Algemeen
Schokkende ontdekking: Microplastics stapelen zich op in menselijke hersenen – Ouderen lopen groot gevaar en dit zijn de verwoestende gevolgen!
Recent onderzoek van de Universiteit van New Mexico toont aan dat menselijke hersenen mogelijk enkele grammen microplastics bevatten. Deze microscopisch kleine deeltjes, die ontstaan door het afbreken van plastic materialen, kunnen via voedsel, water en ingeademde lucht ons lichaam binnendringen en blijken nu zelfs in de hersenen aanwezig te zijn. Vooral voor ouderen vormt dit een groot gevaar.
Hoe komen microplastics in het lichaam?
Microplastics zijn alomtegenwoordig in het milieu en ontstaan wanneer plastic verpakkingen, flessen en textiel uiteenbreken in steeds kleinere deeltjes. Ze worden gemakkelijk door het lichaam opgenomen via drinkwater, voedsel zoals vis en schaaldieren en zelfs via de lucht die we inademen.
Omdat plastic nauwelijks afbreekt, stapelen microplastics zich op in de natuur én in het menselijk lichaam. Het onderzoek toont aan dat polyethyleen, een van de meest gebruikte kunststoffen in verpakkingen en plastic flesjes, de meest voorkomende microplasticsoort in hersenweefsel is. Dit is zorgwekkend, vooral voor ouderen, wiens lichaam minder goed in staat is om schadelijke stoffen af te breken en te verwijderen.
Schokkende concentraties in de hersenen
Uit de studie bleek dat in hersenweefsel gemiddeld 5000 microgram microplastics per gram werd aangetroffen. Dit betekent dat een volledig menselijk brein potentieel enkele grammen plastic kan bevatten, een hoeveelheid vergelijkbaar met het gewicht van een plastic lepel.
De onderzoekers analyseerden hersenen van mensen die tussen 2016 en 2024 zijn overleden. Zij ontdekten dat de concentratie microplastics bij mensen die in 2024 stierven tot wel 50% hoger lag dan bij degenen die eerder overleden. Dit suggereert dat blootstelling aan microplastics in de afgelopen jaren drastisch is toegenomen. Vooral ouderen kunnen hier ernstige gevolgen van ondervinden, omdat hun lichaam minder efficiënt schadelijke stoffen kan verwerken. Dit verhoogt het risico op neurologische schade en aandoeningen zoals dementie en Alzheimer.
Microplastics in andere organen
Naast de hersenen werden microplastics ook in andere organen, zoals de nieren, aangetroffen. Dit geeft aan dat de deeltjes zich door het hele lichaam verspreiden en zich niet beperken tot de spijsvertering. De precieze impact hiervan op de gezondheid is nog niet volledig begrepen, maar wetenschappers waarschuwen dat dit vooral bij ouderen een ernstig probleem kan vormen. Doordat microplastics zich in hun lichaam sneller kunnen ophopen, kunnen bestaande gezondheidsproblemen verergeren en vitale functies aangetast worden.
Levensgevaarlijk voor ouderen
Hoewel de exacte gevolgen van microplastics in de hersenen nog in onderzoek zijn, wijzen de resultaten op een directe dreiging voor de gezondheid. Vooral bij overleden ouderen met dementie werden extreem hoge concentraties microplastics aangetroffen. Dit kan betekenen dat microplastics bijdragen aan cognitieve achteruitgang en neurodegeneratieve ziekten zoals dementie en Alzheimer. Aangezien ouderen al kwetsbaarder zijn, vormt dit een groot risico voor hun welzijn en levenskwaliteit.
Wetenschappers roepen op tot dringend verder onderzoek naar de langetermijngevolgen van microplasticaccumulatie in het menselijk lichaam. Het begrijpen van de impact op de hersenen en andere organen is essentieel voor het ontwikkelen van preventieve maatregelen en regelgeving om blootstelling aan microplastics drastisch te verminderen. Zonder ingrijpen zal de hoeveelheid microplastics in het milieu – en in ons lichaam – alleen maar verder toenemen, met potentieel rampzalige gevolgen voor de volksgezondheid.
Conclusie
De bevindingen van dit onderzoek onderstrepen hoe microplasticvervuiling een steeds groter gevaar vormt voor de menselijke gezondheid. De verhoogde concentraties in de hersenen suggereren dat blootstelling in onze samenleving blijft groeien, met name bij ouderen, die hier extra kwetsbaar voor zijn. De mogelijke link met neurologische aandoeningen is zorgwekkend en vraagt om dringend wetenschappelijk onderzoek en strengere beleidsmaatregelen.
Het is essentieel dat er snel actie wordt ondernomen om de verspreiding van microplastics te beperken. Tot die tijd blijft het belangrijk om bewust om te gaan met plasticgebruik en blootstelling zoveel mogelijk te verminderen, vooral bij ouderen die een verhoogd gezondheidsrisico lopen.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken