Algemeen
Nielson haalt uit: “Collega’s lieten me vallen tijdens juice-schandaal – geen steun in mijn zwaarste periode!”
Het leven van zanger Nielson stond eind 2022 op zijn kop toen Yvonne Coldeweijer onthulde dat hij zijn vrouw had bedrogen. De onthulling, die vlak voor kerst kwam, veranderde zijn leven drastisch en zette zijn imago als sympathieke artiest op scherp. Wat volgde, was een tumultueuze periode vol persoonlijke strijd, publieke oordelen en het gevoel van eenzaamheid. In een recent interview met het AD kijkt de zanger terug op deze uitdagende tijd.
Een bittere kerst
Voor Nielson was de onthulling een regelrechte nachtmerrie. Coldeweijer onthulde niet alleen zijn ontrouw, maar bracht ook details naar buiten over de vrouw waarmee hij was vreemdgegaan. Volgens de juicekoningin ging het om een obsessieve fan die hem bleef achtervolgen, zelfs na het incident. Het zorgde voor een ongekend ongemakkelijke situatie.
“Die dagen voor kerst waren verschrikkelijk,” zegt Nielson. “Ik voelde me totaal verloren. Het is moeilijk uit te leggen hoe het is als je privéleven opeens zo publiek wordt gemaakt. Ik was niet alleen bang voor wat mensen van me dachten, maar ook voor wat ik mijn vrouw en familie had aangedaan.”
Niet gecanceld, maar wel beschadigd
Nielson benadrukt dat hij niet het gevoel heeft volledig gecanceld te zijn. Toch was de impact op zijn carrière en persoonlijke leven aanzienlijk. “Ik heb niet geprobeerd om mijn imago te redden. Mijn prioriteit was mijn huwelijk redden. Dat wilde ik heel graag,” zegt hij. “Ik denk niet dat ik gecanceld ben, maar ik heb het wél even gevoeld, hoe dat is. En dat was heftig.”
De zanger erkent dat het beeld dat mensen van hem hadden, een flinke klap heeft gekregen. “Veel mensen zagen me als die brave jongen met een onberispelijk imago. En dan gebeurt er iets waardoor dat beeld volledig instort. Dat was moeilijk te verwerken, zowel voor mijzelf als voor het publiek.”
Publieke opinie
Het juice-schandaal bracht veel kritiek met zich mee. Mensen waren verrast door het nieuws en schrokken van zijn vermeende ‘dubbele agenda’. “Ik wil mezelf niet vrijpleiten. Wat ik heb gedaan was fout. Maar ik denk wel dat mijn situatie anders is dan die van sommige andere bekende Nederlanders,” legt Nielson uit.
“Als ik Lil’ Kleine was geweest, had niemand zich er druk om gemaakt. Maar ik ben Nielson. Mensen zagen me als een familieman, een goede echtgenoot, en dan maak je ineens een scheur in dat perfecte plaatje. Het duurde even voordat het stof neerdaalde. Nu kunnen we er hopelijk open over praten.”
Vriendschappen verloren
De gevolgen van de onthulling waren niet alleen professioneel voelbaar, maar ook op persoonlijk vlak. “Er zijn mensen uit mijn leven vertrokken. Sommige relaties bleken minder sterk dan ik dacht. Ook mensen met wie ik jarenlang had gewerkt, besloten ineens dat ze niet meer met me verder wilden.”
Toch probeert hij hier begrip voor op te brengen. “Het is niet zwart-wit. Dit was misschien een druppel die de emmer deed overlopen. Het was een eenzame fase, dat zeker.”
Weinig steun van collega’s
Wat Nielson vooral opviel, was de afwezigheid van steun vanuit de muziekwereld. “Ik denk dat veel collega’s wel begrepen wat ik doormaakte, maar er werd nauwelijks contact met me gezocht. Niemand veroordeelde me openlijk, want iedereen weet dat vroeg of laat iedereen in dit vak wel een keer aan de beurt komt. Maar tegelijkertijd heb ik ook weinig telefoontjes gehad van mensen die vroegen hoe het met me ging.”
Dit gebrek aan steun was pijnlijk voor de zanger. “Ik heb niet veel vrienden in de muziekindustrie, maar ik had wel gehoopt op iets meer begrip of medeleven. Dat bleef grotendeels uit.”
Een moeilijke les
Terugkijkend ziet Nielson de afgelopen twee jaar als een tijd van groei en zelfreflectie. “Ik heb veel geleerd over mezelf en over de mensen om me heen. Het heeft me doen beseffen wie er echt voor me zijn en wie niet. Ik heb geprobeerd om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn fouten en te werken aan mezelf. Dat is een proces dat nog steeds gaande is.”
Toch is hij voorzichtig optimistisch over de toekomst. “Ik hoop dat mensen me de kans geven om verder te gaan. Iedereen maakt fouten, en ik hoop dat mijn muziek op den duur weer het belangrijkste wordt waar mensen aan denken als ze mijn naam horen.”
Focus op de toekomst
Hoewel de schaduw van het verleden nog over hem hangt, probeert Nielson zich nu vooral te richten op positieve ontwikkelingen. Hij werkt aan nieuwe muziek en hoopt hiermee zijn plaats in de Nederlandse muziekwereld te heroveren. “Muziek maken blijft mijn passie, en ik hoop dat mijn liedjes uiteindelijk voor zichzelf zullen spreken.”
Met een hernieuwde focus en de steun van zijn gezin, kijkt de zanger vooruit. “Ik kan de tijd niet terugdraaien, maar ik kan wel proberen om het beste te maken van de toekomst. Dat is waar ik me nu op concentreer.”
Voor Nielson blijft het belangrijkste dat hij zijn leven weer op de rails krijgt. “Ik wil groeien als mens, als artiest en als vader. Dat is uiteindelijk wat echt telt.”
Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar niet mijn veerkracht!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven ingrijpend zou veranderen. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen is ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Laatste stappen en onwerkelijke realiteit
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog haarscherp. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik geoefend voor de spiegel, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch was er iets wat haar op de been hield: een enorme oerkracht. “Ik heb iedereen om me heen getroost. ‘Komt wel goed’, zei ik. ‘Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En die belofte heeft ze waargemaakt. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Van diagnose tot amputatie
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat niet werkt
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse heeft niet alleen haar been verloren, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen
Eind juni wil Ilse die metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken