Algemeen
Bijzonder verhaal: “Ik overleefde een gescheurde hersenaneurysma”
Een hersenaneurysma is een uitstulping in een bloedvat in de hersenen die kan scheuren en ernstige gevolgen kan hebben. Volgens de Brain Aneurysm Foundation overlijdt ongeveer de helft van de mensen bij wie een aneurysma scheurt. Van de overlevenden ervaart een groot deel blijvende klachten. Gelukkig komt het relatief weinig voor dat een aneurysma daadwerkelijk barst. Toch zijn de gevolgen groot voor de mensen die dit meemaken.
In dit artikel lees je het waargebeurde verhaal van een vrouw die een gescheurd hersenaneurysma overleefde, hoe zij haar herstel doormaakte en hoe zij tien jaar later sterker in het leven staat. Haar ervaring geeft inzicht in wat een hersenaneurysma is, hoe het behandeld wordt en hoe herstel eruit kan zien.
De eerste signalen: een onverwachte pijn
Tien jaar geleden begon de dag voor de toen 59-jarige vrouw zoals zovelen. Ze verbleef in haar vakantiehuis in Ontario, Canada, genoot van een rustige ochtend en maakte aantekeningen voor reisartikelen. Plotseling voelde ze een hevige pijnscheut in haar hoofd. Kort daarna verloor ze het bewustzijn.
Haar man hoorde vreemde geluiden en schakelde direct medische hulp in. Bij aankomst in het ziekenhuis werd gedacht aan een migraineaanval, en na enkele onderzoeken mocht ze naar huis met het advies om terug te komen als de klachten niet weggingen.
De dagen erna bleef de pijn aanhouden. Haar gevoel zei dat er meer aan de hand was. Daarom besloot ze, ondanks eerdere instructies, opnieuw naar het ziekenhuis te gaan. Deze keer werd er een CT-scan gemaakt die duidelijk maakte dat er bloed in de hersenen was gekomen: een aneurysma was gescheurd.
De operatie: levensreddende ingreep
Omdat de situatie ernstig was, werd ze overgebracht naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Daar legde een neurochirurg uit dat er direct gehandeld moest worden. Via een katheter in de lies zou men een dunne slang naar de hersenen leiden. Vervolgens konden kleine platinumdraden in het aneurysma geplaatst worden om het bloeden te stoppen.
De operatie verliep succesvol. De draden bleven permanent in haar hoofd om nieuwe bloedingen te voorkomen. Dankzij deze techniek werd een open hersenoperatie, waarbij een deel van de schedel geopend zou worden, niet nodig.
Bekende overlevenden van een hersenaneurysma
De vrouw ontdekte later dat ze niet alleen stond in haar ervaring. Ook bekende personen zoals actrice Emilia Clarke, zanger Neil Young en producer Quincy Jones hebben een hersenaneurysma overleefd. Deze verhalen brachten haar kracht en hoop in haar eigen herstelproces.
Het herstel: kleine stappen vooruit
Na de operatie volgde een lange herstelperiode. In de eerste weken lag de nadruk op rust en dagelijkse medische controles. Artsen testten regelmatig haar geheugen en oriëntatie door vragen te stellen als: “Welke dag is het?” of “Peel je een banaan voordat je hem opeet?”
Toch verliep het herstel niet zonder complicaties. Haar natriumwaarden in het bloed daalden sterk, waardoor ze tweemaal in de intensive care belandde. Tijdens een van deze periodes herkende ze voorwerpen niet meer juist – alles leek voor haar een pen.
Na een maand mocht ze weer naar huis. Lopen ging moeizaam en haar energie was beperkt. Toch besloot ze haar herstel actief aan te pakken. Ze begon voorzichtig te wandelen en las boeken en tijdschriften om haar hersenen te blijven stimuleren.
Klachten tijdens de revalidatie
Het herstel bracht ook onverwachte klachten met zich mee. Zo ervaarde ze verschillende soorten hoofdpijn, zoals stekende pijnen of een doffe druk. Ook had ze last van een constant “klikkend” gevoel in haar hoofd, iets dat deel bleek te zijn van het genezingsproces.
Daarnaast kreeg ze te maken met hersenmist, waardoor gesprekken moeilijk te volgen waren. Voor een sociale en spraakzame persoon was dit een grote uitdaging. Door geduld, oefeningen en steun van haar omgeving wist ze langzaam vooruitgang te boeken.
Zelf ontwikkelde herstelmethoden
Omdat er weinig richtlijnen waren voor herstel na een gescheurd aneurysma, besloot ze haar eigen aanpak te ontwikkelen. Ze keek buitenlandse films, las veel en oefende met cognitieve opdrachten. Samen met haar man maakte ze dagelijkse wandelingen, die steeds wat langer werden.
Een belangrijke inspiratiebron was het boek The Brain’s Way of Healing van Norman Doidge, dat uitlegde hoe de hersenen zichzelf kunnen herstellen door middel van neuroplasticiteit. Deze kennis gaf haar handvatten en vertrouwen om door te zetten.
Zes maanden later: het keerpunt
Ongeveer een half jaar na de operatie merkte ze dat de hersenmist langzaam optrok. Dit moment betekende een enorme opluchting. Vanaf dat moment ging haar herstel sneller. Ze voelde zich energieker, kon zich beter concentreren en kreeg haar sociale leven weer terug.
In plaats van terug te keren naar hoe ze was vóór de ingreep, merkte ze dat ze juist actiever en doelgerichter werd. Ze reisde vaker, zocht nieuwe avonturen op en bleef nauw contact houden met familie en vrienden.
Tien jaar later: leven met dankbaarheid
Vandaag de dag viert ze tien jaar overleving na haar hersenaneurysma. Bij jaarlijkse controles spreekt ze haar neurochirurg, die aangeeft dat er niet veel mensen zijn met een vergelijkbare lange overlevingsperiode. Dat maakt haar verhaal bijzonder en hoopvol voor anderen.
Ze kijkt met dankbaarheid terug op haar herstel en benadrukt hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren en door te zetten, ook wanneer de vooruitgang langzaam gaat.
Conclusie: veerkracht en hoop
Het verhaal van deze vrouw laat zien dat een gescheurd hersenaneurysma ernstig en levensbedreigend is, maar dat herstel mogelijk is. Dankzij snelle medische hulp, moderne operatietechnieken en persoonlijke inzet kan het leven na een aneurysma zelfs nieuwe perspectieven bieden.
Haar ervaring benadrukt het belang van doorzettingsvermogen, de kracht van medische innovaties en de steun van dierbaren. Voor iedereen die te maken krijgt met een hersenaandoening is dit verhaal een bemoedigende herinnering dat herstel, hoewel zwaar, zeker haalbaar is.
Shania Gooris openhartig over paniekaanvallen: “Soms heb ik gewoon iemand nodig die op me inpraat”
Shania Gooris staat bekend als een zelfverzekerde en energieke persoonlijkheid, zowel op televisie als op sociale media. Toch schuilt er achter haar glimlach en stralende uitstraling ook een kwetsbare kant. In een openhartig interview met Flair vertelt Shania dat ze jarenlang heeft geworsteld met stress en paniekaanvallen — en dat die soms nog steeds de kop opsteken.
“Ik was vroeger echt een stresskip”
De dochter van zanger Sam Gooris en voormalig Miss België Kelly Pfaff deelt dat haar mentale gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is geweest. “Vroeger was ik echt een stresskip,” vertelt Shania. “Ik maakte me constant zorgen en had vaak last van paniekaanvallen. Alles moest perfect zijn, en als dat niet lukte, sloeg ik helemaal tilt.”
Toch ziet ze nu verbetering. “Sinds ongeveer een jaar gaat het stukken beter. Ik leer steeds beter loslaten. Niet alles hoeft meer onder controle te zijn, en dat geeft rust. Maar als ik iets nieuws moet doen en niet weet wat me te wachten staat, komt de spanning toch vaak terug. Op dat vlak blijf ik wel een beetje een controlefreak.”
Dancing with the Stars: meer stress voor dan op het podium
Een recent voorbeeld van zo’n spannend moment was haar deelname aan Dancing with the Stars. “Eigenlijk had ik meer stress vóór de opnames begonnen dan wanneer ik uiteindelijk op het podium stond,” blikt Shania terug. “Dat wachten en die onzekerheid: hoe gaat het gaan, wat wordt er van mij verwacht, ga ik het wel goed doen? Dat zijn de momenten waarop het in mijn hoofd begint te tollen.”
Toch wist ze zichzelf telkens te herpakken en groeide ze tijdens de show zichtbaar. “Zodra ik er stond en kon dansen, voelde ik me vrij. Dan dacht ik: oké, ik heb dit onder controle. En dat is eigenlijk heel bijzonder, want vroeger kon ik zelfs in het dagelijks leven al helemaal vastlopen op kleine dingen.”
Geen standaardoplossing voor paniek: “Ademhaling werkt niet bij mij”
In het interview benadrukt Shania dat mentale gezondheid iets heel persoonlijks is. Wat voor de één helpt, werkt voor de ander soms averechts. “Veel mensen zeggen dat je bij een paniekaanval moet letten op je ademhaling. Maar bij mij helpt dat juist niet. Integendeel, het maakt me vaak nog onrustiger.”
In plaats daarvan zoekt ze steun bij haar omgeving. “Als ik paniek voel opkomen, bel ik meestal naar iemand van mijn inner circle. Mijn mama, mijn beste vriendin of mijn opa. Gewoon iemand die tegen me praat, die me geruststelt en me weer met beide voeten op de grond zet. Dat helpt me het meest.”
“Alsof ik mezelf knuffel”
Maar wat als niemand bereikbaar is? Ook daar heeft Shania een bijzondere manier voor gevonden om zichzelf tot rust te brengen. “Dan wikkel ik een groot deken stevig om me heen en trek ik eraan, alsof iemand me stevig vasthoudt. Het klinkt misschien gek, maar het geeft me troost. Het voelt als een knuffel, en dat helpt.”
Ze benadrukt dat het belangrijk is om naar je eigen behoeften te luisteren, ook als die niet volgens het boekje zijn. “Iedereen is anders. Voor de één helpt meditatie, voor de ander een warm bad of een wandeling. Het belangrijkste is dat je iets vindt dat voor jou werkt.”
Mentale gezondheid bespreekbaar maken
Dat Shania zo openhartig spreekt over haar mentale welzijn, is voor veel fans herkenbaar en inspirerend. Ze hoopt dan ook dat het onderwerp meer bespreekbaar wordt. “Er heerst nog steeds een soort schaamte rond paniekaanvallen of angstgevoelens. Mensen denken vaak dat je dan zwak bent of overdrijft. Maar het is net sterk om erover te praten en er iets mee te doen.”
Ook via haar sociale media laat Shania af en toe doorschemeren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. “Ik wil tonen dat het oké is om niet oké te zijn. Je mag je onzeker voelen, je mag hulp nodig hebben, en je mag daarover praten. Dat maakt je niet minder waard, integendeel.”
Zelfliefde en mildheid
De weg die Shania bewandelt, is er een van vallen en opstaan, maar ook van groei en zelfliefde. “Ik leer mezelf steeds beter kennen. En ik probeer milder te zijn voor mezelf. Vroeger vond ik het zwak als ik angst voelde. Nu weet ik: het hoort bij mij, en ik mag daar ruimte voor maken.”
Tegelijk blijft ze ambitieus en positief. “Ik ben blij dat ik het nu beter kan plaatsen. Het neemt niet alles over, het beheerst mijn leven niet meer. En dat is een enorme stap vooruit.”
Conclusie:
Shania Gooris laat zien dat achter elk sterk persoon ook een
kwetsbare kant schuilgaat. Door haar verhaal te delen, maakt ze
mentale gezondheid een stuk bespreekbaarder — en dat is misschien
wel net zo krachtig als elke dans op het podium.