Algemeen
Rob Geus haalt uit: ‘Geen cent belastinggeld meer naar Sophie Hilbrand!
Rob Geus heeft zich uitgesproken over Bar Laat, de talkshow van Sophie Hilbrand. Volgens hem is het zonde om belastinggeld te blijven investeren in een programma dat nauwelijks wordt bekeken en niet de impact heeft die het zou moeten hebben. Hij vindt dat de publieke omroep moet ingrijpen en overweegt een herverdeling van budgetten. “Ze moeten hier ernstig over nadenken.”
Kritiek op Bar Laat
De laatste tijd is er veel te doen rondom Bar Laat. Het programma krijgt weinig media-aandacht en de kijkcijfers zijn verre van indrukwekkend. Een andere factor die niet helpt, is het vertrek van Jeroen Pauw. Hij zou in eerste instantie als steunpilaar fungeren, maar besloot de Nederlandse winter te ontvluchten en vertrok naar het zonnige Curaçao. Zijn afwezigheid lijkt het programma geen goed te doen.
Ondanks de lage kijkcijfers en de beperkte publieke belangstelling heeft de NPO besloten om Bar Laat na de zomer terug te laten keren. Dit heeft tot veel discussies geleid over de rechtvaardiging van publieke financiering voor een programma dat niet aan de verwachtingen voldoet.
Moet hier belastinggeld in blijven gaan?
Het weekblad Story heeft aan een panel van prominenten de vraag voorgelegd of het verantwoord is om belastinggeld in Bar Laat te blijven steken. Rob Geus is daar duidelijk over: “Nee!”
Hij licht zijn mening toe: “Ik denk dat ze ernstig moeten nadenken wat ze hiermee moeten doen. Er is veel concurrentie en als er vanuit Den Haag bezuinigd moet worden, dan moet de kwaliteit wel gewaarborgd blijven. Dit programma voegt in de huidige vorm weinig toe.”
Volgens Rob is het mogelijk om met een kleiner budget een beter programma te maken. Hij verwijst daarbij naar vroegere succesvolle talkshows. “Ik denk nog weleens met weemoed terug aan Pauw & Witteman. Dat was een journalistiek sterke talkshow, goed onderbouwd en echt van meerwaarde.”
Andere prominenten delen de kritiek
Niet alleen Rob Geus is kritisch op Bar Laat. Ook het bekende zangduo Saskia en Serge vinden dat Sophie Hilbrand geen belastinggeld meer zou moeten krijgen voor haar programma. “Nee. Niet voor deze talkshow. Naast Eva en EenVandaag is het best veel om nóg een talkshow te hebben waar politieke onderwerpen in zitten.”
Volgens hen is het niet nodig om nóg een politiek-georiënteerde talkshow op de late avond te hebben. Ze pleiten voor een andere invulling van de zendtijd.
Moet Matthijs van Nieuwkerk terugkeren?
Saskia en Serge hebben ook een suggestie voor de NPO: Matthijs van Nieuwkerk terughalen. “Het enige wat ze kunnen doen, is Matthijs van Nieuwkerk op die plek neerzetten met een kruising tussen DWDD en Bar Laat.” Volgens hen zou een programma met een dynamischer format en een breder bereik meer kijkers trekken en inhoudelijk sterker zijn. “En anders moeten ze gewoon de stekker eruit trekken.”
Matthijs van Nieuwkerk verdween uit de schijnwerpers na onthullingen over grensoverschrijdend gedrag bij De Wereld Draait Door, maar het debat over een mogelijke terugkeer blijft aanhouden. Volgens sommigen zou hij nog steeds een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan de Nederlandse televisie.
Ben Cramer: ‘Investeer in muziekdocumentaires’
Ook Ben Cramer heeft een duidelijke mening: “Dan zouden ze dat geld misschien beter kunnen investeren in een mooie muziekdocumentaire.” Hij is niet overtuigd van het bestaansrecht van Bar Laat en vindt dat er betere manieren zijn om het belastinggeld te besteden. “Er zal een reden voor zijn dat mensen niet naar de talkshow kijken. Ik kijk er in ieder geval nooit naar.”
Met zijn opmerking snijdt hij een breder probleem aan: als een programma weinig kijkers trekt, is het dan nog gerechtvaardigd om er belastinggeld in te steken? De publieke omroep heeft als taak om kwalitatieve en relevante televisie te maken, maar als een programma het publiek niet weet te boeien, rijst de vraag of het voortbestaan ervan nog wel zinvol is.
Conclusie: Tijd voor heroverweging?
De toekomst van Bar Laat staat ter discussie. De NPO heeft besloten om het programma een tweede kans te geven na de zomer, maar niet iedereen steunt die beslissing. Critici, waaronder Rob Geus, vinden dat er beter nagedacht moet worden over de invulling van de late avond.
Met voorstellen zoals een mogelijke terugkeer van Matthijs van Nieuwkerk of een verschuiving van het budget naar andere content, blijft de discussie over de besteding van belastinggeld binnen de publieke omroep actueel. Moet de NPO vasthouden aan een format dat niet werkt, of is het tijd om verder te kijken en te investeren in programma’s die wél een breed publiek aanspreken?
Wat vinden jullie? Is Bar Laat nog houdbaar, of is het tijd om de stekker eruit te trekken?
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken