Algemeen
Roxeanne Hazes dreigt: Vragen over Rachel zijn voor mij onacceptabel!
BEELDEN ONDERAAN TE ZIEN!
Roxeanne Hazes heeft in de loop der jaren een duidelijke grens gesteld als het gaat om media-aandacht voor haar persoonlijke leven. In tegenstelling tot haar broer, André Hazes jr., die openlijk praat over de veelbesproken familieruzies met hun moeder Rachel Hazes, weigert Roxeanne categorisch om zich hierover uit te laten. Volgens haar zijn journalisten die toch proberen door te vragen, schuldig aan grensoverschrijdend gedrag.
Strikte voorwaarden voor interviews
In een interview met Grazia legt Roxeanne uit waarom ze zulke strikte restricties hanteert tijdens haar mediaverschijningen. “Ik zeg nooit iets over de dingen die in mijn leven spelen en maak voorafgaand aan interviews altijd de afspraak dat ik niet over familiezaken praat, omdat het bepaalt hoe ik me de week erna voel,” vertelt ze.
Deze duidelijke voorwaarden zijn voor haar essentieel om een gezonde balans te behouden in haar persoonlijke en professionele leven. Toch blijken sommige journalisten geneigd om deze restricties te negeren, wat bij Roxeanne voor flinke frustratie zorgt.
Het woord ‘grensoverschrijdend’ als waarschuwing
Het afgelopen jaar is er veel aandacht geweest voor grensoverschrijdend gedrag in de media- en entertainmentwereld. Voor Roxeanne is dit niet alleen een discussiepunt over machtsmisbruik of ongepaste handelingen; ze ziet het ook als een manier om haar eigen grenzen te beschermen.
“Voor mij is het grensoverschrijdend dat iemand tóch het onderwerp aankaart onder het mom van: ‘Ja, maar we moeten het hier wel even over hebben,’” zegt ze. Dit soort pogingen om haar te dwingen tot antwoorden over haar familie ervaart ze als een directe inbreuk op haar privacy.
Ze benadrukt dat ze daar niet voor terugdeinst: “Als ik zulke vragen krijg, dan noem ik dat grensoverschrijdend gedrag. Waarom? Omdat het dat voor mij is. En dat zou genoeg moeten zijn.”
Waarom Roxeanne zwijgt over Rachel
De vete tussen Roxeanne en Rachel Hazes is een van de meest besproken onderwerpen in de Nederlandse media. Het is publiek geheim dat de spanningen hoog oplopen binnen de Hazes-familie, en dat Roxeanne en Rachel al geruime tijd geen contact meer hebben.
Toch benadrukt Roxeanne dat het herhaaldelijk oprakelen van deze familiekwestie niet alleen schadelijk is voor haar, maar ook voor haar professionele imago. “Waarom zou ik het in de vier minuten tijd die ik krijg aan een talkshowtafel over mijn familie gaan hebben, terwijl ik keihard heb gewerkt aan een nieuw album? Ik kom daar om over mijn muziek te praten, niet om clickbait te worden op een of ander showbizzkanaal.”
De kijkers zijn het zat’
Volgens Roxeanne is er weinig behoefte bij het publiek om steeds maar weer dezelfde verhalen over haar familie te horen. Ze stelt dat de kijkers inmiddels moe zijn van de herhaalde aandacht voor de Hazes-ruzies. “Van wie moet dat? De kijkers zijn het helemaal zat, hoor,” zegt ze resoluut.
Ze ziet het als haar verantwoordelijkheid om de focus te leggen op haar werk en niet op het drama in haar persoonlijke leven. Haar nieuwe album, waar ze maanden hard aan heeft gewerkt, is volgens haar veel relevanter dan de familieruzies die de media telkens opnieuw willen uitmelken.
De kracht van ‘nee’ zeggen
Roxeanne benadrukt dat haar vermogen om ‘nee’ te zeggen tegen vragen over haar familie niet alleen belangrijk is voor haar mentale welzijn, maar ook een krachtig signaal is voor anderen in de entertainmentwereld. Ze moedigt mensen aan om hun eigen grenzen te stellen en zich niet te laten dwingen tot het delen van persoonlijke informatie.
“Ik ben niet verplicht om over mijn familie te praten, net zo min als iemand anders dat is over zijn of haar persoonlijke leven. Het feit dat ik bekend ben, betekent niet dat ik alles met de wereld hoef te delen,” zegt ze.
Focus op muziek en eigen identiteit
Met haar nieuwe album en andere muzikale projecten wil Roxeanne de focus leggen op haar artistieke kant. Ze hoopt dat de media haar hierin kunnen steunen in plaats van zich te richten op sensatie.
“Het is tijd dat mensen me zien voor wie ik ben als artiest, niet alleen als onderdeel van een familie met veel drama. Mijn muziek is wat telt, en ik wil dat dat centraal staat,” besluit ze.
Ondanks de kritiek op haar strikte aanpak, blijft Roxeanne vasthouden aan haar principes. Ze weet dat haar aanpak niet door iedereen wordt gewaardeerd, maar voor haar is het de enige manier om zichzelf trouw te blijven en een gezonde werk-privébalans te behouden.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken