Algemeen
Rattenplaag escaleert in steden als Amsterdam, Den Haag en Utrecht door opwarming en verstedelijking!
Met de opwarming van steden neemt het aantal meldingen van ratten sterk toe. Dit verband, samen met factoren zoals een hogere bevolkingsdichtheid en intensievere bebouwing, wordt bevestigd door een internationale groep wetenschappers in een onderzoek gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Science Advances. De onderzoekers constateren dat ook in Amsterdam deze trend duidelijk zichtbaar is.
Waarom stijgt het aantal ratten in steden?
De studie laat zien dat klimaatverandering een belangrijke rol speelt bij de groei van rattenpopulaties in stedelijke gebieden. Hogere temperaturen zorgen ervoor dat ratten zich sneller voortplanten en langer actief blijven in het jaar. Waar ratten in koudere omstandigheden minder actief zijn en zich minder snel vermenigvuldigen, leidt een warmer klimaat tot een versneld voortplantingsritme en meer overlevingskansen voor jonge ratten. Hierdoor neemt de populatie in steden gestaag toe.
Daarnaast biedt de dichte bebouwing in stedelijke gebieden ratten een ideale leefomgeving. De nauwe straatjes, rioleringssystemen en afvalcontainers vormen een perfecte schuilplaats en voedselbron. Met name in steden zoals Amsterdam, waar de infrastructuur oud en complex is, kunnen ratten gemakkelijk nesten bouwen en zich verspreiden.
Verstedelijking en bevolkingsdichtheid als extra factor
Niet alleen de opwarming van steden speelt een rol bij de toename van ratten. Ook de mate van verstedelijking en de bevolkingsdichtheid blijken van invloed te zijn. In drukbevolkte steden produceren bewoners grote hoeveelheden afval, wat een belangrijke voedselbron vormt voor ratten. Hoe meer mensen in een klein gebied samenleven, hoe groter de kans op voedselresten en slecht afgesloten afval, waardoor de omstandigheden voor ratten verbeteren.
Uit het onderzoek blijkt dat steden met een hoge bevolkingsdichtheid en veel bouwactiviteiten meer meldingen van rattenoverlast krijgen. Dit komt doordat bouwprojecten bestaande rattennesten verstoren, waardoor de dieren naar de oppervlakte komen en zich naar nieuwe gebieden verplaatsen.
Amsterdam als voorbeeld
In Amsterdam is het probleem goed zichtbaar. De gemeente krijgt steeds meer meldingen van ratten, vooral in de warmere maanden. De combinatie van een groeiende bevolking, toenemende bebouwing en hogere temperaturen maakt de stad een aantrekkelijke plek voor ratten om zich te vestigen.
Gemeentelijke diensten en ongediertebestrijders merken een duidelijke stijging in het aantal meldingen en waarschuwen voor de gevolgen. Ratten kunnen ziekten verspreiden en schade veroorzaken aan gebouwen en infrastructuur. De stad heeft maatregelen genomen, zoals betere afvalverwerking en strengere regels rondom voedselopslag, maar het probleem blijft groeien.
Oplossingen en preventie
Om de rattenpopulatie onder controle te houden, adviseren onderzoekers en bestrijdingsexperts een combinatie van maatregelen:
- Verbeterde afvalbeheer: Afval beter afsluiten en containers vaker legen.
- Bewustwording bij bewoners: Voorkomen dat voedselresten op straat belanden.
- Minder toegankelijke schuilplaatsen: Bouwprojecten zo plannen dat ratten minder nestmogelijkheden hebben.
- Gerichte bestrijding: Effectievere methoden voor rattenbestrijding zonder overmatig gebruik van gifstoffen.
De toekomst: blijft het probleem groeien?
Nu de temperaturen blijven stijgen en steden steeds dichter bebouwd raken, voorspellen onderzoekers dat rattenoverlast een blijvend probleem zal zijn. Steden zoals Amsterdam zullen in de toekomst moeten investeren in betere preventiemaatregelen en innovatieve bestrijdingsmethoden om de groeiende rattenpopulatie onder controle te houden. Zonder effectieve ingrepen zal de overlast alleen maar toenemen, met alle gevolgen van dien voor de volksgezondheid en de leefbaarheid van stedelijke gebieden
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken