Algemeen
Prinses Ariane boos op Máxima? ‘Niet blij met onthulling in media’
Het lijkt erop dat prinses Ariane (17) niet bepaald blij is met haar moeder, koningin Máxima (53). Tijdens een conferentie in Amsterdam onthulde Máxima dat haar jongste dochter problemen met haar zicht heeft door overmatig smartphonegebruik. Dit nieuws, dat inmiddels breed is opgepikt door de media, zou Ariane zelf liever niet zo publiekelijk gedeeld hebben gezien.
Problemen door smartphonegebruik
Tijdens de conferentie sprak Máxima met jongeren over het steeds toenemende gebruik van sociale media en smartphones. Een van de aanwezige jongeren vertelde over haar eigen ervaringen en hoe schermtijd haar leven beïnvloedt. Op dat moment besloot Máxima een persoonlijke anekdote te delen: ook haar eigen dochter heeft last van de gevolgen van te veel schermgebruik.
Ze vertelde dat Ariane moeite heeft met het scherpstellen van haar zicht, iets wat artsen linken aan het vele gebruik van schermen. Het probleem van bijziendheid onder jongeren door overmatig telefoongebruik is wereldwijd groeiende, en kennelijk is ook de jongste dochter van koning Willem-Alexander daar niet immuun voor.
Tiktokverslaving?
Het nieuws sloeg in als een bom. In talkshows en nieuwsprogramma’s werd er direct over gesproken, waaronder bij RTL Boulevard. Presentator Luuk Ikink lichtte de situatie toe:
“Dat ook onze eigen prinsessen urenlang aan het tiktokken of Instagrammen zijn, is natuurlijk geen verrassing. Maar dat het bij prinses Ariane al zulke gevolgen heeft, is wél opvallend. Wat is er precies aan de hand?”
Royaltykenner Jeroen Snel gaf daarop uitleg. “Nou, schrik niet: Ariane heeft last van een zichtprobleem. Dat zei Máxima vandaag op een conferentie in Amsterdam over jongeren, sociale media en schermgebruik. Ze vertelde daar dat haar jongste dochter moeite heeft met scherpstellen door te veel schermtijd.”
Volgens Jeroen Snel was het geen gepland statement, maar iets wat Máxima spontaan deelde in het gesprek. “Ze zat aan tafel met wetenschappers en jongeren, en maakte toen die opmerking. Maar daar zaten ook journalisten bij. Niet met draaiende camera’s, maar zij noteerden het wel. En dan heb je ineens een nieuwsprimeur.”
Bijziendheid en de impact ervan
Het probleem dat Ariane heeft, is in feite niets anders dan bijziendheid, een aandoening die bij steeds meer jongeren voorkomt. Het vele staren naar een scherm op korte afstand kan ervoor zorgen dat de oogspieren zich te weinig ontspannen, waardoor jongeren steeds meer moeite krijgen met veraf kijken.
Na de ophef in de media gaf de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) een nuancering op de uitspraak van Máxima. “Prinses Ariane heeft inderdaad moeite met scherpstellen, maar dit hoeft niet enkel door schermgebruik te komen. Het is een veelvoorkomend probleem bij jongeren en er spelen vaak meerdere factoren een rol.”
Ondanks deze verduidelijking was het kwaad al geschied: heel Nederland wist nu dat Ariane problemen had met haar ogen door haar telefoongebruik.
Ariane zou woest zijn
Volgens insiders zou Ariane niet blij zijn met de uitlatingen van haar moeder. Jeroen Snel merkte op:
“Ik denk dat Máxima hier zelf ook behoorlijk van baalt. Ze zei het in een onschuldig gesprek en wilde vooral sympathiek overkomen. Maar ja, het is nu eenmaal de koningin en dan wordt alles breed uitgemeten.”
Vooral voor Ariane zelf zou dit een ongemakkelijk moment zijn. “Ze wordt in april 18 en in de zomer is er weer zo’n persmoment met de koninklijke familie. En wat gaat er dan gebeuren? Juist, dan staan alle journalisten klaar met vragen als: ‘Hoe is het met uw ogen?’ en ‘Hoeveel uur per dag zit u op uw telefoon?’ Dat is nu al te voorspellen. En laten we eerlijk zijn: welke tiener zit daarop te wachten?”
Volgens kenners heeft Ariane het al moeilijk genoeg met de druk van haar koninklijke status en zou ze graag haar privacy behouden. Dat een opmerking van haar moeder nu opeens landelijk nieuws is, zou de prinses dan ook flink tegen de borst stuiten.
Máxima wilde bewustzijn vergroten
Toch is het niet ondenkbaar dat Máxima de opmerking bewust maakte om een groter probleem aan te kaarten. Overmatig schermgebruik is een serieus probleem bij jongeren, en het koninklijk huis wordt vaak ingezet om maatschappelijke thema’s onder de aandacht te brengen. Door een persoonlijk voorbeeld te geven, hoopt Máxima wellicht het gesprek over schermtijd en gezondheid te stimuleren.
In Nederland is er steeds meer aandacht voor de gevolgen van schermgebruik, zoals verslechterend zicht, slaapproblemen en een verminderde concentratie. Wetenschappers en oogartsen waarschuwen dat kinderen en jongeren veel vaker naar buiten moeten kijken en hun schermtijd moeten beperken.
Máxima’s woorden kunnen dan ook gezien worden als een manier om ouders te waarschuwen. Maar of Ariane dat ook zo ziet, is de vraag.
Ophef in de media
Ondertussen is de onthulling voer voor discussie geworden op sociale media. Sommige mensen vinden het prima dat Máxima dit heeft gedeeld, omdat het een belangrijk onderwerp is. Anderen vinden dat ze haar dochter in verlegenheid heeft gebracht en deze informatie niet openbaar had moeten maken.
“Waarom zou je dat in de media gooien? Laat dat meisje lekker met rust,” schrijft iemand op Twitter.
Een ander reageert met: “Goed dat ze dit benoemt! Veel jongeren zitten te veel op hun telefoon en hebben niet door wat dat met hun ogen doet.”
Wat de waarheid ook is, één ding is zeker: de volgende keer zal Máxima twee keer nadenken voordat ze privé-informatie over haar kinderen deelt met de wereld. En Ariane? Die zal haar telefoon voorlopig iets vaker laten liggen… of misschien juist niet.
Het was een prachtige dag toen Emma met haar kersverse echtgenoot Dylan over de dansvloer bewoog. De lucht was doordrenkt met de romantische melodie van de muziek, en het zachte licht van de kroonluchters weerkaatste in de tranen van vreugde die af en toe over Emma’s wangen rolden. Alles leek perfect: hun liefde vulde de ruimte en de gasten stonden even stil om het moment te absorberen.
Toch hing er een onzichtbare schaduw over Emma’s hart. Ondanks haar immense geluk kon ze de afwezigheid van haar ouders niet negeren. Ze hadden het huwelijk van hun dochter moeten meemaken, maar waren er niet om deze vreugdevolle gebeurtenis te delen. Terwijl Emma in gedachten verzonken was, kwam de hotelmanager, meneer Scotliff, op haar af. Zijn gezicht droeg een ongemakkelijke uitdrukking.
“Excuses voor de onderbreking,” begon meneer Scotliff, duidelijk nerveus. “Maar er is iemand buiten die u wil spreken, mevrouw Henderson.” Emma fronste en keek Dylan aan, die de verstoring met een lichte frons opmerkte.
“Wie?” vroeg ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid. “Ze zei dat ze uw oma is,” antwoordde de manager zachtjes. “Martha.” Dylan’s grip op Emma’s hand werd strakker terwijl hij haar bezorgd aankeek. “Ik zal met haar praten en haar vragen te vertrekken,” bood hij aan, zijn beschermende instinct in volle kracht.
Maar Emma schudde haar hoofd en zuchtte diep. “Nee,” antwoordde ze zachtjes. “Als ik niet met haar praat, zal ze waarschijnlijk een scène maken. Laat me maar even gaan kijken wat ze wil.” Emma liep naar buiten en zag haar grootmoeder Martha staan. Martha, een vrouw die Emma de afgelopen jaren had vermeden, had haar ogen verlicht toen ze haar kleindochter in haar bruidsjurk zag.
“Je bent de mooiste bruid die ik ooit heb gezien,” zei Martha met een warme glimlach terwijl ze Emma’s hand pakte. Maar Emma trok zich terug, haar ogen koud en afstandelijk. “Wat doe je hier?” vroeg ze scherp. “Je was niet uitgenodigd.” Martha’s glimlach vervaagde en haar ogen vulden zich met tranen. “Ik weet het, Emma,” antwoordde ze zachtjes. “Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de bruiloft van mijn enige kleindochter te missen. Ik moest je zien, al was het maar voor een moment.”
Emma sloeg haar armen over elkaar, haar houding stijf en defensief. “Je moet nu gaan,” zei ze koel. “Je aanwezigheid hier is niet gewenst. Als het niet was voor wat jij hebt gedaan, zou mijn vader hier vandaag zijn.” De pijn in Martha’s ogen was duidelijk, maar ze bleef vastberaden. “Het spijt me, lieverd,” fluisterde ze. “Ik heb spijt van mijn fouten. Maar ik kwam niet om pijn te doen. Ik kwam om je een huwelijkscadeau te geven.” Martha reikte naar haar tas en haalde een klein, rood sieradendoosje tevoorschijn. “Dit is alles wat ik je kan geven,” zei ze, terwijl ze het doosje in Emma’s handen legde. “Ik hoop dat je het mooi vindt.”
Emma keek naar het doosje met een mengeling van walging en verontwaardiging. “Wat is dit?” vroeg ze, haar stem ijskoud. “Een goedkoop sieraad? Hoe heb je dit in vredesnaam kunnen betalen?” Emma’s scherpe woorden sneden door Martha’s hart, maar de oudere vrouw hield zich staande. “Emma, ik weet dat je boos op me bent,” zei Martha zachtjes. “Maar ik vraag je om me te vergeven. Dit is een kostbare ring die al generaties in onze familie is. Ik wilde dat jij het zou hebben als symbool van mijn liefde.”
Maar Emma was niet onder de indruk. “Als het niet was voor jouw hebzucht,” beet ze Martha toe, “zou mijn vader hier vandaag zijn. Hij zou hier zijn geweest om mij naar het altaar te begeleiden. En nu… is hij er niet. Wegens jou.” Tranen begonnen te stromen terwijl Emma vocht om haar emoties onder controle te houden. “Ik wil je nooit meer zien. Verlaat dit feest en kom nooit meer in mijn buurt.”
Martha keek verdrietig naar haar kleindochter. “Emma,” begon ze nog een keer, maar de woorden kwamen niet uit. Ze wist dat er niets was dat ze kon zeggen om het hart van Emma te verzachten. Met een zucht draaide ze zich om en liep weg, haar wandelstok het enige geluid dat door de nachtelijke stilte weerklonk.
Emma bleef staan, alleen en verward, terwijl de herinneringen aan haar vader en het verleden haar overweldigden. Haar boosheid jegens haar oma was niet zonder reden; het was het resultaat van een diepe wond die nog steeds niet was genezen.
Jaren geleden, lang voordat ze haar trouwjurk droeg, had Emma te maken gehad met een nachtmerrie die haar leven veranderde. Haar vader, Johnny, was aangeklaagd door een groep mensen die compensatie eisten voor iets wat hij had gedaan. Emma had de details nooit volledig begrepen, maar ze wist dat het ernstig was. Ze herinnerde zich hoe ze in het kantoor van de advocaat had gezeten, terwijl meneer Morgan, een ernstige man met een no-nonsense houding, haar uitlegde wat er zou gebeuren als ze het geld niet konden betalen.
“Als we ze niet betalen, gaan we naar de rechtbank en zal meneer Colby hoogstwaarschijnlijk een lange gevangenisstraf krijgen,” had meneer Morgan gezegd. Emma’s hart zonk bij die woorden. Ze wist dat haar vader geen heilige was, maar de gedachte aan hem in de gevangenis was ondraaglijk. Ze wist dat ze iets moest doen om hem te helpen, maar ze had geen idee hoe.
Emma’s enige optie was haar oma, Martha. Ze had naar haar huis gerend, uitgeput en wanhopig, en Martha alles verteld. Ze smeekte haar oma om de bakkerij te verkopen en haar vader te redden. Maar Martha had geweigerd. Ze kon haar levenswerk niet opgeven, zelfs niet voor haar familie.
Emma had die dag haar oma vervloekt en gezegd dat ze haar nooit meer wilde zien. En ze had woord gehouden. De band tussen hen was gebroken, en hoewel Emma vaak aan haar oma had gedacht, was haar boosheid nooit verdwenen. Het verdriet om haar vaders overlijden had haar hart gehard en elke mogelijkheid tot verzoening onmogelijk gemaakt.
Maar nu, op haar bruiloftsdag, werd Emma geconfronteerd met de realiteit van haar eigen harde woorden en daden. Terwijl ze naar het sieradendoosje in haar handen keek, voelde ze de spanning in haar borst toenemen. Ze opende het doosje en smeet het met kracht op de grond. Dylan, die net naar buiten was gekomen om haar te zoeken, schrok van haar plotselinge uitbarsting.
“Emma, wat doe je?” vroeg hij bezorgd. Maar Emma besteedde nauwelijks aandacht aan hem. Het doosje was bij de impact gebroken, en een glanzende ring rolde eruit. Dylan bukte zich om de ring op te rapen en hield hem omhoog. “Emma, dit is geen goedkope ring. Dit is een smaragden ring. Hij moet een fortuin waard zijn.” Emma knielde naast Dylan en pakte de ring op. Ze bestudeerde hem nauwkeurig en voelde haar hart sneller kloppen. Hoe had haar oma zoiets kunnen betalen? Ze keek naar het kapotte doosje en zag dat er een klein stukje papier uitstak. Voorzichtig haalde ze het eruit en vouwde het open.
De woorden die ze las, deden haar hart beven. In de brief legde Martha uit waarom ze destijds de bakkerij niet had verkocht. Ze vertelde over Johnny’s donkere verleden en hoe hij haar dochter, Emma’s moeder, in een onhoudbare situatie had gebracht. Martha had Johnny nooit kunnen vergeven voor wat hij had gedaan, en ze had besloten om de bakkerij te behouden voor Emma, in de hoop dat ze het ooit zou begrijpen.
Martha had ook geschreven over haar diagnose. Ze had kanker in een vergevorderd stadium en wist dat ze niet lang meer te leven had. Ze had haar huis verkocht en het geld opzijgezet voor Emma, zodat ze het leven kon leiden dat ze verdiende. De ring was slechts een klein deel van het geschenk; de rest zou via de advocaat aan Emma worden overgedragen.
De volgende dag besloot Emma om haar oma op te zoeken. Ze voelde een brandend verlangen om alles goed te maken, om de banden die ze had doorgesneden weer te herstellen. Ze reed snel naar het huis van haar grootmoeder, maar toen ze aankwam, zag ze tot haar verbazing twee grote verhuiswagens voor de deur staan. Mensen waren druk bezig om meubels en dozen in te laden.
Emma stapte uit en liep naar de verhuizers toe. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ze verbaasd. “Dit is het huis van mijn oma.” De verhuizers keken haar aan alsof ze gek was. “Het huis is verkocht,” zei een van hen schouderophalend. “We zijn bezig met het verhuizen van de nieuwe eigenaren.” Verward en met een groeiend gevoel van paniek klopte Emma op de deur van de buurvrouw, Judy. Judy was een lieve oude vrouw die al jaren naast Martha woonde. Ze glimlachte hartelijk toen ze Emma zag. “Wat een verrassing om je te zien, lieverd! Hoe gaat het met je?”
“Judy,” begon Emma met trillende stem, “weet je waar mijn oma is? Ik moet haar spreken.” Judy’s gezicht betrok. “Ach, lieverd, wist je het niet? Martha is enkele weken geleden verhuisd. Ze vertelde me dat ze het huis had verkocht en het geld voor jou had gereserveerd.” Emma’s hart zakte in haar schoenen. “Waarom heeft ze me dat niet verteld?” vroeg ze met een mix van verdriet en verwarring.
Judy legde haar hand zachtjes op Emma’s arm. “Martha had niet lang meer te leven, lieverd. Ze had kanker, en het was in een vergevorderd stadium. Ze wilde dat jij het geld zou hebben, zodat je een goed leven zou kunnen leiden. Ze was zo trots op je, Emma. Ze sprak altijd over je.” Emma’s ogen vulden zich met tranen. “Weet je waar ze nu is? Ik moet haar zien, Judy.” Judy knikte en wees in de richting van het plaatselijke motel, Frank’s. “Ze verbleef daar in haar laatste dagen. Ze wilde niemand tot last zijn.”
Emma bedankte Judy en rende naar haar auto. Ze reed zo snel ze kon naar het motel, maar toen ze bij de receptie aankwam, kreeg ze het hartverscheurende nieuws te horen dat Martha de avond ervoor was overleden. Ze had haar laatste adem uitgeblazen, alleen in een kleine motelkamer. Emma’s hart brak op dat moment in duizend stukjes. Ze had nooit afscheid kunnen nemen, nooit kunnen zeggen dat ze haar oma vergaf. De pijn van het verlies en het schuldgevoel over de harde woorden die ze ooit had uitgesproken, zouden haar voor altijd bijblijven.