Algemeen
Onze gedachten zijn momenteel bij de Samantha de Jong
Diepe zorgen om Samantha de Jong: voormalig realityster opnieuw in zware crisis
Samantha de Jong, beter bekend als Barbie, was jarenlang een van de meest besproken realitysterren van Nederland. Met haar opvallende uiterlijk, uitgesproken mening en spraakmakende optredens in programma’s als Oh Oh Cherso en haar eigen realityserie wist ze honderdduizenden kijkers te boeien. Maar achter dat extravagante tv-imago schuilt een vrouw met een turbulent leven, die keer op keer moest vechten om overeind te blijven. En helaas lijken de zorgen om Samantha opnieuw toe te nemen.
Donkere wolken boven het leven van Barbie
Volgens mensen uit haar directe omgeving verkeert Samantha momenteel opnieuw in een zorgelijke toestand. Niet alleen fysiek is ze er slecht aan toe, ook mentaal zou ze zwaar onder druk staan. Na eerdere opnames en mentale inzinkingen zijn er opnieuw signalen dat het niet goed met haar gaat. Meerdere bronnen bevestigen dat ze met sombere gedachten worstelt en dat haar familie zich ernstige zorgen maakt.
“Het gaat al langere tijd niet goed,” laat iemand uit haar omgeving weten. “Ze is lichamelijk verzwakt en geestelijk heel broos. Ze lijkt steeds meer terug te glijden in een patroon waar we haar eerder ook in hebben gezien. Iedereen die van haar houdt, houdt zijn hart vast.”
Zware geschiedenis
Samantha’s levensverhaal leest als een achtbaan. Haar opkomst als televisiepersoonlijkheid was razendsnel en explosief. Binnen korte tijd werd ze een fenomeen. Haar opvallende verschijning, Haagse tongval en ongefilterde uitspraken maakten haar tot een graag geziene gast in de media. Maar de keerzijde van de roem liet niet lang op zich wachten.
In de jaren die volgden kreeg Samantha te maken met relationele drama’s, een worsteling met verslavingen, fysieke ongemakken en diverse mentale instortingen. Ze werd meermaals opgenomen in klinieken en sprak in interviews openhartig over haar depressies en eerdere pogingen om haar leven te beëindigen. Daarmee gaf ze een kwetsbare, maar eerlijke inkijk in een wereld waarachter diepe pijn en verdriet schuilgingen.
De kracht van een vechter
Toch stond Samantha ook bekend als iemand die telkens weer opstond. Na elke tegenslag wist ze zichzelf opnieuw uit te vinden. Ze werkte hard aan haar herstel, probeerde het contact met haar kinderen te verbeteren en kreeg af en toe opnieuw werk in de media. Voor veel fans was ze een voorbeeld van veerkracht. Een vrouw die, ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, bleef proberen om er iets van te maken.
Ze werd geliefd én verguisd, bewonderd én bekritiseerd, maar één ding stond vast: ze gaf nooit op. “Ik ben niet perfect, maar ik doe mijn best,” zei ze ooit in een interview. Die uitspraak is haar op het lijf geschreven.
Nieuwe zorgen
Toch lijken de problemen zich nu opnieuw op te stapelen. De afgelopen weken zou ze verschillende signalen hebben afgegeven die duiden op ernstige mentale problemen. Haar naasten hebben volgens insiders ingegrepen en houden haar momenteel nauwlettend in de gaten. “Ze wordt goed begeleid, maar het blijft een zorgelijke situatie,” vertelt een goede bekende.
De vraag is nu hoe het verder moet. Kan Samantha opnieuw uit dit dal klimmen? Of is dit gevecht zwaarder dan alle eerdere? Wat duidelijk is, is dat de realiteit van het leven na de schijnwerpers allesbehalve glamoureus is. Waar ze ooit op televisie straalde, worstelt ze nu met existentiële vragen, eenzaamheid en een wereld die soms meedogenloos hard voor haar is geweest.
De rol van bekendheid
Samantha’s verhaal roept ook bredere vragen op over de prijs van roem. Hoe ga je om met bekendheid als je mentaal al kwetsbaar bent? Hoe vang je iemand op die als publieke figuur onder een vergrootglas ligt? En hoeveel ruimte biedt de samenleving voor een tweede kans?
Waar veel realitysterren na hun moment in de spotlights een rustig bestaan opbouwen, bleef Samantha gevangen in een cyclus van aandacht, media-aandacht en persoonlijke crises. Het lijkt alsof ze nooit echt tot rust is gekomen.
Haar gevecht is ook een spiegel voor onze tijd: een tijd waarin sociale media elk kwetsbaar moment uitvergroten, waarin veroordelingen snel worden geveld en waarin het begrip voor mentale gezondheid soms nog ver te zoeken is.
Massale steun van fans
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Op sociale media laten talloze fans weten dat ze aan Samantha denken. De berichten stromen binnen, met woorden van liefde, hoop en bemoediging. “Blijf vechten, Sam,” schrijft iemand. “Je bent zoveel sterker dan je denkt.” Een ander voegt toe: “Je hebt ons allemaal ooit laten lachen, nu willen wij er voor jou zijn.”
Die steun is belangrijk. Niet alleen voor Samantha, maar ook voor anderen die zich in haar verhaal herkennen. Het taboe op mentale problemen wordt kleiner als bekende mensen zoals zij zich durven uitspreken – en daar is Samantha altijd moedig in geweest.
De hoop blijft
Hoewel de situatie op dit moment zorgelijk is, leeft er hoop. Hoop dat Samantha opnieuw de weg omhoog vindt. Dat ze hulp blijft accepteren en dat haar omgeving sterk genoeg is om haar op te vangen wanneer het donker wordt. Want één ding is zeker: deze vrouw verdient het om gezien te worden – niet alleen als Barbie van televisie, maar als mens. Als iemand met dromen, kwetsbaarheden en een verhaal dat er toe doet.
Haar verhaal is een oproep om beter naar elkaar te kijken. Om vragen te blijven stellen, ook als iemand zegt dat het ‘wel gaat’. Om de mensen die ooit op een voetstuk stonden, ook in hun dalen te blijven steunen.
Tot slot
Het is niet de eerste keer dat Samantha de Jong in zwaar weer zit. Maar haar geschiedenis leert ons ook dat ze een vechter is, iemand die blijft proberen, zelfs als alles tegen lijkt te zitten. We wensen haar kracht, rust en liefde toe. En wie weet verrast ze ons allemaal opnieuw – met haar moed, haar doorzettingsvermogen en haar unieke kracht om terug te keren.
Onze gedachten zijn bij haar en haar familie. Hopelijk komt er snel weer licht in haar leven.
Algemeen
Thérèse Boer openhartig na afscheid Jonnie: “Ik ben kapot, maar zo trots op Isabelle en Jimmie”
In de dagen na het indrukwekkende afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse Boer zich voor het eerst uitgesproken over de emotionele periode die zij en haar gezin doormaken. In een ingetogen maar krachtige verklaring laat Thérèse weten dat ze nog altijd overmand is door verdriet, maar dat haar hart ook overloopt van trots en dankbaarheid. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.”
Een intiem en waardig afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer was allesbehalve standaard. Geen koude ceremonie, geen afstandelijke bijeenkomst, maar een eerbetoon in de geest van de man zelf: warm, persoonlijk en vol karakter. Honderden mensen kwamen naar De Librije in Zwolle om hun respect te betuigen. Van culinaire grootheden tot trouwe gasten, van collega-koks tot vrienden en familie. De kist stond beschilderd in graffiti-stijl, kleurrijk en levendig — net als Jonnie zelf.
Thérèse vertelt dat ze ervoor koos om tijdens het publieke moment op de achtergrond te blijven. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Een kist vol symboliek
De graffiti-beschilderde kist, vol kleur en leven, weerspiegelde volgens Thérèse wie Jonnie werkelijk was. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Daarnaast benadrukt ze dat het detail van de Harley-Davidson-motorstoet Jonnie op het lijf geschreven was. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.”
Isabelle en Jimmie: de stille kracht
Wat Thérèse misschien nog wel het meeste raakte, was de manier waarop haar kinderen met het afscheid omgingen. “Ik heb ze zien groeien in een paar dagen tijd. Isabelle en Jimmie zijn mijn helden.”
Isabelle deelde voorafgaand aan de uitvaart een reeks oude familiefoto’s, waarin Jonnie als jonge vader en chef te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen. Ze liet de wereld zien wie hij écht was.”
Jimmie, die zijn vader in de keuken opvolgt, deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Het verdriet is groot, de trots nog groter
Hoewel de leegte immens is, benadrukt Thérèse ook hoe dankbaar ze is voor de steun van vrienden, collega’s en het publiek. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen. Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.”
Die collectieve rouw bracht troost, maar legde ook de grootsheid van Jonnie’s nalatenschap bloot. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Herinneringen die blijven
Thérèse haalt ook herinneringen op aan Jonnie als levensgezel. “We werkten samen, woonden samen, groeiden samen. Alles was verweven.”
Een van haar dierbaarste herinneringen is hoe hij altijd met een scherp oog door De Librije liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Volgens Thérèse was zijn grootste talent niet alleen koken, maar inspireren. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Trots op de Librije-familie
Ook het team van De Librije speelt een grote rol in haar dankbaarheid. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Ze prijst vooral de manier waarop het personeel Jonnie’s gedachtegoed levend wil houden. “Ze werken met zijn recepten, zijn filosofie, zijn flair. Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”
Ze vertelt hoe collega’s verhalen delen over Jonnie’s typische uitspraken, zijn perfectionisme, maar ook zijn warme hart. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.”
Een toekomst vol herinnering
De komende tijd zal in het teken staan van verwerking, maar ook van voortzetting. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Thérèse benadrukt dat het geen afscheid is van Jonnie’s idealen. “Elke gang, elk gerecht dat hier wordt geserveerd, draagt zijn handtekening. Zijn geest blijft rondwaren in iedere hoek van De Librije.”
Het idee dat Jonnie’s visie voortleeft in het werk van hun kinderen, en in de handen van hun team, geeft Thérèse kracht. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Persoonlijke kracht
Zelf probeert Thérèse zich vast te houden aan de kleine dingen: een herinnering, een geur, een foto. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.'”
Ze weet dat de weg lang zal zijn, maar dat liefde en trots haar zullen dragen. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Dankbaar voor verbondenheid
Ook buiten Zwolle werd massaal meegeleefd. Thérèse noemt het hartverwarmend hoeveel mensen hun steun betuigden. “Zoveel collega’s, gasten, buren, zelfs onbekenden… ze kwamen langs, stuurden brieven, lieten bloemen achter. Dat doet meer dan ik onder woorden kan brengen.”
Ze noemt het bijzonder hoeveel verhalen ze hoorde van mensen voor wie Jonnie een inspiratie was. “Van jonge chefs die dankzij hem durfden te beginnen, tot gasten die zeggen dat hij hun liefde voor eten heeft aangewakkerd.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Slot: Liefde als nalatenschap
Het verhaal van Thérèse Boer is dat van een vrouw die rouwt, maar ook viert. Die huilt, maar ook glimlacht bij herinneringen. En die vooral gelooft in de kracht van familie, liefde en samenwerking.
“We gaan door, met Jonnie in ons hart. En met Isabelle en Jimmie als levende voorbeelden van wat hij ons heeft geleerd: trouw blijven aan jezelf, delen met anderen, en altijd koken met je hart.”
Met deze woorden laat Thérèse niet alleen zien hoe groot het gemis is, maar ook hoe krachtig het leven kan zijn dat achterblijft. Een leven vol smaak, liefde en herinnering aan een man die Nederland leerde dat eten meer is dan voeding – het is verbinding. En dat blijft, generatie op generatie.
