Algemeen
Rilana (54): “Een uur in de auto gezeten en we kregen niets bij de koffie”
In de rust van een doordeweekse middag, terwijl de zon door de bladeren van de bomen scheen, stond Rilana met een mengeling van frustratie en teleurstelling voor de deur van haar schoonmoeder. Het was een lange rit van anderhalf uur geweest. De verwachtingen waren hooggespannen, want als er één ding is waar een bezoek aan familie om draait, dan is het wel de gezelligheid die ermee gepaard gaat. En wat is er gezelliger dan een warm welkom met een dampende kop koffie en iets lekkers om van te genieten? Maar dit keer was het anders.
“En we kregen niets bij de koffie,” zuchtte Rilana terwijl ze in de woonkamer plofte. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde. Haar schoonmoeder, hoewel goed bedoeld, leek soms te vergeten dat een bezoek van Rilana en haar gezin ook een kans was om samen te genieten van kleine dingen.
Rilana herinnerde zich hoe ze eerder had geprobeerd subtiele hints te geven over het in huis halen van lekkernijen voor hun bezoek. “Ik snap niet dat mijn schoonmoeder niets in huis haalt als ze weet dat we langskomen,” merkte ze op, terwijl ze haar hoofd schudde.
Het is een kleine, ogenschijnlijk onbeduidende situatie, maar het vertelt een groter verhaal over verwachtingen, tradities en het leven van alledag. Wanneer ze arriveerde, was er geen vrolijke begroeting met een geurige appeltaart die de kamer vulde, maar enkel de geur van een simpele kop koffie.
Rilana kan zich niet aan de indruk onttrekken dat haar schoonmoeder misschien een beetje vergeten is dat deze bezoeken ook een uitdrukking zijn van liefde en zorgzaamheid. “Het voelt bijna alsof we een verplicht nummer zijn,” vervolgde ze, terwijl ze naar het gezin op de bank keek. De kinderen waren inmiddels bezig met hun telefoon, en haar partner zat met een blik van medeleven naar Rilana te kijken. “Dit is zo’n typisch geval van: laten we gewoon gezellig samen zijn, maar dat samenzijn is niet compleet zonder die kleine attenties.”
Rilana’s gedachten dwaalden af naar een recent gesprek met een vriendin. Die vriendin had haar verteld hoe zij en haar schoonfamilie altijd een tafel vol lekkernijen klaar hadden staan, van zelfgebakken koekjes tot vers fruit en, natuurlijk, een goede hoeveelheid koffie en thee.
“Waarom kan dat niet ook bij ons?” vroeg ze zich af, terwijl ze zich herinnerde hoe haar vriendin vol trots vertelde over de zorgvuldige voorbereidingen die altijd aan hun familiebezoeken voorafgingen. “Mijn schoonmoeder zegt altijd dat het het gebaar is dat telt, maar ik vind dat dat gebaar wel moet worden getoond, niet alleen in woorden,” zei Rilana, met een licht sarcastische ondertoon.
Die middag in de woonkamer, omringd door stilte, voelde het alsof de woorden van haar vriendin steeds meer waarheid werden. De kinderen, die zich al snel verveelden zonder snacks om te delen, leken nog meer afstand te nemen van de situatie. “Misschien is het tijd dat ik een andere benadering kies,” dacht Rilana bij zichzelf. “Wat als ik zelf wat lekkers meeneem de volgende keer?”
Het idee om zelf iets mee te nemen, gaf Rilana een sprankje hoop. “Misschien kan ik haar ook een hint geven,” stelde ze zichzelf gerust, terwijl ze zich een doos met zelfgebakken koekjes voorstelde. “Als ik iets meeneem, misschien dat ze dan geïnspireerd raakt om ook iets te doen,” grinnikte ze, terwijl ze zich voorstelde hoe haar schoonmoeder zou reageren op de geur van versgebakken koekjes.
Rilana besefte dat het belangrijk was om niet alleen de verantwoordelijkheid voor de gezelligheid bij haar schoonmoeder te leggen. “Misschien moet ik zelf wat meer initiatief nemen,” zei ze, terwijl ze met een zucht de laatste slok koffie nam. “Ik kan ook een traditie creëren, iets waar mijn kinderen ook bij betrokken zijn. Het is tijd voor een verandering.”
Bij het afscheid nemen, met de belofte van een volgend bezoek, voelde Rilana zich opgelucht. Het gesprek met haar schoonmoeder was respectvol en vol liefde, ondanks de kleine ergernissen. “Misschien is het gewoon een kwestie van tijd en gewenning,” dacht ze, terwijl ze naar de auto liep. “Misschien moeten we samen dit proces aangaan en het allemaal een beetje lichter maken.” En zo, met een sprankje hoop en nieuwe plannen in gedachten, reed Rilana weer naar huis, terwijl ze al droomde van de volgende keer dat ze haar schoonmoeder weer zou zien, met misschien een doosje koekjes in de hand.
Algemeen
Automobilisten zijn het zat: blokkades door klimaatprotesten zorgen voor woede – ‘We rijden gewoon door’
De frustratie bij Nederlandse automobilisten over de aanhoudende wegblokkades door klimaatdemonstranten loopt hoog op. Steeds vaker raken automobilisten betrokken bij spanningen op de weg wanneer protestgroepen, vaak verbonden aan actiegroepen als Extinction Rebellion of Scientist Rebellion, belangrijke verkeersaders blokkeren. Waar velen aanvankelijk nog begrip konden opbrengen voor het klimaatdoel, lijken sommigen nu het geduld te verliezen. In toenemende mate nemen bestuurders het heft in eigen hand – soms met gevaarlijke gevolgen.
Wegblokkades als actievorm
De afgelopen jaren hebben klimaatactivisten regelmatig snelwegen, rotondes en bruggen bezet om aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Volgens hen is directe actie noodzakelijk: de politiek handelt volgens hen te traag, en de samenleving moet wakker geschud worden. Door het verkeer letterlijk tot stilstand te brengen, willen ze symbolisch aantonen dat het systeem zelf vastloopt.
Deze vorm van protest heeft echter een prijs. Terwijl activisten met spandoeken op de snelweg zitten, ontstaan lange files, worden hulpdiensten opgehouden en missen mensen afspraken, werk of zelfs medische behandelingen. Het begrip onder de bevolking slinkt met de dag.
Toenemende agressie
In recente weken doken er op sociale media filmpjes op waarin automobilisten de confrontatie niet langer schuwen. In sommige gevallen probeerden bestuurders met hun auto langzaam door demonstranten heen te rijden om hun weg te forceren. In andere gevallen klonken er scheldpartijen of duw- en trekwerk. De politie heeft op meerdere momenten moeten ingrijpen om escalaties te voorkomen.
“Ik moest mijn dochter van school halen en stond vast op de A10, terwijl een groep jongeren op het asfalt zat met borden over CO₂-uitstoot,” zegt een Amsterdamse automobilist. “Op een gegeven moment ben ik er gewoon langzaam doorheen gereden. Het was dat, of nog uren wachten.”
Ook vrachtwagenchauffeurs laten steeds vaker van zich horen. “Elke minuut vertraging kost geld,” aldus een transportondernemer uit Rotterdam. “Ik heb collega’s die zeggen: als ze niet opzij gaan, dan gaan wij niet stoppen.”
Juridische en ethische grenzen
Experts waarschuwen voor een gevaarlijke trend. Het nemen van het recht in eigen hand, ook al gebeurt het ‘langzaam’ of zonder opzet tot letsel, is volgens juristen niet te rechtvaardigen. “Zodra je met een voertuig inrijdt op mensen – ook al is het voorzichtig – begeef je je op juridisch zeer glad ijs,” zegt strafrechtadvocaat Martijn Verweij. “Dat kan worden aangemerkt als poging tot mishandeling of erger.”
Toch begrijpt hij de frustratie. “Het probleem is dat de overheid worstelt met een balans: ze willen ruimte bieden aan vreedzaam protest, maar tegelijkertijd is het blokkeren van een snelweg in strijd met de openbare orde.”
Oproep tot duidelijke regels
Zowel belangenorganisaties voor weggebruikers als politieke partijen roepen op tot strengere handhaving. De ANWB pleit voor een beleid waarbij demonstraties direct worden beëindigd zodra ze de verkeersveiligheid in gevaar brengen. Ook in de Tweede Kamer klinkt kritiek op het ‘softe’ optreden van politie en justitie.
VVD-Kamerlid Thom van Dalen: “We kunnen niet toestaan dat een kleine groep activisten het hele land gijzelt. Demonstreren is een recht, maar blokkeren is dat niet. Er moet kordaat worden opgetreden.”
Tegelijkertijd benadrukken tegenstanders van harder optreden dat geweld tegen demonstranten nooit te rechtvaardigen is. GroenLinks-fractievoorzitter Marjolein de Ridder: “Dat mensen zich zorgen maken om het klimaat en vreedzaam actievoeren, is geen reden om ze met auto’s van de weg te duwen. Geweld lost niets op.”
Activisten blijven onverstoord
De klimaatdemonstranten zelf laten weten zich niet te laten intimideren. Volgens hen zijn de reacties juist een bewijs dat de boodschap aankomt. “We begrijpen dat het frustrerend is,” zegt een woordvoerder van Extinction Rebellion. “Maar we zitten daar niet voor ons plezier. We willen dat de overheid in actie komt tegen klimaatverandering, en we doen dat zonder geweld.”
Op de vraag of ze rekening houden met mensen die door hun acties schade ondervinden, klinkt begrip, maar geen berouw. “Verandering doet pijn. We hebben alles geprobeerd – petities, stemgedrag, brieven. Dit is het enige wat nog aandacht genereert.”
De polarisatie groeit
Wat duidelijk wordt, is dat de kloof tussen klimaatactivisten en het bredere publiek groeit. Waar eerder veel mensen nog sympathie hadden voor de klimaatbeweging, lijkt het draagvlak door de steeds hardere acties en ontwrichtende gevolgen af te nemen.
Op sociale media wordt de discussie steeds feller. Voorstanders van actie wijzen op de urgentie van de klimaatcrisis, terwijl tegenstanders wijzen op het gebrek aan respect voor anderen. In de commentaren onder nieuwsberichten wisselen termen als ‘klimaatterroristen’ en ‘wegpiraten’ elkaar af.
Wat nu?
De huidige situatie dreigt uit te monden in een vicieuze cirkel van frustratie, radicalisering en geweld. Zowel activisten als automobilisten voelen zich in het nauw gedreven. Wat nodig lijkt, is een herwaardering van de spelregels rond protest, gecombineerd met politieke actie die recht doet aan de zorgen van beide groepen.
Er moet ruimte blijven voor vreedzaam protest – maar ook respect voor de bewegingsvrijheid van anderen. Als dat evenwicht niet snel wordt hersteld, dreigt een samenleving waarin niet het recht, maar woede en chaos de boventoon voeren.
Voor nu lijkt de realiteit dat automobilisten steeds minder bereid zijn te wachten. En dat is een signaal dat niet genegeerd mag worden.
Dit bericht op Instagram bekijken