider. De vraag is: wanneer luistert de politiek?