Algemeen
Ouders van tragisch omgekomen Sohani (11) vragen Nederland om steun voor waardig afscheid!
De ouders van de elfjarige Sohani, die afgelopen zaterdag op tragische wijze werd doodgestoken in Nieuwegein, willen hun dochter laten begraven in hun geboorteland Eritrea. Om hen hierbij te ondersteunen, is er een crowdfunding gestart, die binnen enkele uren al tienduizenden euro’s heeft opgehaald. De inzamelingsactie moet helpen om de kosten voor het afscheid en de overbrenging van het lichaam te dekken.
Groot bedrag opgehaald via crowdfunding
De tragische moord op Sohani heeft diepe indruk gemaakt in Nederland. De initiatiefnemers van de inzamelingsactie op het platform GoFundMe melden dat het meisje ten tijde van de aanval buiten was met leeftijdsgenootjes. Uit het niets werd ze neergestoken, waardoor haar jonge leven abrupt werd beëindigd. Haar ouders, die oorspronkelijk uit Eritrea komen, willen haar graag in hun geboorteland begraven, maar de kosten van zo’n overbrenging en uitvaart zijn hoog.
Binnen een halve dag werd al meer dan 33.000 euro opgehaald via de crowdfunding. Het oorspronkelijke doelbedrag stond flexibel ingesteld op advies van GoFundMe, maar vanwege de massale donaties is het streefbedrag inmiddels verhoogd naar 32.500 euro. De initiatiefnemers benadrukken dat elke donatie, hoe klein ook, een verschil kan maken en de familie enorm kan helpen in deze hartverscheurende situatie.
Politie onderzoekt het misdrijf
Het steekincident vond zaterdag rond 15.00 uur plaats in de Anemoonstraat in Nieuwegein. Een 29-jarige man uit dezelfde plaats werd kort na de aanval aangehouden en zit momenteel vast. De politie is een uitgebreid onderzoek gestart om te achterhalen wat er precies is gebeurd en wat het motief van de dader zou kunnen zijn.
Het nieuws over de moord op Sohani heeft grote impact gehad op de lokale gemeenschap en daarbuiten. Veel mensen leven mee met de familie en uiten hun verdriet en ongeloof over dit brute geweld. Op sociale media worden steunbetuigingen gedeeld en velen hebben bijgedragen aan de inzamelingsactie om de ouders van Sohani te helpen in deze moeilijke tijd.
Oproep via GoFundMe
Op het crowdfundingplatform GoFundMe werd een ontroerend bericht geplaatst door de initiatiefnemers van de actie:
Lieve mensen, zoals we allemaal hebben meegekregen, vanuit de media of heel dichtbij, is afgelopen zaterdag 1 februari Sohani om het leven gebracht.
Sohani, een elfjarig meisje, was op dat moment buiten met leeftijdsgenootjes. Uit het niets is haar het leven ontnomen. Er zijn op dit moment ongelooflijk veel vragen. Vooral het “waarom” is wat bij velen door het hoofd gaat.
Ook bij haar ouders. Namens de familie zijn er helaas ook zorgen en vragen over de financiële kant van dit onmenselijke verdriet. De ouders van Sohani komen uit Eritrea en hebben de wens om hun dochter daar te begraven. Alle kleine beetjes helpen.
Via deze weg willen wij een beroep doen op jullie om hen hiermee te ondersteunen middels een financiële bijdrage.
De oproep heeft inmiddels brede aandacht gekregen en blijft groeien in donaties.
Rouw en steunbetuigingen uit de samenleving
Naast de financiële steun betuigen veel mensen hun medeleven aan de familie van Sohani. In Nieuwegein en omliggende steden worden bloemen en knuffels neergelegd op de plek waar het misdrijf plaatsvond. Er zijn initiatieven om een stille tocht te organiseren, zodat de gemeenschap op respectvolle wijze afscheid kan nemen van Sohani en steun kan bieden aan haar ouders.
De moord op het jonge meisje heeft veel emoties losgemaakt en roept vragen op over de veiligheid in de samenleving. Veel mensen vragen zich af hoe een kind op klaarlichte dag slachtoffer kan worden van een dergelijk misdrijf en of er maatregelen genomen kunnen worden om dit in de toekomst te voorkomen.
Onderzoek naar motief en achtergronden van verdachte
De politie heeft nog geen details vrijgegeven over het mogelijke motief van de verdachte. Er wordt onderzoek gedaan naar zijn achtergrond en of er een eerdere connectie was met het slachtoffer. Volgens omwonenden was het een schokkend en onverwacht incident.
Voor de familie van Sohani is dit een ondraaglijk verlies. Hun enige wens op dit moment is om hun dochter een waardig afscheid te geven in Eritrea. Dankzij de enorme steun van donateurs komt dit doel steeds dichterbij.
De crowdfundingactie blijft openstaan voor verdere bijdragen, zodat de ouders zich geen zorgen hoeven te maken over de kosten en zich volledig kunnen richten op hun rouwproces.
Een oproep aan Nederland
De ouders van Sohani en de initiatiefnemers van de inzamelingsactie hopen dat de solidariteit blijft voortduren. Zij roepen Nederland op om steun te blijven betuigen en te helpen waar mogelijk. “Geen enkele ouder zou dit moeten meemaken. We hopen dat mensen ons blijven helpen, zodat we ons dochtertje in vrede kunnen laten rusten,” laten zij in een emotionele verklaring weten.
Met elke donatie, steunbetuiging of simpel bericht van medeleven wordt de familie van Sohani geholpen in hun onbeschrijfelijke verdriet. De komende dagen zal meer bekend worden over de vervolgstappen van het onderzoek en de uitvaart van het jonge meisje.
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken