Actueel
Persoonlijk verhaal van Dieuwertje Blok: zo beleefde zij het laatste moment met haar zus
Het overlijden van Dieuwertje Blok op 2 maart 2024 op 67-jarige leeftijd bracht veel verdriet bij haar familie, vrienden en talloze kijkers die haar jarenlang hebben gevolgd op televisie. Toch was het niet alleen de leegte die ze achterliet die indruk maakte, maar ook de manier waarop ze met haar laatste levensfase omging. In een openhartig gesprek in de talkshow Eva vertelde haar zus, radiopresentatrice Tessel Blok, hoe Dieuwertjes nuchtere en vredige houding haar omgeving tot steun is geweest.
Geen angst, maar acceptatie
Volgens Tessel Blok wist haar zus Dieuwertje dat het einde nabij was. Toch keek ze dit niet met angst of woede tegemoet. “Ze was niet bang. Ze stond er niet om te juichen, maar boos of in paniek was ze ook niet,” vertelde Tessel. De enige zorg die Dieuwertje uitsprak, was dat ze geen pijn wilde ervaren. “Dat moest haar bespaard blijven,” aldus haar zus.
Dieuwertje Blok stond bekend om haar warme uitstraling, heldere stem en rustige aanwezigheid op televisie. Diezelfde rust wist ze ook vast te houden in haar laatste dagen. Volgens haar zus zag ze haar naderende afscheid niet als iets angstaanjagends, maar als iets dat onderdeel was van het leven zelf. “Ze zei: ‘Het overkomt zo veel mensen, en nu overkomt het mij.’”
Een troost voor haar dierbaren
Juist die kalme en berustende houding gaf veel steun aan haar directe omgeving. Haar echtgenoot, familieleden en vrienden vonden kracht in haar manier van denken. “Haar man zei dat we daar echt kracht uit haalden,” vertelde Tessel in het interview. Dieuwertje was duidelijk in haar woorden: “Het had langer mogen duren, maar het is niet zo.”
Het loslaten van het leven ging voor haar niet gepaard met weerstand, maar met acceptatie. En die innerlijke rust straalde af op de mensen om haar heen. In een periode die voor velen zwaar en verwarrend is, gaf Dieuwertje haar geliefden richting. Haar kalme instelling bood houvast.
Meer dan zussen: een levenslange vriendschap
In het programma Wat blijft op NPO Radio vertelde Tessel Blok openhartig over haar band met haar zus. Die relatie ging volgens haar veel verder dan een typische zussenband. “We waren ook beste vriendinnen,” zei ze.
Een bijzonder ritueel dat hun band illustreerde, keerde zelfs terug in de laatste fase van Dieuwertjes leven. “Als kind trok ik vaak mijn matras naar haar kamer. Dan lagen we hand in hand te praten over alles wat ons bezighield.” In de laatste twee weken voor haar overlijden gebeurde dat opnieuw. Niet om vooruit te blikken, maar om samen terug te kijken. “Af en toe pakten we even elkaars hand,” vertelde Tessel. “Dat voelde zó vertrouwd.”
Een inspirerend voorbeeld voor velen
De manier waarop Dieuwertje Blok omging met haar afscheid is voor velen een voorbeeld geworden van hoe het ook kan. Geen paniek, geen ophef — alleen rust, liefde en acceptatie. Tessel omschreef het treffend: “Ze zag het als een nieuw avontuur.”
Deze houding is opmerkelijk, maar niet verrassend voor wie Dieuwertje van dichtbij kende. Ze stond bekend om haar rustige aard, haar reflectieve manier van spreken en haar vermogen om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken. Haar levenshouding kwam tot uiting in haar werk, haar relaties en uiteindelijk ook in haar afscheid.
Een vertrouwd gezicht op televisie
Dieuwertje Blok was jarenlang een geliefd gezicht in de Nederlandse media. Het meest bekend werd ze door haar rol als presentatrice van het Sinterklaasjournaal, waarmee ze generaties kinderen op warme en vertrouwde wijze begeleidde richting 5 december. Maar haar carrière reikte veel verder dan dat.
Ze presenteerde uiteenlopende programma’s op televisie en radio, waaronder kunst- en cultuurshows, actualiteitenrubrieken en boekenprogramma’s. Haar stijl was kenmerkend: bescheiden, zorgvuldig en altijd met aandacht voor inhoud.
Na haar overlijden stroomden de eerbetonen binnen. Collega’s en bekende Nederlanders prezen haar integriteit, haar talent om te verbinden en de rust die ze bracht in elk programma waar ze aan meewerkte. Ook talloze kijkers en luisteraars deelden hun herinneringen via sociale media, waarbij vooral haar warme uitstraling en heldere stem werden genoemd.
Een nalatenschap van rust en wijsheid
Het overlijden van Dieuwertje Blok betekent het afscheid van een vertrouwde stem en een herkenbaar gezicht. Maar het is ook het afscheid van een vrouw die, in alles wat ze deed, rust en diepgang bracht. Die eigenschap bleef tot het laatste moment aanwezig. Ze wist haar geliefden tot steun te zijn door haar eigen manier van omgaan met het levenseinde.
“Ze was wie ze was, tot op het allerlaatste moment,” aldus Tessel. En juist dat is misschien wel het meest indrukwekkende: Dieuwertje hoefde niets te veranderen aan zichzelf om haar omgeving kracht te geven. Ze hoefde geen grootse woorden te gebruiken of heroïsche gebaren te maken. Haar rust was genoeg.
Het belang van openheid over het levenseinde
In een samenleving waarin het gesprek over het einde van het leven vaak wordt vermeden, brengt Dieuwertje’s houding een ander perspectief. Door haar nuchtere manier van denken en spreken liet ze zien dat het mogelijk is om ook dit deel van het leven met waardigheid en rust tegemoet te treden.
Haar verhaal biedt aanknopingspunten voor een breder gesprek over omgaan met ziekte, afscheid nemen, en steun vinden in moeilijke tijden. Voor nabestaanden kan het waardevol zijn om te zien hoe krachtig een positieve, open houding kan zijn — niet alleen voor degene die afscheid neemt, maar ook voor de mensen die achterblijven.
Een leven om op terug te kijken met trots
Hoewel het verlies van Dieuwertje Blok verdrietig is, blijft de herinnering aan haar een bron van inspiratie. Niet alleen vanwege haar werk in de media, maar ook door haar persoonlijke houding in de meest kwetsbare fase van het leven.
Met haar bescheidenheid, haar liefde voor mensen en haar rustige acceptatie van wat komen moest, heeft ze een diepe indruk achtergelaten bij iedereen die haar kende — dichtbij of van een afstand. Ze liet zien dat het leven, hoe kort of lang ook, waardevol is als je het met oprechtheid en compassie invult.
Op een heldere herfstochtend in oktober 2012 vertrok de twaalfjarige Ryan Gibbons uit Ontario, Canada, vol energie naar school. Zoals op zoveel dagen verheugde hij zich op het buitenspelen met zijn vrienden en een potje voetbal tijdens de pauze. Wat Ryan bijzonder maakte, was dat hij al van jonge leeftijd astma had. Hij wist precies wat hij nodig had wanneer hij benauwd werd: zijn inhalator. Maar juist dat hulpmiddel was die dag niet bij hem in de buurt.
Een jongen met een grote glimlach
Ryan was een actieve jongen die hield van fietsen, avonturen in de natuur en ravotten met klasgenoten. Zijn medische situatie hield hem niet tegen om volop van het leven te genieten. Thuis en bij vrienden wist iedereen hoe belangrijk zijn inhalator was. Maar op school gold een ander beleid: leerlingen mochten geen medicijnen bij zich dragen, zelfs niet als ze levensnoodzakelijk waren.
Beperkt schoolbeleid met grote gevolgen
Tijdens het buitenspelen kreeg Ryan het benauwd. Zijn lichaam gaf het signaal dat hij ondersteuning nodig had. Zijn inhalator, die normaal in zijn zak zat, lag opgeslagen in een afgesloten kast op het schoolkantoor. Klasgenoten probeerden hem erheen te begeleiden, maar de afstand bleek te groot. Het moment waarop elke seconde telt, liep uit op een noodsituatie.
Een moeder in actie
Voor zijn moeder, Sandra Gibbons, was het verlies van haar zoon hartverscheurend. Ze had meerdere keren gevraagd of Ryan zijn inhalator mocht bijhouden. Ze had zelfs een doktersverklaring overlegd. Toch bleef de school vasthouden aan het beleid dat medicijnen alleen op een centrale plek bewaard mochten worden. Sandra wist dat deze situatie niet nog eens mocht voorkomen.
Van verdriet naar verandering
In plaats van zich terug te trekken, besloot Sandra in actie te komen. Ze wilde andere kinderen beschermen tegen wat haar zoon was overkomen. Ze ging in gesprek met artsen, schoolleiders, beleidsmakers en andere ouders. Met steun van parlementslid Jeff Yurek begon ze een campagne voor nieuwe wetgeving.
De invoering van Ryan’s Law
De inzet van Sandra leidde tot het ontstaan van Ryan’s Law. Deze wet, aangenomen in Ontario, geeft kinderen met een medische noodzaak het recht om hun inhalator bij zich te dragen op school. Daarmee veranderde het beleid op honderden scholen. Gezondheid werd vanaf dat moment belangrijker dan starre regels.
Een voorbeeld voor de wereld
Ryan’s Law kreeg internationale aandacht. Andere landen en regio’s begonnen hun eigen beleid onder de loep te nemen. De wet werd een symbool voor hoe regelgeving kan veranderen als mensen samenkomen na een ingrijpende gebeurtenis. Sandra’s missie gaf een stem aan duizenden ouders met zorgen over de veiligheid van hun kinderen.
Onderwijs en bewustzijn
Naast wetgeving startte Sandra ook met bewustwordingscampagnes. Scholen ontvingen voorlichting over het herkennen van benauwdheid en het belang van snelle toegang tot medicatie. Leraren leerden signalen beter te herkennen en kinderen kregen handvatten om hun gezondheid serieus te nemen.
Schoolbeleid met oog voor het kind
De tragiek van Ryan bracht een belangrijk gesprek op gang over hoe scholen omgaan met medische behoeften van leerlingen. Het ging niet alleen om astma, maar ook om andere aandoeningen waarbij snel ingrijpen cruciaal is. Sindsdien zijn veel scholen overgestapt op maatwerk en worden persoonlijke situaties beter besproken en vastgelegd.
Veiligheid en zelfvertrouwen
Kinderen die nu gebruik maken van Ryan’s Law ervaren niet alleen meer veiligheid, maar ook meer zelfstandigheid. Ze mogen hun medicatie bij zich houden en voelen zich daardoor serieus genomen. Het versterkt hun gevoel van eigen regie, wat ook bijdraagt aan hun persoonlijke ontwikkeling.
Wat ouders kunnen doen
Voor ouders is het belangrijk om actief betrokken te blijven bij het schoolbeleid. Door het gesprek aan te gaan met de school, samen te werken met artsen en goed te informeren naar de regels, kunnen ze een veilige omgeving voor hun kind mee helpen creëren. Open communicatie voorkomt misverstanden en maakt ruimte voor maatwerk.
Ryan’s blijvende impact
Hoewel Ryan zelf niet ouder werd dan twaalf jaar, leeft zijn nalatenschap voort in talloze klaslokalen. Overal waar een kind nu veilig zijn inhalator mag bijhouden, is een stukje van Ryan’s verhaal voelbaar. Zijn naam is verbonden aan een verandering die levens blijft redden.
Meer dan wetgeving
Ryan’s Law is meer dan alleen een wet. Het is een beweging geworden. Een oproep aan scholen om kinderen te vertrouwen, aan ouders om hun stem te laten horen, en aan beleidsmakers om te luisteren. Het verhaal van Ryan herinnert ons eraan dat elke regel die we opstellen, menselijk moet blijven.
Een toekomst met ruimte
Wat begon als een persoonlijke tragedie, leidde tot structurele verbetering. Duizenden kinderen hebben nu letterlijk en figuurlijk meer ademruimte. Ze mogen op school zichzelf zijn, met alles wat daarbij hoort – ook hun medische hulpmiddelen.
De belangrijkste lessen
- Kinderen met astma of andere aandoeningen moeten altijd directe toegang hebben tot hun hulpmiddelen
- Ouders spelen een cruciale rol in het schoolbeleid en medische afstemming
- Bewustwording en training binnen scholen maken het verschil
- Wetgeving kan levens redden, als die voortkomt uit echte ervaringen
- Verandering is mogelijk, ook vanuit verdriet
Een tijdloos verhaal
Ryan Gibbons mag dan fysiek niet meer aanwezig zijn, zijn impact is blijvend. In elk kind dat zich nu veiliger voelt, in elke ouder die gehoord wordt, en in elke leraar die weet wat te doen. Zijn verhaal is er één van veerkracht, liefde en verandering.
Het herinnert ons eraan dat ook jonge levens een grote nalatenschap kunnen achterlaten. Ryan maakte met zijn bestaan de wereld veiliger voor velen. En dat verdient blijvende erkenning.
