Algemeen
Peter van der Vorst, laat je gekrenkte ego los en geef Anouk haar verdiende plek!
Volgens Johan Derksen zou Peter van der Vorst, de televisiebaas van RTL, er goed aan doen om zijn ‘gekrenkte ego’ opzij te zetten. De oud-voetbalanalist en mediapersoonlijkheid vindt het onverstandig dat Anouk, een van de meest uitgesproken en invloedrijke juryleden, niet meer welkom lijkt bij The Voice of Holland. “Anouk stak er echt met kop en schouders bovenuit.”
Conflict tussen Anouk en RTL-top
Het conflict tussen Anouk en Peter van der Vorst ontstond in de nasleep van het The Voice of Holland-schandaal. Toen de misstanden rondom het programma aan het licht kwamen, nam Anouk direct afstand. Ze noemde het een ‘corrupte bende’ en distantieerde zich van RTL en het programma. Deze harde woorden schoten in het verkeerde keelgat bij Van der Vorst, die haar openlijke kritiek niet kon waarderen.
Anouk hield zich echter niet in. Ze riep destijds fel: “Gast, hou gewoon je fcking waffel dicht”*, gericht aan de RTL-baas. Dit lijkt nu zijn weerslag te hebben op haar toekomst bij de zender.
Anouk niet meer welkom bij The Voice
Sven Sauvé, de algemeen directeur van RTL en een vertrouweling van Peter van der Vorst, heeft laten weten dat Anouk niet meer terugkeert als jurylid. “Het zou ook kunnen zijn dat we – niets ten nadele van Anouk – kiezen voor een frisse start met allemaal nieuwe coaches.”
Hoewel hij het als een neutrale beslissing presenteert, is de boodschap duidelijk: Anouk komt er niet meer in. Over andere juryleden, zoals Davina Michelle, is de RTL-top juist wél enthousiast. “Ik heb haar laatst zien optreden bij De Vrienden van Amstel Live in Ahoy. Wat een powerhouse. Wat zij daar liet zien, vond ik heel bijzonder.”
‘Grote fout van RTL’
Wilfred Genee vraagt zich af of het slim is van RTL om Anouk opzij te schuiven. “Je kunt wel eens ruzie met elkaar hebben, maar dat wil toch niet zeggen dat je daarna niet meer met elkaar door één deur kan?” zegt hij in Vandaag Inside.
Johan Derksen is het daar volledig mee eens en noemt het zelfs ‘heel dom’. “Als je nou alle juryleden bij die talentshows op één hoop gooit, dan stak Anouk er met kop en schouders bovenuit.” Hij vindt dat Anouk als jurylid de meeste waarde toevoegde aan het programma.
Anouk als jurylid: kritisch, maar kundig
Johan is uitgesproken positief over Anouk als jurylid. “Ze deed niet mee aan dat overdreven enthousiasme van sommige juryleden die bij The Headliner uit hun dak gaan en blijven roepen hoe fantastisch alles is. Anouk keek gewoon kritisch, analyseerde de prestaties en gaf rake opmerkingen. Ze gaf oprechte schouderklopjes, maar was ook niet bang om kritisch te zijn.”
Toch erkent Johan dat Anouk’s persoonlijkheid haar in de weg kan zitten. “Ze is natuurlijk een pleuriswijf. Toen ze met Peter van der Vorst om tafel zat en haar lucratieve schnabbel van ruim een miljoen euro zag verdwijnen, heeft ze die Van der Vorst helemaal verrot gescholden.”
‘Peter moet zijn trots opzijzetten’
Johan Derksen vindt dat Peter van der Vorst zijn trots moet inslikken en Anouk terug moet halen. “Anouk heeft gezegd: ‘Je moet niet tegen ons zitten zeiken, maar die gasten die hun ll niet in hun broek hielden aanpakken.’ Nu komt er weer een nieuwe The Voice en Anouk wil graag aanschuiven. Dat zou voor de kijker een zegen zijn.”*
Hij vraagt zich af of Peter dat kan. “Ik ben nu benieuwd of Peter van der Vorst zijn gekrenkte egootje aan de kant kan zetten in het belang van het programma.”
Komt er een onderhandeling?
René van der Gijp denkt echter dat het niet gaat gebeuren. “Ik denk van niet.”
Johan is minder stellig. “Als hij een professional is, doet hij dat wel.”
Wilfred Genee plaatst een kritische noot: “Maar zijn ze dat allemaal in dit vak? Dat is de vraag natuurlijk.”
Ondertussen denkt Luuk Ikink in RTL Boulevard dat er misschien toch nog onderhandelingen gaande zijn. “Ik dacht dus dat dat misschien wel een onderhandeling is. Dat Sven Sauvé dacht: we laten gewoon in het openbaar weten aan Anouk dat ze eventueel ook zonder haar kunnen. Misschien speelt er nu wel een onderhandeling en denkt Anouk: laat ik iets minder vragen, zodat ik toch kan meedoen.”
Wat gaat er gebeuren?
Voorlopig lijkt de deur voor Anouk dicht te zijn, maar in de televisiewereld kan alles veranderen. Als de druk op RTL groot genoeg wordt en de kijkcijfers erom vragen, zou het zomaar kunnen dat de zender toch weer een opening zoekt. De komende maanden zullen uitwijzen of Peter van der Vorst zijn trots opzij kan zetten en het belang van het programma vooropstelt.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken