Video
Thérèse Boer vindt kracht bij hartsvriendin Astrid Joosten: een vriendschap in moeilijke tijden
De recente gebeurtenissen rondom sterrenchef Jonnie Boer (60) hebben de culinaire wereld stil doen staan. Samen met zijn vrouw en levenspartner Thérèse Boer had hij net besloten om meer te genieten van het leven en het werk wat los te laten. Hun gedeelde passie voor De Librije, het beroemde restaurant in Zwolle, had hen jarenlang verbonden — zowel professioneel als persoonlijk.
In deze ingrijpende fase van haar leven hoeft Thérèse er gelukkig niet alleen voor te staan. Aan haar zijde staat Astrid Joosten (67), haar hartsvriendin van al meer dan twintig jaar. De presentatrice en wijnkenner weet als geen ander wat het betekent om door een emotionele periode heen te gaan. Haar betrokkenheid bij Thérèse is groot, oprecht en bovenal warm.
Een vriendschap die groeide uit liefde voor wijn
De bijzondere band tussen Thérèse en Astrid begon ruim twee decennia geleden. Astrid bracht toen samen met haar man Willem Ennes een bezoek aan De Librije. Er ontstond meteen een klik tussen beide stellen, en al snel volgde een hechte vriendschap tussen de twee vrouwen. De gedeelde liefde voor wijn, gastvrijheid en kwaliteit bracht hen niet alleen privé, maar ook zakelijk samen. Zo begonnen ze samen een online wijnwinkel, waarin hun passie voor smaak, beleving en toegankelijkheid samenkomt.
Wat deze vriendschap zo sterk maakt, is niet alleen hun gedeelde interesses, maar vooral hun onvoorwaardelijke steun voor elkaar — ook als het leven andere wendingen neemt dan verwacht.
Teruggeven wat ooit ontvangen werd
Jaren geleden ging Astrid zelf door een moeilijke tijd toen haar man Willem ernstig ziek werd. In die periode was Thérèse er dag en nacht voor haar vriendin. Ondanks de drukte in haar eigen leven en werk nam ze steeds tijd voor een telefoontje, een bezoekje of een luisterend oor. Die betrokkenheid maakte diepe indruk op Astrid. “Ze liet telkens merken dat ze aan me dacht,” zei ze daar later over. “Dat gaf me kracht.”
Diezelfde warmte en
aandacht wil Astrid nu teruggeven. In een persoonlijke reactie op
haar website schreef ze:
“Het raakt me diep wat
mijn vriendin Thérèse nu meemaakt. Ik voel met haar mee, met
Jonnie, en met hun kinderen.”
De woorden laten zien hoe oprecht haar medeleven is en hoe krachtig hun onderlinge band inmiddels is geworden.
Een liefde als fundament
Thérèse en Jonnie Boer waren niet alleen levenspartners, maar ook samen het hart van De Librije. Hun samenwerking was intens, harmonieus en succesvol. Zij zorgde voor de sfeer, de wijnkaart en de beleving aan tafel, terwijl Jonnie de keuken tot in perfectie beheerste. Samen vormden ze een uniek duo, dat met passie en toewijding een van Nederlands meest bijzondere restaurants tot leven bracht.
Juist omdat hun band zo sterk en verweven was, voelt deze nieuwe levensfase voor Thérèse als een enorme verandering. Maar ze blijft dapper. En zoals ze dat ook bij anderen heeft gedaan, laat ze zich nu zelf dragen — door haar omgeving, haar familie, haar team, en door Astrid.
Vriendschap als houvast
Astrid Joosten begrijpt als geen ander hoe belangrijk steun kan zijn als het leven op z’n kop staat. Ze weet hoe het voelt als alles even stilvalt. Daarom is ze nu een veilige haven voor Thérèse: iemand bij wie je mag huilen, lachen, praten of juist even helemaal niets hoeft te zeggen.
In moeilijke tijden is het vaak niet de hoeveelheid mensen om je heen die telt, maar de kwaliteit van de connecties. En de vriendschap tussen deze twee vrouwen is diep geworteld. Geen vluchtige kennismaking, maar een band opgebouwd in tientallen jaren van delen, beleven en samen doorgaan.
Ook De Librije zoekt een nieuw evenwicht
Ondertussen gaat het leven in en rond De Librije voorzichtig verder. De sfeer is anders, dat is voelbaar. Maar de kern blijft overeind: liefde voor het vak, voor de gasten, en voor de beleving. Zoon Jimmie Boer speelt daarin een belangrijke rol, net als chef-kok Nelson Tanate, die al jarenlang meedraait in de keuken.
Thérèse blijft nauw betrokken bij de dagelijkse gang van zaken. Haar kennis, haar gevoel voor detail en haar hartelijkheid maken haar een onmisbare schakel in het team. Het restaurant is niet alleen haar werkplek, maar ook haar tweede thuis. En net als in elke familie, wordt daar nu gezocht naar een nieuwe balans.
De kracht van echte verbondenheid
Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is dat het draait om liefde in verschillende vormen. De liefde tussen partners, maar ook de liefde tussen vrienden. Tussen vrouwen die elkaar door en door kennen en die weten wat het is om er voor elkaar te zijn, zonder voorwaarden.
De rol die Thérèse ooit vervulde toen Astrid moeilijke tijden doormaakte, wordt nu omgedraaid. Dat wederzijdse geven en ontvangen is wat vriendschap zo waardevol maakt. En dat geldt des te meer wanneer woorden soms tekortschieten, maar aanwezigheid alles zegt.
Samen sterker
In de wereld van gastvrijheid draait alles om verbinding. Dat geldt voor het contact tussen gast en medewerker, maar zeker ook voor de mensen achter de schermen. De band tussen Thérèse en Astrid is er een van vertrouwen, loyaliteit en pure menselijkheid. Ze kennen elkaars tempo, elkaars stijl, en elkaars zwijgen.
In tijden waarin het leven nieuwe vormen aanneemt, zijn dit de relaties die standhouden. Die het verschil maken. Die als anker fungeren in woelige wateren.
Een boodschap van hoop en warmte
Waar veel mensen inspiratie uit halen, is het feit dat deze twee vrouwen op een respectvolle en liefdevolle manier met het leven omgaan. Ze dragen elkaar, vullen elkaar aan, en laten zien dat het mogelijk is om in verbinding te blijven, zelfs als de wereld even stilstaat.
Thérèse laat zien dat het oké is om je kwetsbaar op te stellen, en Astrid toont hoe troostend aanwezigheid kan zijn. Samen vormen ze een krachtig voorbeeld van wat vriendschap echt betekent: niet alleen feestvieren, maar ook samen stil zijn, samen ademen en samen verdergaan.
Conclusie
In het verhaal van Thérèse en Astrid schuilt een universele waarheid: het leven kent momenten van vreugde en van verstilling. Maar met liefdevolle mensen aan je zijde, wordt elke stap draaglijker. De steun die Astrid nu biedt, is een prachtig gebaar van trouwe vriendschap en diepe verbondenheid.
Voor wie het verhaal volgt, is het een reminder dat we er niet alleen voor hoeven te staan. Dat er altijd iemand kan zijn die je begrijpt. En dat ware vriendschap zich pas echt laat zien in de stilste momenten.
Video
Asmara Thielen over rechtszaak Borsato: ‘Victim blaming op hogeschoolniveau’
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”
